MARIA FORTUNA-SUDOR: – Parafia św. Kingi sąsiaduje z obozem pracy, gdzie w czasie wojny ginęli Żydzi, Polacy…

KS. JACEK KONIECZNY: – Przez wiele lat przejeżdżałem ul. Wielicką i ul. Kamieńskiego i nie wiedziałem, że tu jest miejsce tak wielkiego cierpienia. Aż zostałem proboszczem w parafii na Kablu i poznałem teren, gdzie w czasie II wojny światowej przebywało kilkadziesiąt tysięcy więźniów. Chodząc po dróżkach byłego obozu, odnalazłem szczególne miejsce; między dwoma ruchliwymi ulicami jest przestrzeń, gdzie panuje złowroga cisza, która przypomina, że tu się działo coś strasznego… Kiedy pierwszy raz tego doświadczyłem, to uświadomiłem sobie, że takiej ciszy nie przeżyłem nigdy w żadnym miejscu. I pomyślałem, że ta cisza stanowi zaproszenie do głębszego wejścia w cierpienie, które tu się dokonało. Napis na pomniku ofiar żydowskich informuje, że ta cisza to krzyk ludzi niewinnie cierpiących. Uświadomiłem sobie, że to miejsce jest trudnym, ale wielkim darem dla mnie, dla parafii…

– Na ile tragiczna historia może stać się darem dla współczesnego człowieka?

– Pomyślałem, że dziś, kiedy są tendencje do budowania murów i podziałów, trzeba myśleć o zbliżeniu do drugiego człowieka, o budowaniu mostów między religiami, ludźmi i kulturami. Stąd pomysł, aby wczuć się w sytuację ludzi, którzy w tym obozie cierpieli, ginęli. Mamy wyjątkową szansę, by przez własne umartwienie zrozumieć cierpienie więźniów z obozu. Kiedy więc w Wielkim Poście szukamy drogi do wewnętrznej odnowy, do udziału w cierpieniu Chrystusa, właśnie to miejsce wydaje się podpowiadać, jak dobrze przeżyć ten czas.

– Czyli jak?

– Na terenie byłego obozu, na jednej z tablic widnieje świadectwo, że żyjący tu ciężko pracowali po 12 godzin codziennie, otrzymując jako pożywienie w ciągu dnia dwie kromki chleba i litr wodzianki gotowanej na jarzynach. Pomyślałem, że warto w Wielkim Poście chociaż jeden dzień przeżyć, ograniczając się do tak skromnego posiłku. Nie jest łatwo wytrzymać w takim samoograniczeniu. Ale to jedyny sposób, by wczuć się w sytuację ludzi, którzy w tym obozie cierpieli. Tego, co oni czuli, nie doświadczymy przez samo czytanie o wydarzeniach.

– Idea piękna, tylko czy dzisiaj człowiek jest zainteresowany postem? Niektórzy twierdzą, że to przeżytek...

– Bardzo często sprowadzamy post do… odchudzania. Wtedy zupełnie traci on swoją wartość. Bo post musi dotykać zarówno warstwy cielesnej, jak i duchowej człowieka. Dopiero wtedy ma sens, kiedy zrozumiemy, że to ma być przede wszystkim odchudzenie z egoizmu naszego ducha. Post ma nas oczyścić z pychy, z narcyzmu – jaki jestem w swoich oczach wspaniały, że tyle poszczę i długo się modlę…. A Kościół daje nam trzy instrumenty, dzięki którym możemy pracować nad sobą, żeby być bliżej Pana Boga i wykorzystać owocnie czas Wielkiego Postu. To są: modlitwa, post i jałmużna.

– Jak to jest z tą jałmużną?

– Jałmużna sprawia, że nasze modlitwy i posty nie usychają jak roślina bez korzenia. Ofiara, którą składamy, przypomina nam o Bogu i drugim człowieku. To jest idea jałmużny wielkopostnej. Co człowiek zaoszczędził, co jakby odjął sobie od ust, tego nie powinien zostawiać dla siebie, bo wtedy karmi swą pychę i wpada w samozadowolenie. Jałmużna przywraca nam wzrok wiary, pozwala obudzić się w nas miłości do człowieka w potrzebie. Tak zaczynamy uczyć się miłosierdzia.

– Ma Ksiądz pomysł, na co można jałmużnę przeznaczyć?

– Do moich parafian skierowałem propozycję, by choć jeden dzień w Wielkim Poście przeżyć o podobnej ilości jedzenia jak więźniowie w obozie, a pieniądze niewydane na jedzenie wrzucić potem do skarbonki z napisem: jałmużna wielkopostna. Zostaną one przeznaczone na budowę naszego domu parafialnego. Myślę, że idea jest warta upowszechnienia. Rok temu w naszej młodej, niedużej parafii rozpoczęliśmy budowę domu parafialnego. Jesteśmy zbyt małą wspólnotą, by sami udźwignąć koszty budowy. To dzieło, po ludzku wydawało się bardzo trudne do realizacji, toteż zawierzyliśmy je św. Janowi Pawłowi II. I dzieją się rzeczy niezwykłe – dom powstaje. Jesteśmy przekonani, że to pomoc św. Papieża. Teraz czekają nas kolejne etapy budowy. Jeśli zatem ktoś uzna, że warto wesprzeć to dzieło, to prosimy, aby swoją jałmużnę wielkopostną przeznaczył na ten cel.
Zapraszam do parafii św. Kingi, skąd od terenu obozu dzieli minuta drogi. Zachęcam do odszukania miejsca, gdzie panuje ta cisza, która pomaga się otworzyć człowiekowi na obecność Boga. Jestem przekonany, że to miejsce jest Bożym darem, gdzie możemy odkryć wartość ciszy i otworzyć serce na drugiego człowieka.

Parafia rzymskokatolicka pw. św. Kingi
ul. Siemomysła 37, 30-570 Kraków
10 1240 4474 1111 0000 4664 5393
„darowizna na cele kultu religijnego”