Podczas pierwszej pielgrzymki do Polski i na Jasną Górę św. Jan Paweł II spotkał się również z paulinami, powszechnie nazywanymi w Polsce „stróżami Matki Bożej Jasnogórskiej”. Do licznie zgromadzonych w Kaplicy Matki Bożej mówił: „Waszym szczególnym zaszczytem i waszym szczególnym powołaniem jest straż przy tej świętości. Jesteście stróżami tego sanktuarium, jesteście duszpasterzami w tym sanktuarium. To jest wielkie powołanie. Pewnie, nie wszyscy paulini na świecie pełnią swoje duszpasterstwo na Jasnej Górze; macie także inne klasztory, domy zakonne, inne zadania i w Polsce, i poza Polską”.

Od tego czasu Zakon Paulinów znacznie się rozrósł. Przybyło dużo powołań, otworzyliśmy wiele nowych domów, powstała prowincja niemiecka, amerykańska i australijska oraz quasi-prowincje. Owszem, Jasna Góra pozostaje w centrum, tutaj mieści się Dom Generalny Zakonu, ale większość nas pracuje poza nią, nie tylko w Polsce, ale i w innych krajach. Jesteśmy na czterech kontynentach: w Europie, Ameryce, Australii i Afryce.

Zakon powstał na Węgrzech

Pierwszą paulińską wspólnotę zgromadził, z rozproszonych po lasach i grotach skalnych pustelników, Bartłomiej, biskup Pecs. Dla niej w 1225 r. wybudował konwent i kościół pw. św. Jakuba na górze Patacs i nadał pierwszą regułę ustalającą styl życia klasztornego. Jednakże za ojca i założyciela zakonu paulińskiego uważa się bł. Euzebiusza z Ostrzyhomia, który pod wpływem objawienia przedstawiającego wiele małych płomieni, łączących się w jeden wielki płomień, razem z pierwszymi swymi uczniami – Stefanem i Benedyktem założył na górze Pilis klasztor Świętego Krzyża, gdzie od razu zaczęli żyć według wzoru św. Pawła Pierwszego Pustelnika, kultywując szczególnie nabożeństwo do Matki Bożej. W 1250 r. oba klasztory połączyły się pod przewodnictwem bł. Euzebiusza. Nowo utworzona społeczność zakonna od 1263 r. przyjęła nazwę „Braci Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika”. W 1308 r. kard. Gentilis, legat papieża Klemensa V, nadał zakonowi w imieniu Stolicy Apostolskiej regułę św. Augustyna i oficjalnie zatwierdził Zakon św. Pawła Pierwszego Pustelnika.

Sprowadzenie Paulinów do Polski

Sprowadzenie zakonu z Węgier do Polski wiąże się z Matką Bożą i księciem Władysławem Opolczykiem. Za jego przyczyną Paulini przybyli do Częstochowy w 1382 r., otrzymując wzgórze jasnogórskie wraz z niewielkim kościołem pw. Matki Bożej. W nim wkrótce umieścili, od wieków otaczany wielką czcią, Cudowny Wizerunek Matki Najświętszej, przywieziony przez fundatora z Bełza. W toku historii Jasna Góra stała się duchowa stolicą Polaków, symbolem wierności i religijności narodu, a także, jako pierwszy klasztor pauliński w Polsce, matką innych domów zakonnych. Poprzez wieki zmieniał się duchowy profil zakonu i jego posłannictwo. Z zasadniczo pustelniczego charakteru pierwotnej wspólnoty z biegiem czasu wobec zmieniających się okoliczności oraz otwierając się na znaki czasu, nabrał zakon cech wspólnoty kontemplacyjno-czynnej. Specyfika Paulinów zawiera się w dość szerokiej grupie cech, które stanowią o charyzmacie zakonu. Są to: kontemplacja Boga w samotności, umiłowanie modlitwy liturgicznej i pokuty, kult maryjny, działalność duszpasterska jako służba pielgrzymującemu ludowi Bożemu.

Paulini w archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej

W 1997 r. ojcowie paulini zwrócili się z prośbą do abp. Mariana Przykuckiego o pozwolenie na wybudowanie domu zakonnego w Łukęcinie. Ówczesny metropolita szczecińsko-kamieński wyraził zgodę nie tylko na powstanie klasztoru, ale i na powstanie parafii. Uroczystego aktu erygowania nowej parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Łukęcinie dokonał w dniu 3 maja 1998 r. Pierwszym proboszczem został o. Konrad Komor (1998-2004). Jego zadaniem było zorganizowanie wszystkiego, bo tam niczego nie było. Początki były bardzo trudne. Msze św. niedzielne sprawowane były w ośrodkach wypoczynkowych „Skrzat” oraz „Górnik”. Nowy proboszcz przez prawie 5 lat mieszkał i administrował parafią w wynajętym jednopokojowym mieszkaniu.

Budowa domu zakonnego

Dnia 15 listopada 1998 r., w miejscu, gdzie zaplanowano budowę kościoła i domu zakonnego, bp Marian Kruszyłowicz poświęcił nowy ośmiometrowy krzyż. W przeddzień odpustu parafialnego – 2 maja 1999 r. – na działce zakupionej pod budowę przyszłej świątyni poświęcony został polowy ołtarz wraz z kopią obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej. Odtąd w okresie wakacyjnym (od maja do połowy września) sprawowano w tym miejscu Mszę św. Równocześnie prowadzone były starania o wydanie zezwolenia na budowę kościoła. W dniu 5 lutego 2000 r. generał Zakonu Paulinów o. Stanisław Turek erygował w Łukęcinie dom zakonny. Jesienią tego roku rozpoczęto grodzenie terenu oraz magazynowanie materiałów budowlanych. Rozpoczęto budowę domu zakonnego. Już 20 grudnia 2002 r. oddana została do użytku pierwsza część domu – mieszkania dla ojców i braci. Pod koniec czerwca 2003 r. otwarta została druga część budynku – dom rekolekcyjno-wypoczynkowy.

Kaplica i kościół

Pierwsza kaplica powstała na terenie późniejszego zespołu kościelno-klasztornego i funkcjonowała do czasu poświęcenia kaplicy w domu rekolekcyjnym (2003 r.). Z chwilą oddania jej do użytku stała się ona miejscem sprawowania liturgii dla miejscowej parafii, aż do czasu wybudowania świątyni parafialnej. Budowa kościoła rozpoczęła się 5 listopada 2001 r. Wmurowanie kamienia węgielnego miało miejsce 30 czerwca 2002 r. Aktu tego dokonał – w obecności generała zakonu o. Izydora Matuszewskiego, przedstawicieli Kurii Generalnej Zakonu Paulinów oraz licznie zgromadzonych duchownych i przedstawicieli władz samorządowych – nowy metropolita szczecińsko-kamieński, abp Zygmunt Kamiński. Budowa trwała aż do roku 2008. Konsekracja nastąpiła 3 maja – w uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski (święto patronalne parafii). Konsekratorem był abp Zygmunt Kamiński. Świątynia ta stanowi wotum Zakonu Paulinów dla Matki Bożej Jasnogórskiej, o czym informuje tablica umieszczona przy wejściu do kościoła.

Wspólnota obecnie

Aktualnie w domu zakonnym i parafii w Łukęcinie pracuje dwóch ojców i brat. Od 29 czerwca 2011 r. przełożonym domu i proboszczem jest o. Dariusz Szuba, który wcześniej posługiwał w sanktuarium jasnogórskim i pełnił obowiązki dyrektora Domu Pielgrzyma. Jego zastępcą i współpracownikiem jest o. Piotr Krzysztoforski, który po czteroletniej posłudze w klasztorze wrocławskim został skierowany do Łukęcina w połowie lipca 2010 r. We wspólnocie zakonnej jest jeszcze brat Robert Rachwał, który przybył tutaj 7 lutego 2014 r., przeniesiony z naszego klasztoru w Biechowie. Posługuje jako zakrystianin i pomoc w domu.

Ojcowie wypełniają obowiązki parafialne, służą pomocą duszpasterską przebywającym, udzielają się w miarę potrzeb i możliwości w dekanacie, głoszą także rekolekcje w Adwencie i w Wielkim Poście. Pielęgnując ducha zakonnego na wzór naszego patriarchy św. Pawła Pierwszego Pustelnika, staramy się szerzyć kult Matki Bożej Jasnogórskiej, szczególnie tu, nad Odrą i Bałtykiem.