Wizyta w takim miejscu, jak pracownia i dom Ewy Sienniak w Lipie, to jak łyk świeżej wody w upalne popołudnie, jak swobodny oddech po wyjściu z tłoku i chmury spalin. W dawnym pomieszczeniu gospodarczym pyszni się prawie ukończony dożynkowy wieniec do kościoła w Chomentowie, w pracowni dosychają obrazy, złocą się wiązki lnu. Jest kompot z porzeczek i bukiety ze słoneczników. Po to wszystko – po klimat, spokój, nastrój, po ogród za stodołą, warto było opuścić 9 lat temu rodzinne Kielce.

Jej miejsce na ziemi

Tak, chyba rzeczywiście jest to właśnie TO miejsce na ziemi – dom za płotem oplecionym dzikim winem, z piwniczkami z białego kamienia, gdzie trzyma się kiszone ogórki i ziemniaki, z ogrodem, który własnymi rękami wywalczyli od bezpańskiej przyrody, wyrywając kolczaste śliwkowe zarośla. Marzyła o domu z zieloną dachówką (i jest), najlepiej pod lipą. Lipa rośnie co prawda dopiero u sąsiada, ale wieś, która ich mieszczuchów przygarnęła, nazywa się Lipa, więc wszystko się zgadza. Choć byli obcy, szybko okazali się swoi, a sąsiedzi wręcz prześcigali się w drobnych usługach i w prowiantowaniu przybyszów. Ktoś przyniósł ziemniaki, ktoś inny buraki – jak się takim dobrym ludziom odwdzięczyć? Marek, mąż, poradził: namaluj coś do kościoła.

Jej Magdalena

Pomysł trafił na podatny grunt – ówczesny proboszcz w Chomentowie ks. Tadeusz Domagała prowadził budowę nowego kościoła, z entuzjazmem więc część koncepcji dekoratorskich zdał na barki Ewy Sienniak, absolwentki kieleckiego „Plastyka”. Do będącej na ukończeniu świątyni potrzebne były: wizerunek św. Marii Magdaleny i droga krzyżowa. Pani Ewa rozpoczęła od Marii Magdaleny. Czytała i wciąż czytała Ewangelię, chciała ją poznać, chciała Ją po swojemu wykreować, aby stała się bliska i zrozumiała dla mieszkańców Chomentowa. Powstał portret długowłosej urodziwej kobiety na klęczkach, ekstatycznie zapatrzonej w krąg światła, kryjący Zmartwychwstałego Chrystusa, z zarysem pustego grobu i postaci kobiet w tle. Jest to Magdalena – zwiastunka najważniejszej i najpiękniejszej w dziejach świata Nowiny, szczęśliwa i pełna ufności, bo oto jej, jakże często utożsamianej z upadkiem i grzechem, powierzono Radość wszechczasów i Nadzieję. Twarz świętej to wizja Ewy Sienniak, a bliska artystce osoba użyczyła układu swych dłoni. – Chodziło mi o to, żeby Magdalena była główną bohaterką obrazu, zrezygnowałam więc z popularnego przedstawienia pod krzyżem – mówi Ewa Sienniak.

Jej droga krzyżowa

Chętnie przystała na kolejną propozycję Proboszcza – malowanie stacji dogi krzyżowej. Po skończeniu pierwszej – niemal straciła wzrok. Długotrwała diagnoza, zastrzyki w oko, leczenie szpitalne – powrót do domu, kolejne dwie stacje – znowu szpital, leczenie, ból, strach. Ogromny strach. Że straci wzrok, że nie zobaczy męża, synów, wnuków, że nie weźmie pędzla do ręki. Lekarze wstępnie stwierdzili, że dotknęła ją rzadka choroba Behceta, o podłożu immunologicznym, objawiająca się m.in. zmianami zapalnymi oczu, okresowymi zaburzeniami układu pokarmowego, także – w jej przypadku, spadkiem wagi, 43 procentowym ubytkiem kości i wielu innymi dolegliwościami. – Malowanie drogi krzyżowej w kościele zbiegło się z moją własną drogą krzyżową, ale może tak miało być – mówi Ewa Sienniak. Stacje zostały ukończone dwa lata temu, a teraz artystka rozmyśla nad aranżacją głównego ołtarza. Często dyskutują na ten temat z obecnym proboszczem, ks. Pawłem Kolanowskim. Pani Ewie marzy się Jezus przenikający przez drzwi taki, jaki ukazał się apostołom po Zmartwychwstaniu, w blasku światła, które gra ważną rolę w portrecie Marii Magdaleny. Jest to zaledwie jedna z koncepcji, temat wciąż pozostaje otwarty.

Jej zauroczenia

Że kocha rodzinę i przyjaciół, to oczywiste. Stara się im przekazać swój sposób przeżywania życia, niemodny i niespieszny, z radością małych rzeczy, kontemplacją codzienności. Wernisaże? – Nie, nigdy mnie do nich nie ciągnęło, choć po szkole malowałam przez jakiś czas porcelanę. Tworzę dla siebie, dla najbliższych, dla sąsiadów, przyjaciół – mówi. W uroczej pracowni (dawna obora) o wesołych ścianach w kolorze wyłuskanego groszku, spoglądają ze sztalug zauroczenia Ewy Sienniak: poletko liliowych irysów, leśny wąwóz w barwach jesieni, romantyczna studnia. W kącie – ogromny bukiet z okazałych słoneczników – mają zdobić ołtarz na dożynki w Chomentowie. Za ścianą, po sąsiedzku, właśnie osiąga pełnię wyrazu dożynkowy wieniec. Pani Ewa krąży wokół niego; przykłada czerwone kwiaty, kłosy zboża, próbuje, jak by to było z kaliną albo z bukietem z ulubionego lnu? Tym lnem obsiewa ogród, a raczej ogród obsiewa się sam. Zanim nasiona dojrzeją i zbrązowieją, całe łany mienią się na błękitno. W tym roku w lecie był grad – przetrzebił i zniszczył ulubione rośliny artystki. – Szczerze mówiąc, ja ich za bardzo nie podlewam; obserwuję rośliny w polu, które znoszą suszę i myślę sobie, że moje muszą umieć podobnie – mówi.

Jest zauroczona starym drewnianym kościółkiem w Chomentowie, zachwyca się jego kruchym pięknem, przeżywa modlitwę, która od stuleci wsiąkała w te mury, w tę wyklęczaną przez pokolenia posadzkę. – Jak kościółek z „Potopu”, z ostatniej sceny z Oleńką i Kmicicem – mówi.

I jeszcze wyprawy rowerem po okolicy i wypatrywanie okazów kamieni, które potem układa się w malownicze stosy w ogrodzie lub w szklanych pojemnikach w domu (pełne kieszenie tych kamieni zbiera, rower ledwo się toczy), i jeszcze wyhodowany okaz dyni, jak z bajki o Kopciuszku, przy którym jej wnuczki takie maleńkie… Jej mały, prosty i piękny świat. W Lipie, z ogrodem za stodołą.