To jest największy cud
Z o. Antonellem Cadeddu – włoskim charyzmatykiem, współzałożycielem wspólnoty Przymierze Miłosierdzia – rozmawia Milena Kindziuk
Kiedy kończyła się konferencja prasowa promująca książki o. Antonella, włoskiego charyzmatyka, podeszła do niego młoda kobieta. Chwilę rozmawiali, po czym duchowny położył rękę na jej czole i zaczął się nad nią modlić. Kobieta zamknęła oczy i bezwładnie osunęła się na podłogę. Dziennikarze stali jak wryci. A o. Antonello spokojnie przeszedł do sali obok, gdzie miał udzielić mi wywiadu.
MILENA KINDZIUK: – Co się stało kobiecie, którą Ojciec dotknął i która osunęła się na ziemię?
O. ANTONELLO CADEDDU: – Doznała daru, który nazywa się spoczynkiem w Duchu Świętym. Jest to doświadczenie spotkania z Bogiem. Duch Święty dotyka wtedy serca ludzkiego, zabiera wszelki opór fizyczny i psychiczny. To dlatego człowiek nie może ustać na nogach o własnych siłach.
– Czy ta kobieta wcześniej prosiła Ojca o modlitwę?
– Tak.
– Wystarczy więc, że ktoś poprosi o modlitwę i pada, doznając spoczynku w Duchu Świętym?
– Nie, to nie tak. Jako że spoczynek w Duchu Świętym stanowi dar, to czasami Bóg udziela tego daru, ale czasem daje np. dar pokoju lub jakiejś innej łaski. To Duch Święty decyduje, co uczynić wobec konkretnej osoby.
– Czy ta kobieta została uzdrowiona?
– Nie wiem, czasami dowiaduję się o jakimś uzdrowieniu pięć, sześć, siedem lat po tym, jak się nad kimś modlę. Ale moje dwudziestopięcioletnie doświadczenie pokazuje, że w takim momencie człowiek zostaje dotknięty przez miłość Boga i wiele rzeczy się wtedy zmienia. Nie wiem zatem, co dokładnie wydarzyło się tutaj, ale Jezus na pewno dotknął tej kobiety. Nie jest jednak ważne, żebym ja to wiedział, ważne, żeby ta osoba była już na zawsze z Jezusem.
– A uzdrowienia, o których Ojciec wie na pewno, że się zdarzyły?
– Pamiętam chłopaka, którego matka wyskoczyła z okna mieszkania na siódmym piętrze. Próbował ją zatrzymać, ale nie zdążył. Potem widział już tylko ciało swojej mamy na chodniku. Przez dwadzieścia lat żył z poczuciem winy. Pomodliłem się nad nim i doznał spoczynku w Duchu Świętym. Zobaczył wtedy swoją mamę i usłyszał jej głos: „Nie powinieneś być zdesperowany, gdy spadałam, prosiłam Boga o wybaczenie i jestem już w Niebie”. W tym momencie chłopak odzyskał wewnętrzny spokój, został uzdrowiony.
Miłość Boga może najpełniej uzdrowić naszą psychikę i emocjonalność, rany, żal, depresję, a także wszystkie choroby, które one przynoszą. Miłość Boga dosięga duszy, w której dokonują się cuda przebaczenia i wybór Boga przez człowieka.
– Dlaczego jednych Pan Bóg uzdrawia, a innych nie?
– O to trzeba by zapytać Jezusa.
– A jak Ojciec myśli?
– Myślę, że Jezus dotyka wszystkich, tylko my nie dostrzegamy tego od razu, chcemy natychmiastowości. Tymczasem nagłe uzdrowienia nie są powszechne. Dla Boga nie istnieje to, co natychmiastowe. Słowo Boże mówi, że u Boga jeden dzień jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat – jak jeden dzień. Bóg zatem w jakiś sposób dotyka człowieka, ale wszystko dokonuje się w czasie, nie od razu. Jezus jest wielkim Lekarzem dusz i wie, co i kiedy uzdrowić. Kocha nas nieskończoną miłością i wie, jak mówić do każdego z nas indywidualnie, tak by okazać nam swoją czułość.
– Niektórzy jednak wciąż ciężko chorują i nie zostają uzdrowieni. Dlaczego?
– To nam się wydaje, że nie zostali uzdrowieni. Podam przykład: Pewnego dnia wezwano mnie do ciężko chorej 34-letniej kobiety. Była jedną z najbogatszych kobiet w Brazylii. Żyła jedynie na imprezach, dbała tylko o własne ciało. I nagle w jej organizmie pojawił się nowotwór. Wezwano mnie, bym się za nią pomodlił. Kobieta ta na początku była całkowicie zbuntowana wobec swojej choroby, nie umiała jej zaakceptować; straciła włosy, o które wcześniej bardzo dbała, była nerwowa i nieustępliwa. Rozmawiałem z nią, trochę się za nią pomodliłem. Odwiedzałem ją później kilkakrotnie. Po dwóch latach ta kobieta umarła. Ale przed śmiercią wypowiedziała słowa: „Poprzez tę chorobę odnalazłam coś, co jest najważniejsze w życiu – Jezusa. Dlatego usilnie proszę moich krewnych, by się nie buntowali przeciw mojej chorobie i śmierci, bo odnalazłam prawdziwe szczęście”.
Uzdrowienie dla samego uzdrowienia nie ma sensu. Ono musi być po coś. Poszukiwanie uzdrowienia i cudu może być przejawem duchowego infantylizmu.
– Uzdrowienie duchowe jest zatem ważniejsze niż fizyczne?
– Oczywiście, że tak! Uzdrowienie fizyczne może trwać kilka tygodni, miesięcy, najwyżej kilka lat, bo później i tak wszyscy umieramy. Czymś, co ma wartość trwałą, jest natomiast uzdrowienie duchowe. Bo to jest uzdrowienie wieczne.
– Ale ludzie „dobijają się” do Nieba o uzdrowienia fizyczne i one także się zdarzają...
– Tak, bo człowiek ma prawo do zdrowia, a także do uzdrowienia fizycznego. I to jest naturalne. Musimy jednak wziąć pod uwagę to, że żyjąc na ziemi, odczuwamy pragnienie wieczności, bo jesteśmy stworzeni na chwałę Bożą, a nie do życia na ziemi. Ono przemija, a życie wieczne trwa. Uzdrowienia fizyczne wzbudzają najwięcej zainteresowania, są najbardziej spektakularne, najbardziej widoczne, ale też najbardziej powierzchowne. Nie oznaczają bowiem zbawienia. Mogą natomiast być znakiem, sygnałem, że Jezus uzdrawia również tę część człowieka, która jest zbolała. Uzdrowienie jest znakiem nadziei na lepszą przyszłość, która jest wieczna.
– Czy na cud trzeba być przygotowanym?
– Nie. Pomyślmy o trędowatym z Ewangelii, on po prostu zobaczył, że obok niego przechodzi Jezus, i poprosił o uzdrowienie. Jezus działa na swoje sposoby, których my nie znamy.
– Jaki jest najbardziej pamiętny cud, którego Ojciec był świadkiem?
– Największe cuda, jakich doświadczyłem, to te, kiedy widziałem mężczyzn i kobiety – dilerów narkotykowych i prostytutki – którzy spotkali Jezusa. Spotkać Jezusa – to jest największy cud.
„Niedziela” 26/2015