W dwa lata po katastrofie

Polska nauka ma obowiązki względem społeczeństwa polskiego, obowiązki, w których nikt jej nie może wyręczyć. Bezpośrednio po katastrofie smoleńskiej śledztwo prowadzono – jak powiedział były premier Włodzimierz Cimoszewicz – tak jakby była to sprawa włamania do garażu na Pradze. Teraz, po dwóch latach, ta ocena wydaje się niezasłużonym komplementem. Nie wykonano bowiem oczywistych procedur, nie przedstawiono wyników badań kinematycznych i laboratoryjnych, unika się jak ognia konfrontacji z wynikami niezależnych badań naukowych, za to ogłasza się domniemania, nawet bez żadnych podstaw, licząc na naiwność lub/i brak wiedzy obywateli.

Nie ma to nic wspólnego z metodologią naukową. Nie możemy się na to zgodzić, bo to obraża nas przede wszystkim jako uczonych – przyzwolenie na to byłoby kompromitacją polskiej nauki, obraża nas także jako obywateli Rzeczypospolitej i Unii Europejskiej, obraża nas jako wolnych ludzi.

Uczeni z dziedziny fizyki i wielu specjalności technicznych, widząc skrajny brak profesjonalizmu dotychczasowych postępowań, podjęli inicjatywę organizacji poprawnych metodologicznie i wykonalnych badań naukowych nad mechaniką zniszczenia samolotu. Nie interesuje ich polityka, ani wielka, ani mała, sympatie polityczne takie czy inne, oni chcą zbadać metodami naukowymi coś, co od polityki w ogóle nie zależy: jak z punktu widzenia praw fizyki przebiegało to zdarzenie. Tej chęci wyświetlenia sprawy nie da się zatrzymać, także ze względu na niezwykłe możliwości dzisiejszej techniki. Nie może być tak, że w swojej pracy możemy badać najsubtelniejsze efekty i widzieć pojedyncze atomy, a nie jesteśmy w stanie zobaczyć i zidentyfikować mikrośladów... farby lotniczej na przekroju drzewa. Po prostu zobaczmy, najstaranniej jak to możliwe, jak działały te same prawa przyrody, które codziennie wykorzystujemy w naszych badaniach. Nie wyobrażamy sobie uczonego, który powiedziałby, że te badania nie powinny być prowadzone. A dlaczego nie miałoby być wolno prowadzić takich badań? Każda katastrofa, jeśli jej przyczyny są wyjaśniane, jest nie tylko tragedią, ale także lekcją i bezcennym materiałem mogącym przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa przyszłych lotów. Dla tych wszystkich, którzy bez badań naukowych wiedzieli już po kilku minutach, co się stało, będzie pouczającą obserwacją, jak naprawdę wygląda metodologia badań naukowych, zasady wnioskowania, jak następuje wyjaśnianie wątpliwości na drodze empirycznej itd.

Grupa inicjatywna profesorów mechaniki i fizyki z całej Polski chce zintensyfikować i skoordynować już prowadzone kompleksowe badania naukowe i poszukuje jak najszerszego poparcia profesorów i doktorów habilitowanych z zakresu nauk technicznych i ścisłych. To deklaratywne poparcie kompetentnego środowiska jest potrzebne dla uzyskania finansowania badań w wyspecjalizowanych jednostkach badawczych. Deklaracja profesorów i doktorów habilitowanych nauk ścisłych z UW (można zgłaszać się do p. prof. Piotra Witakowskiego z AGH: witakowski_p@poczta.onet.pl) byłaby bardzo ważna, bo pokazywałaby, że uczeni uważają, iż zdarzenie mechaniczne trzeba badać metodami naukowymi, a nie zostawiać ustalania praw fizyki politykom.

„Każdy ma w życiu swoje Westerplatte” – to słowa Jana Pawła II. To jest Westerplatte polskiej nauki, także nasze własne, osobiste Westerplatte jako badaczy: Czy opowiadamy się za rozwiązywaniem problemów z dziedziny mechaniki czy chemii za pomocą badań naukowych, czy prawda nas w ogóle nie interesuje?

Artykuł podpisali:
prof. dr hab. Lucjan Piela – były dziekan Wydziału Chemii UW, chemik kwantowy, członek Belgijskiej Królewskiej Akademii Nauk i Europejskiej Akademii Nauk;
dr hab. Leszek Plaskota – profesor UW, prodziekan Wydziału Matematyki UW, specjalista w zakresie analizy numerycznej;
dr Piotr Romiszowski – Wydział Chemii UW, twórca modeli zwijania się białek;
prof. dr hab. Rafał Siciński – były prodziekan Wydziału Chemii UW, autor blisko setki patentów (USA) w dziedzinie farmakologii;
dr hab. Andrzej Sikorski – Wydział Chemii UW, twórca modeli zwijania się białek;
dr hab. Janusz Stępiński – Wydział Fizyki UW, współtwórca patentów (USA) w zakresie biochemii;
dr hab. Leszek Z. Stolarczyk – Wydział Chemii UW, chemik kwantowy;
prof. dr hab. Henryk Woźniakowski – były dziekan Wydziału Matematyki UW, profesor Columbia University (USA), członek koresp. PAN, doktor honoris causa Uniwersytetu w Jenie;
prof. dr hab. Krzysztof Woźniak – Wydział Chemii UW, krystalograf;
mgr Adam Chajewski – Wydział Chemii UW, uczestnik drugiego obiegu wydawniczego, działacz podziemia solidarnościowego i niepodległościowego;
prof. dr hab. Zbigniew Czarnocki – były prodziekan Wydziału Chemii UW;
prof.dr hab. Edward Darżynkiewicz – Wydział Fizyki UW, biochemik, twórca szczepionek przeciwnowotworowych;
prof. dr hab. Jan S. Jaworski – Wydział Chemii UW, specjalista w elektrochemii organicznej;
prof. dr hab. Marek K. Kalinowski – były prodziekan Wydziału Chemii UW, długoletni przewodniczący Komitetu Głównego Olimpiady Chemicznej;
prof. dr hab. Tadeusz M.Krygowski – były prodziekan Wydziału Chemii UW, laureat nagrody FNP („polski nobel”), jego prace cytowane są ok. 7 tys. razy w literaturze światowej;
prof. dr hab. Krzysztof A. Meissner – Wydział Fizyki UW, fizyk teoretyk, rzecznik eksperymentu aksjonowego w CERN pod Genewą;
dr Krzysztof Pecul – Wydział Chemii UW, chemik kwantowy;
dr hab. Marek Pękała – Wydział Chemii UW, magnetochemik.

"Niedziela" 15/2012

Editor: Tygodnik Katolicki "Niedziela", ul. 3 Maja 12, 42-200 Czestochowa, Polska
Editor-in-chief: Fr Jaroslaw Grabowski • E-mail: redakcja@niedziela.pl