Pomagamy

Ks. Józef Kubicki TChr

Z inicjatywy Konferencji Episkopatu Polski i z akceptacją bp. Zygmunta Zimowskiego, delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. duszpasterstwa emigracji polskiej, przeżywamy już po raz dziewiąty w Polsce i wśród placówek polonijnych Dzień modlitwy i pomocy materialnej Kościołowi na Wschodzie. Szacuje się, że obecnie wyjechało z Polski do pomocy odradzającemu się Kościołowi katolickiemu na Wschodzie i pracuje tam ok. 250 kapłanów diecezjalnych, 450 kapłanów zakonnych, ponad 550 sióstr zakonnych oraz 23 braci zakonnych i kilkanaście osób świeckich. Stanowią oni najcenniejszy dar Kościoła w Polsce dla Kościoła na Wschodzie.
Na plakacie zapraszającym do modlitwy za Kościół na Wschodzie zamieszczono wizerunek Matki Bożej Brzemiennej z Sanktuarium w Matemblewie k. Gdańska. Maryja ukazana jest w stanie błogosławionym. Wybrano ten wizerunek, gdyż koresponduje on z hasłem programu duszpasterskiego: „Otoczmy troską życie”. Oznacza on, że należy z Maryją – najuboższą z ubogich – głosić Ewangelię życia, troszczyć się o nie z miłością, bo jest to dar od Boga, źródła wszelkiego życia. Nadto oznacza on, by razem z Maryją być blisko Chrystusa, który powiedział o sobie: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14, 6). Wraz z Maryją i Chrystusem stanąć przy każdym poczętym i nienarodzonym życiu, jak również być solidarnym z każdym człowiekiem chorym, głodnym, samotnym, cierpiącym, bezdomnym, bezrobotnym, uzależnionym, by w ten sposób głosić im Ewangelię życia i nadzieję życia wiecznego.
Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski z siedzibą w Warszawie prowadzi działalność o charakterze animacyjnym, formacyjnym i świadczy pomoc liturgiczną, katechetyczną i charytatywną oraz remontowo-inwestycyjną.
Mówiąc o potrzebie pomocy modlitewnej i materialnej Kościołowi na Wschodzie, nie sposób nie wspomnieć o historii Kościoła w krajach, które wyzwoliły się spod totalitaryzmu ateistycznego. Począwszy od rewolucji październikowej, kraje te, od tysiąca lat związane z chrześcijaństwem, zostały zamienione w pustynię duchową. Niszczono świątynie, księgi liturgiczne, mordowano kapłanów, zlikwidowano życie zakonne i monastyczne, starano się usuwać wszelkie ślady kultu religijnego. Czyniono wiele, by w świadomości dorosłych, dzieci i młodzieży zatrzeć ślady obecności wszechmocnego Boga. W tym okresie Kościół katolicki stał się Kościołem męczenników, a wiara przetrwała jedynie w sercach najstarszych ludzi i w ich rodzinach.
Dzięki inicjatywie Jana Pawła II na Wschodzie zaczęły się odradzać struktury kościelne: powstają diecezje, na czele których stają nowo mianowani księża biskupi lub administratorzy apostolscy. Dzięki nowo przybyłym kapłanom z Polski, Słowacji, Argentyny i Stanów Zjednoczonych. Odtwarzana jest sieć parafialna. Widomym znakiem żywotności Kościoła katolickiego były: poświęcenie w grudniu 1999 r. katedry pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Moskwie, we wrześniu 2000 r. – katedry w Irkucku na Syberii oraz w lipcu 2002 r. – rekonsekracja kościoła w Pietropawłowsku w Kazachstanie. Nadto dwie podróże apostolskie Jana Pawła II w 2001 r. – na Ukrainę i do Kazachstanu – wzmocniły duchowo katolików na Wschodzie i ożywiły ich wiarę. Ale to dopiero początek trudnej drogi. Zachodzące w ostatnich latach przemiany pokazały, jak wielkich zniszczeń dokonał reżim totalitarny. Potrzebna jest systematyczna katechizacja i ewangelizacja ludzi żyjących na tamtych terenach. Kościół na Wschodzie potrzebuje przede wszystkim kapłanów, sióstr zakonnych oraz wolontariuszy świeckich. To jest najcenniejsza pomoc, jaką Kościół w Polsce zapewnia żyjącym na Wschodzie katolikom.
Posługujący na Wschodzie duszpasterze, katecheci i wolontariusze pracują w trudnych warunkach, dlatego potrzebują nie tylko naszego wsparcia materialnego, ale nade wszystko duchowego, aby w każdym działaniu kierował nimi Duch Święty. Nasza modlitwa jest także potrzebna dla budzenia rodzimych, nowych i świętych powołań kapłańskich i zakonnych w parafiach, w których jest już zorganizowane życie religijne. To bardzo ważna sprawa, gdyż Kościół wtedy jest żywotny, gdy „rodzi powołania” i gdy ma własnych kapłanów i miejscowego pochodzenia siostry zakonne, bo oni najlepiej znają język i tradycję własnego narodu. Jeśli chodzi natomiast o pomoc materialną, to świadczona jest ona przede wszystkim najbiedniejszym diecezjom. Pieniądze od polskich katolików wykorzystywane są na remonty zniszczonych kościołów, jak i na dofinansowanie budowy czy wyposażenia nowych świątyń przez zakupienie tabernakulów, dzwonów, ksiąg, naczyń i szat liturgicznych czy organów elektrycznych. Ponadto dzięki tym funduszom wydawane są modlitewniki, katechizmy i literatura religijna, a także organizowane są rekolekcje i wakacyjne „Spotkania z Bogiem” dla dzieci i młodzieży. Wspieramy także działalność stołówek i kuchni prowadzonych przez siostry i braci zakonnych zajmujących się dożywianiem najbiedniejszych oraz dzieci mieszkających w sierocińcach i domach wychowawczych. Wspomagamy też seminaria duchowne na Białorusi i Ukrainie, zaopatrując je w literaturę religijną i pomoce dydaktyczne w języku polskim. Wspieramy również Polskie Centrum Katechetyczne w Wilnie. Ze środków ofiarowanych przez Polaków rozprowadzana jest rosyjskojęzyczna wersja czasopisma „Liubitie drug druga” i „Dzienniczek Siostry Faustyny”, a także dwumiesięcznik „Miłujcie się” oraz 300 egzemplarzy „Wiadomości Katolickiej Agencji Informacyjnej”. Trafiają one wraz z miesięcznikiem „L’Osservatore Romano” do księży biskupów, seminariów duchownych, wspólnot parafialnych i zakonnych. Są oni za to bardzo wdzięczni.

Autor jest dyrektorem Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie

"Niedziela" 49/2008

Editor: Tygodnik Katolicki "Niedziela", ul. 3 Maja 12, 42-200 Czestochowa, Polska
Editor-in-chief: Fr Jaroslaw Grabowski • E-mail: redakcja@niedziela.pl