Reklama

Felietony

FELIETON

150 minut do potęgi

Centralny Port Komunikacyjny to nie tylko projekt infrastrukturalny, lecz także manifestacja polskiej determinacji i ambicji. W kraju, gdzie przez lata samo mówienie o potrzebie rozwoju i byciu na równi z zachodem było kwestionowane. Gaszenie polskich ambicji pustymi hasłami o „megalomanii”, „mocarstwowości” i „machaniu szabelką” to zmora ostatnich 35 lat. Dziś sama idea CPK stanowi punkt zwrotny, jako symbol odrzucenia kompleksów na rzecz przyszłościowych inwestycji.

2024-05-11 09:02

[ TEMATY ]

Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Samuel Pereira

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Zacznijmy od faktu, że projekt CPK to nie tylko lotnisko, ale cała, rozległa sieć kolei, którą może zobrazować jedna liczba: 2,5 godziny, czyli 150 minut. Tyle zajmowałby dojazd do Centralnego Portu Komunikacyjnego (CPK) i Warszawy z każdej aglomeracji w Polsce.

To o tyle ważne, że nawet zwolennicy tego projektu bardzo dużo mówią o korzyściach dla ludzi i całej polskiej gospodarki związanych z dużym lotniskiem, ale mało o kolei. To prawda, że duże lotnisko to jeden z kluczowych elementów budowania państwa, które nie będzie miało żadnego powodu do kompleksów przed Francją, Niemcami, czy Hiszpanią. Szczególnie, że jako naród mamy prawo do dumy, patrząc na energię i pracowitość a jednocześnie rozsądek i wartości, które są coraz bardziej doceniane w Europie. Gdy mówimy o kolei, to mówimy o równie ważnym elemencie CPK, bo mającym wpływ jednocześnie na nasze bezpieczeństwo (transport ludności, wojsk, zaopatrzenia w razie wojny, czy dużego kryzysu), ale i komfort życia oraz zrównywanie szans między dużymi miastami, a małymi miejscowościami i wsiami.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

www.cpk.pl

Wstępna koncepcja projektowa CPK

Wstępna koncepcja projektowa CPK

Politycy negujący znaczenie CPK, często powtarzają kłamstwa, jak np. to, że nie ma potrzeby dużego lotniska albo, że alternatywą jest rozbudowa Okęcia, podczas gdy jest to niemożliwe i szkodliwe dla Warszawy, ale przede wszystkim nie odpowiada na wyzwania, które przed nami stoją. Jednocześnie jednak przeciwnicy CPK posługują się frazesami, które mają sprowadzić dyskusję merytoryczną na obszar emocji, hasła takie jak „megalomania” czy „choroba centralizacyjna”. Co się konkretnie kryje za tymi słowami, oprócz próby zdyskredytowania tych, którzy chcą rozwoju Polski, a de facto zablokowania tej inwestycji? Przecież podobny mechanizm widzimy w wypadku zablokowania rozwoju atomu, budowy fabryki Intela, ale nie tylko. Maciej Thorz z Ministerstwa Infrastruktury ogłosił w czwartek, że rząd „nie zamierza kontynuować budowy Polski mocarstwowej w oparciu o zwiększenie żeglowności na Odrze po to, żeby przemysłowo traktować rzeki.”. Niemcy nie mają takich problemów i Berlin w oczywisty sposób skorzysta na zmianie kursu nowego rządu w Warszawie.

Reklama

Rola inwestycyjna CPK jest bezprecedensowa. To nie tylko nowoczesny port lotniczy i sieć kolei, ale również magnes dla kapitału zagranicznego i katalizator rozwoju gospodarczego. Jeśli Polska chce dążyć do umocnienia swojej pozycji w Europie, to nie może się bać stawiać na wielkie przedsięwzięcia, widząc w nich szansę na przyspieszenie rozwoju kraju. Ambicje Polaków są tu kluczowe. Niezależnie od trudności i wyzwań, nasz naród od zawsze wykazywał się niezłomną determinacją w dążeniu do celów. CPK symbolizuje tę duchową siłę, która napędza nas do przodu, niezależnie od przeciwności losu. Gdyby nie brak woli obecnie rządzących, mógłby być też symbolem wejścia do wyższej ligi państw Europy i świata, dlaczego nie? Istotny jest również jednoczący charakter inwestycji, który robi wrażenie. CPK jest też w gruncie rzeczy projektem na wskroś proeuropejskim, bo integruje Polskę z Europą i światem, łącząc różne regiony kraju w spójny system komunikacyjny. To nie tylko optymalizacja podróży, lecz także budowanie wspólnoty i wzmacnianie więzi międzyludzkich.

Co stoi na przeszkodzie? Kompleksy i pedagogika wstydu. Odrzucenie ich jest kluczowe dla sukcesu CPK.

Skończmy z myśleniem, że my na coś nie zasługujemy, że o dużych inwestycjach na Zachodzie mamy mówić jako o czymś nieosiągalnym dla nas.


Podziel się cytatem

Reklama

Projekt CPK wykracza poza granice Polski, demonstrując, że nasze możliwości są nieograniczone, jeśli tylko odważymy się marzyć i działać. CPK to nie tylko lotnisko, to nasza wizytówka, potwierdzająca nasze miejsce w globalnej rzeczywistości. Centralny Port Komunikacyjny to nie tylko beton i stal, lecz przede wszystkim wyraz naszych marzeń i aspiracji. To symbol naszej gotowości do stawiania czoła wyzwaniom i kształtowania przyszłości z determinacją i pewnością siebie. Jakkolwiek patetycznie by to nie zabrzmiało, ale w CPK kryje się moc Polski, gotowej zdobywać świat.

A może warto też tę jedność w poparciu o CPK zwizualizować i np. spotkać się 28 sierpnia, żeby symbolicznie, bo w Święto Lotnictwa Polskiego i razem, ponadpartyjnie wykrzyczeć nasze „Tak dla CPK”?

Ocena: +12 -2

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kto przeprosi panią Annę?

2024-05-22 07:07

[ TEMATY ]

punkt widzenia

Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Samuel Pereira

„Anna Michalska została odwołana z funkcji rzeczniczki prasowej Straży Granicznej. Była twarzą kryzysu na granicy Polsko-Białoruskiej. Zasłynęła zdaniem „Dzieci z Michałowa? Mój ulubiony temat” – komunikat takiej treści 25 stycznia br. wyrzucił z siebie pan Artur Molęda z TVN24.

Cóż, w „uśmiechniętej Polsce” musimy się przyzwyczaić, że o takich zmianach kadrowych dowiadujemy się od „zaprzyjaźnionej stacji”, nawet jeśli akurat w tej sprawi przekazanie informacji o odwołaniu kpt. Michalskiej akurat przez TVN24 to wyjątkowa potwarz, biorąc pod uwagę to co wyprawiała ta stacja w czasie ruskiej operacji na polskiej granicy z Białorusią. Jego treść to kolejny element tej polityki dezinformacyjnej, bo „dzieci z Michałowa” tak cynicznie wykorzystane przez polityków ówczesnej opozycji były tak częstym tematem „pytań” zaprzyjaźnionych reporterów, że kiedyś kpt. Michalska rzuciła „mój ulubiony temat”, co zostało perfidnie wykorzystane przeciwko niej.

CZYTAJ DALEJ

Św. Rita z Cascii, żona, matka i zakonnica

Niedziela Ogólnopolska 35/2008, str. 4

[ TEMATY ]

św. Rita

Arkadiusz Bednarczyk

Obraz św. Rity znajdziemy m.in. w kościele w Ropczycach

Obraz św. Rity znajdziemy m.in. w kościele w Ropczycach

Tysiące wiernych i tysiące czerwonych róż. Tak co roku wierni obchodzą w Cascii (ok. 150 km na północ od Rzymu) rocznicę śmierci jednej z najbardziej popularnych włoskich świętych - Rity, patronki od spraw po ludzku beznadziejnych.
Chociaż żyła dawno, bo prawie sześć wieków temu, ludzie XX i XXI wieku wydają się na nowo odkrywać tę Świętą.
- Polecają się jej tak licznie, ponieważ sama przeżyła bardzo wiele i jest patronką wszystkich stanów: była przecież żoną, matką, wdową i zakonnicą - wyjaśnia przełożona Sióstr Augustianek z Cascii. - Przeżyła ból utraty zamordowanego przez wrogów męża i śmierć dwojga dzieci. Doświadczyła wiele goryczy - gdy początkowo odmówiono jej przyjęcia do zakonu i gdy doprowadzała do pojednania dwa skłócone ze sobą rody.
Jednak to, co po ludzku wydawało się niemożliwe, w jej życiu - dzięki wierze i poddaniu się woli Bożej - okazywało się wykonalne. 22 maja to dzień świąteczny w Cascii - mieście, w którym św. Rita została ochrzczona i przez 40 lat żyła jako augustianka. Wierni przygotowują się do tego dnia podczas nowenny i licznych nabożeństw. Świętu towarzyszą związane od wieków ze św. Ritą symbole, przede wszystkim róża. Uczestnicy uroczystości przynoszą te kwiaty na pamiątkę przekazywanego przez tradycję wydarzenia. Otóż św. Rita kilka miesięcy przed śmiercią, złożona ciężką chorobą, miała poprosić jedną z sióstr o przyniesienie z rodzinnego ogrodu róży. Był styczeń, więc zakonnicy to polecenie wydawało się niewykonalne. Jednak gdy przechodziła obok ogrodu, ze zdumieniem zauważyła świeżą kwitnącą różę, którą przyniosła umierającej.
Pierwsza biografia podkreśla, że ciało Świętej po śmierci - podobnie jak w przypadku innych stygmatyków - zaczęło wydawać woń róż.

CZYTAJ DALEJ

Katedra gnieźnieńska: konserwacja i renowacja konfesji św. Wojciecha

2024-05-22 18:49

[ TEMATY ]

relikwie

św. Wojciech

Artur Stelmasiak

W katedrze gnieźnieńskiej rozpoczęły się prace związane z konserwacją i restauracją jednego z najcenniejszych zabytków - konfesji św. Wojciecha, relikwiarza oraz klęczących postaci podtrzymujących relikwiarz. Publikujemy komunikat Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie.

W katedrze gnieźnieńskiej rozpoczęły się prace związane z konserwacją i restauracją jednego z najcenniejszych zabytków - konfesji św. Wojciecha, relikwiarza oraz klęczących postaci podtrzymujących relikwiarz. Projekt zostanie zrealizowany dzięki środkom z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i wkładowi własnemu archidiecezji. Przewiduje się, że prace potrwają do końca października br. Nie przeszkodzą one w sprawowaniu liturgii i zwiedzaniu Bazyliki Prymasowskiej. Konserwacja i restauracja konfesji i relikwiarza św. Wojciecha wpisuje się w przygotowania do ważnych przyszłorocznych wydarzeń: Roku Świętego 2025, 1000. rocznicy pierwszych koronacji królewskich w katedrze gnieźnieńskiej, 1025. rocznicy powstania metropolii gnieźnieńskiej. W czasie prowadzonych prac pielgrzymi przybywający do grobu Patrona Polski będą mogli modlić się również przy jego relikwiach. W kaplicy św. Stanisława, w nawie południowej archikatedry, został wystawiony relikwiarz św. Wojciecha - trumienka, która współcześnie m.in. używana jest w procesjach w czasie uroczystości świętowojciechowych.

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję