Masło drożeje, ceny żywności to samo, inflacja w górę, podobnie pożyczki brane przez obywateli i odsetek niepokoju o przyszłość wśród Polaków, a władza mówi: wincyj igrzysk! Można się z tego śmiać, ale już mniej zabawnie zrobiło się, gdy następnego dnia służby ogłosiły zatrzymanie gdańskiego skinheada, Olgierda L. ps. Olo, pochwalił się tym również Donald Tusk, a jego podwładni, politycy Platformy Obywatelskiej natychmiast połączyli „Olo” z kandydatem obywatelskim. Tego samego dnia identyczna narracja przetoczyła się przez media rządowe i prorządowe, a wieczorem największa partia rządząca wypuściła spot o „niebezpiecznych związkach Karola Nawrockiego”. Wyjątkowa synchronizacja, zgrana orkiestra z udziałem służb, mediów i polityków, chapeau bas!

Kampania wyborcza formalnie jeszcze się nie zaczęła, ale brutalne ciosy poniżej pasa już padają. Dalej zapewne będzie atak na rodzinę Nawrockiego, bo jak się rzekło „to będzie najbardziej brutalna kampania w dziejach Rzeczpospolitej”. To są słowa Rafała Trzaskowskiego sprzed 10 dni, które szybko stały się ciałem. Na razie Karol Nawrocki nie odpowiada hejtem na hejt i bardzo dobrze. To jego siła, a im więcej ataków tym większe będzie w odbiorze społecznym przekonanie o słabości aparatu władzy. Co ciekawe, sam Donald Tusk (owszem kierując to w stronę opozycji) powiedział kilka dni temu, że „agresja jest wyrazem słabości i lęku”. Nie zauważa jednak, że działania jego obozu politycznego są tego najlepszym przykładem. A powodów do obaw jest kilka.

Karol Nawrocki nie jest politykiem. Co by nie mówić, nie jest w żadnej partii i nie był. Zaangażował się w życie publiczne od 2009 roku, gdy zaczął pracę w IPN i od tego czasu ani razu nie dał powodu do wstydu, wręcz przeciwnie – wielokrotnie pokazał swoją odwagę w walce o prawdę historyczną, niezależnie od przeciwności. Jedną z nich, którą sam się nie chwali jest bycie na specjalnej liście rosyjskich wrogów. W lutym 2024 znalazł się na liście osób poszukiwanych przez Federację Rosyjską w związku z zarzutami karnymi postawionymi za działania związane z usuwaniem pomników upamiętniających obecność Armii Czerwonej na terenie Polski w latach 1944–1989. Nie trzeba mówić jak bardzo to kontrastuje z Rafałem Trzaskowskim, który jako prezydent Warszawy usunął Aleję Lecha Kaczyńskiego i przywrócił jej nazwę Armii Ludowej. Działanie zresztą zbieżne z polityką historyczną PO, której lider i premier w 2009 roku, w obecności Władimira Putina nazywał żołnierzy Armii Czerwonej „wyzwolicielami”.

Bycie dobrym historykiem to jeszcze nie wszystko, żeby zostać prezydentem Polski, ale to połączone z odwagą, empatią i zdrowym rozsądkiem to już bardzo dużo. To na pewno nie będzie łatwe starcie. Po jednej stronie jest obóz polityczny dziś opozycyjny, który tracąc prezydenta ryzykuje poważną destabilizacją wewnętrzną i utratą zdolności blokujących autorytarne zapędy w obecnym obozie władzy, a po drugiej władza, która w ciągu ostatniego roku pokazała jak wielki ma apetyt na więcej i jak bardzo nie liczy się z niezależnymi od rządu instytucjami państwa polskiego. Na stole leży możliwość legitymizacji całego tego bezprawia, które obserwowaliśmy od 13 grudnia 2023 roku, a którego rozliczenie w przyszłości spędza sen z oczu z powiek „uśmiechniętej koalicji”. Stawka jest więc wysoka, co wiąże się z podwyższonym poziomem emocji oraz obniżonym stosowanych chwytów. Oby kandydat Nawrocki wytrzymał tę presję, bo hasło „zło dobrem zwyciężaj” to nie jest tylko jakiś tam cytat św. Pawła z Listu do Rzymian nieprzystający do trudnej współczesności, ale prawdziwy drogowskaz również w życiu publicznym, w tym życiu politycznym, który tak bardzo nieraz bywa zbrukane. Jednak im więcej nienawiści po jednej stronie, tym mocniej może wybrzmieć język patriotyzmu i optymizmu. Cytując znanego warszawskiego rapera „bez zła nie zobaczysz dobra, musisz mieć porównanie”.