Prasę katolicką bardzo uważnie czytać
Ks. Ireneusz Skubiś
Na forach medialnych znowu zaistniał temat finansów Kościoła. Pomawia się Kościół o wielkie bogactwo, o chciwość. Niestety, jest bardzo wielu ludzi, którzy wierzą w te bajki, zwłaszcza że podtrzymywane są one przez dziennikarzy wysokonakładowych pism, przez redakcje telewizyjne i radiowe, i docierają do szerokiego ogółu społeczeństwa. Taka opinia o Kościele jest na rękę orientacji lewicowej, nie mówiąc już o Ruchu Palikota, który na nienawiści do Kościoła i duchowieństwa buduje swoją pozycję polityczną.
Ciekawym zjawiskiem jest tu wszak to, co zostało ukazane w orzeczeniu KRRiT: że o. Tadeusz Rydzyk nie jest w stanie zapewnić finansów, które są potrzebne do udziału Telewizji Trwam na multipleksie cyfrowym. Z jednej strony więc krzyczy się o ogromnym bogactwie o. Rydzyka, które czyni go jakimś wielkim magnatem prasowym czy medialnym – mówiło się przecież a to o samolocie, a to o maybachu o. Rydzyka – a teraz stwierdza się, że nie dano Telewizji Trwam koncesji, bo jest niewydolna finansowo. Coś tu wyraźnie nie gra, widać, że tego typu „informacje” po prostu mają wywołać zamierzony skutek. Najgorsze jest jednak to, że tylu ludzi wierzy w te brednie, że człowiek, który wydaje się być rozsądny, mądry, rozumny, powtarza później kłamstwa, które usłyszał w telewizji, i nie ma świadomości, że przyczynia się do fałszu i zakłamania.
Przedziwne są także niektóre oświadczenia przedstawicieli władz państwowych, które pozwalają wysnuć wniosek, że Kościół pożera jakieś wielkie ilości państwowych pieniędzy. Oczywiście, nie jest to prawdą, a pieniądze, z których Kościół korzysta, wynikają z umów prawnych między państwem a Kościołem katolickim w Polsce, i dotyczą tylko spraw podstawowych. Raport KAI „Finanse Kościoła katolickiego w Polsce” mówi wyraźnie, że w 80 proc. Kościół utrzymuje się z ofiar wiernych. Sprawy są więc oczywiste, ale gdy chodzi o emocje, to wiemy, że tak łatwo je m.in. pieniądzem podsycić, i one rosną, czasem nawet na zasadzie rewolucyjnej. Tylko dlaczego czynią tak dziś przedstawiciele sprawujących władzę...
My, katolicy, musimy być czujni i wiedzieć, że jako wielka wspólnota katolicka, żyjąca w określonym państwie, mamy swoje prawa. Przede wszystkim musimy domagać się prawdy i uczciwości w tworzeniu opinii o nas, bo jest to ważne dla wszystkich naszych obywateli. Przy okazji trzeba stwierdzić, że jesteśmy w całej Europie najgorzej traktowanym Kościołem, ponieważ pieniądze z tacy czy za posługi duszpasterskie nigdzie w Europie nie są opodatkowane, a w Polsce tak. Nieprawdą jest, że – jak twierdził Janusz Palikot – księża nie płacą podatków. Płacą, i to od każdego mieszkańca terenu danej parafii, nawet gdyby był niewierzący. Prawda jest zgoła inna niż ta serwowana na użytek polityczny czy ideologiczny.
Jest więc Kościół w Polsce w sytuacji dość trudnej, bo choć cieszy się życzliwością ze strony niektórych ugrupowań, które oświadczają, że są z Kościołem bardzo związane, mimo tego, że powszechnie korzysta się z pomocy Kościoła, że korzystano z niej zwłaszcza wtedy, gdy wyzwalaliśmy się z komunizmu – sam musi stawiać czoło pomówieniom i oszczerstwom, a nade wszystko złym emocjom, jakie im towarzyszą. Teraz dotyczy to finansów Kościoła. Temat drażliwy, wiemy bowiem, jak wiele biedy jest wokół, tymczasem sprawa wygląda zgoła inaczej. Jest więc Kościół w Polsce krzywdzony podwójnie: jedno – to ta wciąż niezadośćuczyniona krzywda z czasów komunistycznych, kiedy zabrano Kościołowi wiele własności i do dziś ich nie oddano, to także krzywdy i niesprawiedliwości finansowe, o których mówiłem wyżej, a drugie – to krzywda moralna, za którą nikt nie bierze odpowiedzialności.
Drodzy Kapłani, Drodzy Katolicy! Zacznijmy myśleć! Zobaczmy, jak naprawdę wygląda sytuacja Kościoła. Nie dowiemy się tego jednak z oficjalnych mediów, musimy posłuchać także drugiej strony – głosu mediów katolickich. Czasem księża mówią, że nie będą rozprowadzać katolickich pism, bo nie po to są, ale zapominają, że jeżeli ludzie nie będą znać prawdy o życiu Kościoła, to jutro zagłosują na Ruch Palikota, a oni sami nie będą mieć dla kogo trudzić się w Kościele. Zechciejmy więc korzystać ze źródeł, które jeszcze są dostępne, i zechciejmy być razem, bo stawka jest naprawdę duża: tu idzie o człowieka.
"Niedziela" 11/2012