Reklama

Wiara

między nami

To takie proste...

Jako małżonkowie mamy się uświęcać. To droga dość wyboista, na której prócz chwil pełnych radości są też upokorzenia, stawanie w trudnej prawdzie o sobie, umiejętność przebaczania i ustępowania w dochodzeniu własnych racji. W narzeczeństwie takie problemy wydają się odległe, ale najczęściej już po kilku tygodniach małżeństwa dają znać o sobie.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Lekki ciężar

To nieuniknione choćby z tak prostego powodu, że jesteśmy mężczyzną i kobietą – istotami ze wszech miar odmiennymi i zupełnie inaczej reagującymi na otoczenie. Jeśli potraktujemy pracę nad sobą jako coś, co nas – idealnych nie dotyczy, możemy „doczłapać” jakoś do jesieni życia, twierdząc niezbicie, że małżeństwo to ciężki krzyż, nie zauważając, że sami go sobie fundujemy. Tymczasem można też dostać inny krzyż małżeństwa: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, że jestem łagodny i pokorny sercem. Znajdziecie ukojenie dla waszych dusz. Bo moje jarzmo jest łatwe do niesienia, a mój ciężar lekki” (Mt 11, 29-30).

Uwielbiam Jezusa za te Jego paradoksy. „Lekki ciężar”... Ależ oczywiście! Małżeństwo to jest ciężar odpowiedzialności przed Bogiem za żonę/męża, który niesie się „lekko”, jeśli tę odpowiedzialność autentycznie podejmujemy. Bez tego „lekkiego ciężaru”, który sprawia, że małżeństwo to piękna podróż, świętości nie będzie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Recepta

Wiemy już, po co pracować nad małżeństwem. By być świętym. Teraz pytanie: jak? Kiedy zapytałem współzałożyciela polskiej edycji inicjatywy „Spotkania Małżeńskie” Jerzego Grzybowskiego o jego receptę na trwałość małżeństwa, odpowiedział zaskakująco krótko i konkretnie: dialog.

Pomyślałem: „to takie proste...?". Przecież z dialogiem mamy do czynienia dosłownie co chwilę. To jest proza życia. Jest dwoje ludzi to i jest dialog. Ale czy na pewno? Czy czasami nie zdarza nam się raczej uprawiać dwóch zderzających się monologów?

Słuchanie przed mówieniem

Już encyklopedyczna definicja dialogu daje mi okazję do zrobienia rachunku sumienia. Mówi bowiem, że dialog występuje tam, gdzie mamy do czynienia z osobą mówiącą i słuchającą. O ile z mówieniem nie mam większych problemów, to słuchanie przychodzi mi nieraz z dużą trudnością i bywa efektem błagalnego „posłuchaj mnie wreszcie”.

Reklama

Trudno nazwać dialogiem sytuację, w której oboje mamy swoje zdanie i szukamy jedynie sposobu, w jaki możemy przekonać współmałżonka do swojej racji. Takie nastawienie można nazwać wirtualnymi zatyczkami w uszach. Nie liczy się to, co ma do powiedzenia druga osoba. Liczy się to, co do powiedzenia mam ja i basta! Granica, za którą jest odpuszczenie swoich racji, nie jest nieprzekraczalna. Może nam się wydawać, że za tą granicą jest totalne upokorzenie i brak godności. Tak jakby moja racja była moim bogiem. Tymczasem rezygnacja z tego boga stwarza warunki, by wsłuchać się w to, co ma do powiedzenia druga strona. To szczególnie ważne w przypadku mężczyzn, bo (w dużym skrócie) szczęśliwa kobieta to nie ta, której mąż materialnie zapewnił wszystko i w każdej sytuacji poradził, co ma zrobić. Szczęśliwa kobieta to przede wszystkim kobieta wysłuchana.

Rozumienie przed ocenianiem

Dla mężczyzny wracającego po tzw. ciężkim dniu pracy widok bałaganu i nieugotowanego jeszcze obiadu na ogół jest jednoznaczny: moja żona jest niezorganizowana i leniwa. Osąd wydany, ocena wystawiona, okazja do poprawki na następnej klasówce...

Myślę, że zarówno w tym, jak i w każdym innym warunku dialogu, trzeba zdjąć wzrok z siebie, ze swoich niezaspokojonych oczekiwań, ze swojego „ciężkiego dnia pracy”, który dla mężczyzn bywa wymówką na wszystko, i skupić go na drugiej osobie, postarać się zrozumieć, dlaczego w domu jest bałagan. I nawet jeżeli wynika on z lenistwa, to od oceniania tego lenistwa jest Bóg. Małżonek jest Jego narzędziem, by to lenistwo z miłością wyplenić. Czasami wystarczające będzie tu spełnienie wcześniejszego warunku – zwyczajne wysłuchanie małżonka, dzielącego się powodami swojej słabości. To buduje jedność. A skoro jesteśmy przy dzieleniu się, to idealnie będzie powiedzieć tu o trzecim warunku.

Dzielenie przed dyskutowaniem

Podziw, przejęcie, odprężenie, ulga, satysfakcja, współczucie, oburzenie, irytacja, smutek, rozczarowanie, upokorzenie – to wszystko budzi się w nas na co dzień. To nasze uczucia. Coś, co samo w sobie jest ani dobre, ani złe, z pewnością nietrwałe, czym nie warto się kierować w codziennych działaniach i decyzjach, ale jest to przede wszystkim coś, czym warto się dzielić. A aby się dzielić uczuciami, trzeba umieć je nazywać. Mnie pomógł zwyczajny spis najczęściej rodzących się w nas uczuć. Różne takie spisy można znaleźć w Internecie i nimi się inspirować. To pomaga poznać siebie i nie „czepiać się” małżonka.

Reklama

Zdecydowanie łatwiej rozmawiać, gdy słyszymy: „Wtedy w restauracji poczułem się zażenowany twoim zachowaniem”, zamiast „Ty to zawsze musisz narobić nam wstydu przed ludźmi”. W tym pierwszym stwierdzeniu przede wszystkim widać komunikat po czasie, nie od razu, ale np. po powrocie do domu, w momencie, gdy mieliśmy czas na choćby lekkie przemyślenie sprawy. To z kolei oznacza, że w momencie, gdy emocje się w nas pojawiają, warto je pohamować, bo można użyć np. zupełnie bezsensownego i nieprawdziwego, przytoczonego wyżej stwierdzenia nr 2, które jest zwykłym atakiem. Wyrażajmy się w cywilizowany sposób, kiedy druga strona będzie na to gotowa. Bo przerzucanie się swoimi racjami i walka na argumenty nie prowadzi do jedności, natomiast dzielenie się pozwala nam jeszcze lepiej się poznawać.

Wszystkie te warunki muszą być osnute wokół gotowości przebaczania, o której napisać można byłoby osobny, dwa razy dłuższy tekst, a która – mam nadzieję – jest naturalnie widoczna we wszystkich trzech warunkach dialogu.

***

Wszystko to, co napisałem, inspirowane jest moim osobistym małżeńskim doświadczeniem, ale nazwanie tych przestrzeni dialogu i nadanie im pewnej systematyki to zasługa pracy z parami, którą wykonują wraz ze swoim zespołem państwo Irena i Jerzy Grzybowscy w ramach inicjatywy „Spotkania Małżeńskie”, a z której pozwoliłem sobie na potrzeby tego tekstu skorzystać. Pogłębienie tych tematów znajdziecie m.in. w książkach Jerzego Grzybowskiego oraz na rekolekcjach „Spotkań Małżeńskich”, które gorąco polecam: www.spotkaniamalzenskie.pl .

Jarosław Kumor. Mąż i ojciec, dziennikarz i publicysta, jeden z liderów męskiej wspólnoty Przymierze Wojowników, redaktor naczelny portalu Odważni.pl

2018-04-18 11:44

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ile kilometrów ma Miłosierdzie?

Mają ambicję stać się największą kampanią filantropijną w Polsce, a za kilka lat dotrzeć na wszystkie kontynenty, do tysiąca miast na całym świecie.
Na razie w ramach kampanii udało się zebrać ponad 4,5 mln zł i zrealizować 185 projektów. „Kilometry Dobra”

Dwa początki na raz: zaczyna się marzec i jednocześnie nowy semestr na uczelni. A jak nowy semestr, to i nowe przedmioty. Wśród nich: fundraising, czyli proces zdobywania funduszy. A taki już mamy świat, że (poza pewnymi wyjątkami) trudno bez nich działać. W sali pojawia się prowadzący. Po chwili pyta studentów: – Wspiera ktoś z was jakieś akcje dobroczynne? Kilkanaście głów przytakuje. – Zacznijcie dawać, a jeśli po kilku miesiącach zobaczycie, że brakuje wam tych wydanych pieniędzy, to przyjdźcie do mnie, a ja wam oddam, co do złotówki”. Po skromnym, lecz pewnym siebie tonie da się wyczuć, że to nie żart. Ani prowokacja. „Biorę za te słowa odpowiedzialność – dodaje prowadzący i kontynuuje zajęcia. Po czasie wyświetla na ścianie wielki plakat. „Kilometry Dobra” – czytam... i dopiero teraz uświadamiam sobie, że twórca dzieła, o którym z roku na rok jest coraz głośniej, właśnie stoi przede mną za wykładowym biurkiem.

CZYTAJ DALEJ

Co z postem w Wielką Sobotę?

Niedziela łowicka 15/2004

[ TEMATY ]

post

Wielka Sobota

monticellllo/pl.fotolia.com

Coraz częściej spotykam się z pytaniem, co z postem w Wielką Sobotę? Obowiązuje czy też nie? O poście znajdujemy liczne wypowiedzi na kartach Pisma Świętego. Chcąc zrozumieć jego znaczenie wypada powołać się na dwie, które padają z ust Pana Jezusa i przytoczone są w Ewangeliach.

Pierwszą przytacza św. Marek (Mk 9,14-29). Po cudownym przemienieniu na Górze Tabor, Jezus zstępuje z niej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem, i spotyka pozostałych Apostołów oraz - pośród tłumów - ojca z synem opętanym przez szatana. Apostołowie są zmartwieni, bo chcieli uwolnić chłopca od szatana, ale ten ich nie usłuchał. Gdy już zostają sami, pytają Chrystusa, dlaczego nie mogli uwolnić chłopca od szatana? Usłyszeli wówczas znamienną odpowiedź: „Ten rodzaj zwycięża się tylko przez modlitwę i post”.
Drugi tekst zawarty jest w Ewangelii św. Łukasza (5,33-35). Opisuje rozmowę Pana Jezusa z faryzeuszami oraz z uczonymi w Piśmie na uczcie u Lewiego. Owi nauczyciele dziwią się, czemu uczniowie Jezusa nie poszczą. Odpowiada im wówczas Pan Jezus „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, wtedy, w owe dni, będą pościć”

CZYTAJ DALEJ

Biskup Zaporoża: Wielki Piątek trwa u nas każdego dnia

2024-03-29 16:27

[ TEMATY ]

biskup

Ukraina

Wielki Piątek

Vatican News

Bp Jan Sobiło na linii frontu

Bp Jan Sobiło na linii frontu

„Pod krzyżem Jezusa modlę się za wszystkich okaleczonych żołnierzy i tych, którzy oddali swe życie za wolność Ukrainy” – mówi Radiu Watykańskiemu bp Jan Sobiło. Wyznaje, iż Zaporoże, gdzie posługuje, jest w ostatnich dniach masowo ostrzeliwane. „Wiemy, że ten Wielki Tydzień może być ostatnim w naszym życiu i od tego będzie zależeć cała wieczność, stąd staramy się zacieśniać relację z Jezusem, by być gotowym nawet na ewentualną śmierć” – mówi hierarcha, prosząc o usilną modlitwę za Ukrainę.


Podziel się cytatem

Bp Jan Sobiło: Tak, to już trzeci Wielki Piątek w czasie pełnoskalowej wojny. Z jednej strony przyzwyczailiśmy się do tego krzyża wojennego, a z drugiej jest on coraz bardziej bolesny. Tak jak rana, którą długo już nosisz, ale jednocześnie nie widzisz, że może się zagoić w najbliższym czasie. I sama świadomość tego, że ta wojna trwa i nie wiadomo jeszcze, jak długo potrwa, jest bardzo bolesna. Jednocześnie widzę, że ludzie przyzwyczaili się już do wystrzałów i do tego, że ktoś zginął, że przywożą rannych żołnierzy. Muszą po prostu żyć i wiedzą, iż nawet w czasie wojny trzeba funkcjonować, trzeba pójść po chleb, trzeba się pomodlić. Na początku wojny niektórzy mieli problem z modlitwą, a teraz widzę, że nauczyli się organizować sobie czas i miejsce dla modlitwy, bo odczuwają, iż bez niej tego długiego czasu wojennego nie da się przeżyć.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję