Reklama

Niedziela Wrocławska

Początki akademickiego Wrocławia

Jakie były początki powojennego Wrocławia? Jaką rolę w jego odbudowie miało środowisko akademickie? Kim byli pierwsi profesorowie i studenci oraz co zawdzięcza im Wrocław? To ważne pytania, które warto postawić w 70. rocznicę rozpoczęcia działalności polskiego szkolnictwa wyższego w stolicy Dolnego Śląska

Niedziela wrocławska 41/2015, str. 6-7

[ TEMATY ]

historia

Wrocław

Archiwum UWr

Prof. Ludwik Hirszfeld wygłosił wykład inauguracyjny przed studentami Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Wrocławskiego

Prof. Ludwik Hirszfeld wygłosił wykład
inauguracyjny przed studentami Wydziału
Lekarskiego Uniwersytetu Wrocławskiego

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W wyniku ustaleń zwycięskich mocarstw w Jałcie i Poczdamie granice Polski zostały znacząco przesunięte na zachód. Na Ziemiach Zachodnich i Północnych rozpoczął się jeden z największych ruchów migracyjnych w nowożytnej Europie – napływu ludności polskiej, która w dużej mierze pod przymusem musiała opuścić swoje domy i deportacji ludności niemieckiej. Zrujnowany wojną Wrocław czekał na zapisanie zupełnie nowego rozdziału swojej historii.

Pierwsze koncepcje

Pomysł, aby we Wrocławiu po wojnie powstał ośrodek akademicki, zrodził się w głowach uczonych lwowskich, którzy zatrzymali się w styczniu 1945 r. w Warszawie. Z Wrocławiem – jako zupełnie nowym miejscem – wiązano plany zachowania tożsamości i ciągłości tradycji Uniwersytetu Jana Kazimierza. Ważnym ośrodkiem, w którym kształtowały się koncepcje rozwoju nauki w powojennej Polsce, był Kraków. Pierwsze skrzypce grał tutaj późniejszy rektor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu prof. Stanisław Kulczyński. Wraz z prof. Stanisławem Lorią byli animatorami koncepcji przeniesienia całego lwowskiego ośrodka akademickiego. Wrocław m.in. po Toruniu, Krakowie, Bytomiu i Gliwicach był jedną z opcji – jak przyznawał w swoich wspomnieniach Kulczyński – opcją ostatnią, gdyż na początku 1945 r. trwała tu wciąż wojna, nie do końca było też pewne, czy miasto będzie polskie. Inną ważną postacią w układance był Bolesław Drobner. Jego mianowanie na urząd prezydenta Wrocławia – 14 marca – oraz organizacja w Krakowie wrocławskiej administracji wskazywały, że miasto będzie jednak w polskich rękach. Sytuacja wyjaśniła się kilka tygodni później. 20 kwietnia Kulczyński został oficjalnym delegatem ministerstwa oświaty ds. zabezpieczenia majątku i urządzeń wyższych uczelni Wrocławia oraz innych instytucji naukowych, bibliotek, zbiorów, itp. Rozpoczęły się przygotowania do przenosin.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Pierwsza wizyta

Wizyta grupy rozpoznawczej w płonącym Wrocławiu, wzmocniona poprzednim nieudanym rekonesansem, nie dawała zbyt dużych nadziei. Wrażenia wieceprezydenta Wrocławia Kazimierza Kuligowskiego były jednoznaczne. Płonęły całe dzielnice, zwały gruzu na ulicach uniemożliwiały poruszanie, elektrownie, gazownie i wodociągi nie działały, nie kursowała komunikacja, a większość domów nie miała szyb w oknach. Mimo tak trudnych warunków polska czołówka – 26 osób, w tym kilku członków grupy naukowo-kulturalnej prof. Kulczyńskiego, m.in. dr Antoni Knot – wyruszyła z Krakowa 9 maja. Ich zadaniem było znalezienie i przygotowanie kwater dla pozostałej części grupy. Jeszcze tego samego dnia na kamienicy przy ul. Poniatowskiego 25-27 powiewała biało-czerwona flaga. Dzień później dołączył Kulczyński i Drobner z pozostałą częścią współpracowników.

Reklama

Pierwsze kroki

Podstawowe zadania grupy naukowo-kulturalnej polegały na zabezpieczaniu tego, co ocalało z majątku wrocławskich uczelni. Każdy z członków grupy wiedział, w jaką część miasta ma się udać i co robić. Już w Krakowie studiowano plany miasta, część profesorów znała też Wrocław z przedwojennej działalności naukowej. Nie była to jednak łatwa praca. Stanisław Kulczyński w liście do Stanisława Lorii, który w tym czasie kierował ekspozyturą grupy naukowo-kulturalnej w Krakowie pisał: „Dopiero od wczoraj (od 18.05.1945r. – dop. aut.) udało nam się stworzyć coś w rodzaju zawiązku biura. Dotychczas stosunki w mieście przypominały raczej front bojowy niż miasto. Bezpieczeństwo przypominało Meksyk, a życie Clondike. Mimo to zebraliśmy bardzo wiele informacji i zabezpieczyli jako tako niektóre obiekty. Organizujemy prace porządkowe przy pomocy brygad robotników niemieckich, których można doskonale wyzyskać, ale których trzeba pilnować. Jak widać z załączonego sprawozdania zniszczenia są olbrzymie, ale majątek Uniwersytetu, Politechniki i Agronomii tak ogromny, że nawet ta pozostała część pozwalałaby na uruchomienie szkół wyższych i zabezpieczenie warunków pracy lepszych niż gdzie indziej w Polsce”.

Reklama

Ogrom zniszczeń

Skala pożogi była ogromna. Według różnych szacunków, same tylko uczelnie ucierpiały w blisko 70%. Zniszczone były biblioteki, archiwa państwowe i miejskie, domy akademickie, budynki kilkudziesięciu zakładów naukowych uniwersytetu oraz ogród botaniczny, w którym Niemcy podczas Festung Breslau rozmieścili artylerię. Zniszczony był również gmach główny Uniwersytetu, o którym pisał prof. Kulczyński: „Wspaniały budynek barokowy rozcięty został uderzeniem bomby na dwoje. Ocalałe skrzydła spoglądają na nas szeregiem ogromnych czarnych otworów, ze szczątkami futryn i ram okiennych. Ruinę pokrywa korona cierniowa zwichrzonych i częściowo zwęglonych belek olbrzymiego rusztowania dachowego. Dostęp do gmachu zamyka barykada z książek zamokłych i zaatakowanych pleśnią. Przez rozgrodzoną bramę wchodzimy na klatkę schodową i pniemy się na pierwsze piętro. Stąpamy ostrożnie, spoglądając w górę, gdzie spękane sklepienia budzą niepokój, i pod nogi, gdzie wyglądające spod gruzu pięści pancerne i ukryte wśród śmiecia granaty ręczne nakazują przezorność”. W dużo lepszej sytuacji była infrastruktura Politechniki, która w znacznym stopniu ocalała z wojennej zawieruchy. Nie mniej ogromny – w dużej mierze rozproszony – majątek akademicki wymagał zabezpieczenia nie tylko przed pożarami, ale także zakusami armii sowieckiej oraz szabrownikami. Sposobów było wiele, m.in. z przyszłych studentów powstała Akademicka Straż. Jednym z oryginalnych pomysłów było rozebranie schodów w jednym z budynków na terenie dzisiejszych Klinik, aby uniemożliwić jego plądrowanie. Nie wszystko udało się uratować. Zaraz po przyjeździe spłonęła znaczna część księgozbioru Biblioteki Uniwersyteckiej oraz księgozbiór złożony w kościele św. Anny na Piasku, który spłonął wraz z budynkiem Instytutu Wschodniego (oba budynki dziś już nie istnieją – dop. aut.). Swoje zrobili też czerwonoarmiści i zwykli złodzieje.

Reklama

Jedna uczelnia

Pomysł połączenia dwóch największych wrocławskich uczelni wyszedł od prof. Stanisława Kulczyńskiego, który tłumaczył go następująco: „Skoro nie można uruchomić Politechniki z powodu braku profesorów i sił naukowych, a Uniwersytetu z powodu braku pomieszczeń i zakładów eksperymentalnych, postanowiliśmy zespolić Uniwersytet i Politechnikę, podeprzeć Politechnikę uniwersyteckimi ludźmi, a Uniwersytet politechnicznymi zakładami doświadczalnymi”.

Koncepcja wydawała się spójna. Baza materialna Uniwersytetu w ostatnich dniach wojny mocno ucierpiała, natomiast budynki Wyższej Szkoły Technicznej oraz Kliniki i gmachy dzisiejszego Uniwersytetu Przyrodniczego zachowały się w znacznie lepszym stanie. Z drugiej strony trzon grupy naukowo-kulturalnej stanowili przedstawiciele nauk uniwersyteckich. Połączenie sił wydawało się więc rozsądnym rozwiązaniem. Kulczyński tłumaczył: „Małżeństwo Uniwersytetu z Politechniką było typowym małżeństwem z rozsądku, podyktowanym trudną sytuacją personalną Politechniki i równie trudną sytuacją materialną Uniwersytetu. Politechnika, wspierając Uniwersytet środkami materialnymi w pomieszczeniach i laboratoriach, dała mu potrzebny czas na stopniową odbudowę. Uniwersytet, podpierając personalnie Politechnikę i osłaniając jej nadmierne szczupłe siły naukowe, dał Politechnice potrzebny oddech na zorganizowanie się personalne w ciągu kilku lat”. Przyszły rektor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu chciał, aby Uniwersytet obejmował 7 wydziałów: teologii katolickiej, teologii ewangelickiej, prawniczy, humanistyczny, matematyczno-przyrodniczy, lekarski i rolniczy, a ponadto studium wychowania fizycznego. Natomiast Politechnika miała składać się z 4 wydziałów: hutniczo-górniczego, chemicznego, budowlanego oraz mechanicznego z oddziałem elektrotechnicznym. Taki projekt przekazany został także Ministerstwu Oświaty. Ostatecznie na Uniwersytecie utworzono sześć wydziałów: prawno-administracyjny, humanistyczny, matematyczno-przyrodniczy, lekarski, medycyny weterynaryjnej oraz rolnictwa. Politechnikę dekret dzielił na wydziały: chemiczny, mechaniczno-elektrotechniczny, budownictwa oraz hutniczo-górniczy. Nie zgodzono się na powołanie wydziałów teologicznych – teologii katolickiej ani protestanckiej.

Pierwsze wykłady

Formalnie Uniwersytet i Politechnika we Wrocławiu zostały powołane dekretem z dnia 24 sierpnia. Jednak już 6 września 1945 r. Ludwik Hirszfeld – nie czekając na oficjalną inaugurację – wygłosił przy ul. Chałbińskiego pierwszy wykład o współczesnych prądach w bakteriologii skierowany do członków Straży Akademickiej – przyszłych studentów medycyny. Prof. Hirszfeld w swoim sprawozdaniu z okresu organizacyjnego Wydziału Lekarskiego pisał: „Mimo widoków zniszczonych warsztatów, porwał mnie ogrom możliwości dydaktycznych i naukowych, jakie Wrocław ma dla Polski. (...) Za środki, za które w innych miastach adaptuje się kilka pokojów, tutaj można odbudować zakłady. Za pieniądze, za które gdzie indziej kupuje się kilka książek, tutaj uporządkowuje się biblioteki naukowe. Zrozumiałem, że we Wrocławiu da się stosunkowo najłatwiej odbudować polską naukę”. Od 6 września wykłady dla młodzieży odbywały się co kilka dni, a czasem nawet codziennie. Profesorom chodziło głównie o młodzież, która nie mogła doczekać się systematycznej nauki, presję na władze uczelni wywierali także decydenci i lokalna prasa. Dopiero kilka tygodni później przyszedł czas zapisów na studia, egzaminy. Formalne zajęcia rozpoczęły się 15 listopada 1945 r. Na Uniwersytecie wykład inauguracyjny przed studentami Wydziału Lekarskiego wygłosił prof. Ludwik Hirszfeld, natomiast na Politechnice rok akademicki otworzył prof. Kazimierz Idaszewski.

Przy opracowaniu tekstu korzystałem z audycji „Początki Akademickiego Wrocławia” emitowanej na antenie RR z udziałem: Kamilli Jasińskiej i dr. Marka Buraka

2015-10-08 09:42

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

79 lat temu Armia Czerwona otworzyła bramy obozu Auschwitz

[ TEMATY ]

historia

Auschwitz

episkopat.pl

27 stycznia 1945 r. żołnierze Armii Czerwonej otworzyli bramy niemieckiego obozu Auschwitz. Skrajnie wyczerpani więźniowie, których było w nim jeszcze około 7 tys., w tym pół tysiąca dzieci, witali ich jako wyzwolicieli.

Niemcy rozpoczęli przygotowania do likwidacji Auschwitz w sierpniu 1944 r. Sukcesywnie ewakuowali więźniów w głąb Rzeszy. Do połowy stycznia 1945 r. wyekspediowali około 65 tys. osób, w tym niemal wszystkich Polaków, Rosjan i Czechów. Mimo zbliżania się oddziałów sowieckich kontynuowali uśmiercanie Żydów. Komory gazowej po raz ostatni użyli w listopadzie 1944 r.

CZYTAJ DALEJ

Tak, proszę, Jezu Chryste, obmyj mnie

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

Pio Si/pl.fotolia.com

Rozważania do Ewangelii J 13, 1-15.

Wielki Czwartek, 28 marca

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do kapłanów: biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem

2024-03-28 13:23

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

Episkopat News/Facebook

Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać - powiedział abp Adrian Galbas do kapłanów. Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. Krzyżma w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Podczas liturgii błogosławił oleje chorych i katechumenów oraz poświęca krzyżmo.

W homilii metropolita katowicki zatrzymał się nad znaczeniem namaszczenia, szczególnie namaszczenia krzyżmem, „najszlachetniejszym ze wszystkich dziś poświęcanych olejów, mieszaniną oliwy z oliwek i wonnych balsamów.” Jak zauważył, olej od zawsze, aż do naszych czasów wykorzystywany jest jako produkt spożywczy, kosmetyczny i liturgiczny. W starożytności był także zabezpieczeniem walczących. Namaszczali się nim sportowcy, stający do zapaśniczej walki. Śliski olej wtarty w ciało stanowił ochronę przed uchwytem przeciwnika.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję