Epitafium smoleńskie – znak czasu
Ks. Ireneusz Skubiś
Noblesse oblige – szlachectwo zobowiązuje – mówią Francuzi. Zobowiązuje nas także każde słowo płynące z Jasnej Góry, z Częstochowy. Bo mówimy od tronu Matki Bożej, a więc mamy wiele spraw przemyślanych i przemodlonych. Dlatego od Jej Świętego Obrazu, z Jej Kaplicy mówi się inaczej. Jest to jakaś łaska dana Częstochowie, nazywanej z tego powodu właśnie duchową stolicą Polski. Jasna Góra to dom Matki. Tutaj przybywają synowie i córki Kościoła, tutaj spędzają najdroższe im chwile. Z Jasnej Góry wychodzą także przeróżne inicjatywy o charakterze społecznym, ważne dla całej narodowej wspólnoty. Tych inicjatyw jest wiele – i dobrze, bo jest to znak, że Polska żyje, że myślimy, a nasze serca pałają pragnieniem prawdy i miłości. Mówimy, że Jasna Góra to duszpasterstwo w pigułce. Gdy ktoś chce zobaczyć, czym żyje duszpasterstwo polskie, powinien przyłożyć ucho do murów jasnogórskich i posłuchać, jak biją serca Polaków w sercu Matki. Pamiętamy, że tak mówił o Jasnej Górze bł. Jan Paweł II.
Wielu z nas jest pod wrażeniem wstrząsającego obrazu – zdjęć ofiar katastrofy smoleńskiej – umieszczonego przed wejściem do Kaplicy Matki Bożej. Dlaczego te fotografie znalazły się w tym miejscu? Bo przedstawione na nich osoby stanęły do swojego niezwykłego Apelu przed Matką Bożą. A są wśród nich, obok Pary Prezydenckiej, także Prezydent RP na Uchodźstwie, znakomici piloci i generałowie Wojska Polskiego, wielu wspaniałych, szlachetnych ludzi. Polska wciąż żyje tym tragicznym zdarzeniem i co jakiś czas dowiaduje się o nowych odkryciach. Ale też jesteśmy zaskakiwani niektórymi wypowiedziami, a zwłaszcza sposobem prowadzenia śledztwa, i boimy się, że za tą tragedią stoją co najmniej jakieś duże niedopatrzenia i zaniedbania, a być może także złe emocje, które zniszczyły już tak wiele dobrego w naszym życiu narodowym i politycznym.
Naród cały czas oczekuje prawdy, domaga się jej. Ciągle żywe i wciąż z wielkim bólem zadawane jest pytanie: Jak to się stało?! Stawiają je nie tylko rodziny ofiar katastrofy, bo to jest zrozumiałe, ale również Polacy, którzy szczerze płakali podczas długich tygodni pogrzebów, walki o krzyż na Krakowskim Przedmieściu, którzy domagają się pomników, nazw ulic i placów. Zauważmy, że wiele trudnych spraw inaczej jest rozwiązywanych w krajach ościennych, m.in. na Węgrzech. W Polsce panuje jakaś szczególna ociężałość. Czyżby było to celowe?
Przychodzimy więc do murów jasnogórskich i nasłuchujemy. Dowiadujemy się, że Jasna Góra nie zbagatelizuje bólu Polaków ani ich pytań, na które wciąż nie można uzyskać odpowiedzi. Znakiem szczególnym wielkiego współczucia i jednocześnie zawierzenia Maryi będzie dzieło epitafium smoleńskiego – pamiątka i świadectwo. Bo w tym miejscu odczytuje się znaki czasu, a takim znakiem jest przecież cała sprawa związana z katastrofą smoleńską. Jeżeli mówimy o tysiącletnich dziejach naszego narodu, to trzeba zauważyć, że są one zogniskowane wokół kilkunastu wydarzeń, do których wciąż się odwołujemy, m.in. do bitwy pod Grunwaldem, powstań narodowych, Cudu nad Wisłą, Katynia – wracamy pamięcią tam, gdzie są zakotwiczone najważniejsze punkty dziejowe. Do takich będzie też należała data 10 kwietnia 2010 r., kiedy to w mglisty sobotni poranek doszło do tragedii na miarę wieków. Bo było to uderzenie w kraj niczym wybuch bomby atomowej. Tragedia smoleńska potrzebuje swojego szczególnego znaku pamięci, umieszczonego w miejscu najdroższym Polakom – przy obliczu Matki Bożej Jasnogórskiej.
Stajemy przy Królowej Polski w codziennym Apelu, żeby meldować Jej nasze: Jestem, pamiętam, czuwam! Te słowa, płynące każdego wieczoru z Kaplicy Matki Bożej, słyszą dziś Polacy w kraju i na świecie, łącząc się poprzez nowoczesne środki przekazu – rozgłośnie katolickie i Telewizję Trwam, która niejako wprowadza Matkę Bożą Jasnogórską do polskich rodzin.
Od dnia 2 lutego 2012 r. będzie z nami nowy arcybiskup metropolita częstochowski Wacław Depo. Cieszymy się z tej nominacji, gdyż jest on znany ze swego szczególnego zawierzenia Matce Najświętszej i oddany Jej bez reszty. Obejmujemy modlitwą całą jego służbę, podziwiając gotowość, z jaką staje przed Maryją. Chcemy stać przy Maryi Jasnogórskiej razem z nim i nie tylko być świadkami dziejów naszego narodu, ale ufną modlitwą i zawierzeniem włączać się w Boże w nich działanie. Maryjo, prowadź!
"Niedziela" 06/2012