Reklama

Wiadomości

Gdy zabraniano zabraniać

W 2018 r. minęło dokładnie 50 lat od „rewolucji studenckiej” w 1968 r. W Polsce, w czasach reżimu komunistycznego, wydarzenia te miały niewielki odzew. Nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że radykalnie zmieniły one społeczeństwo i kulturę Zachodu tamtych czasów i wciąż wpływają na naszą dzisiejszą rzeczywistość. Aby przeanalizować tę rewolucję, która w pewnym sensie ciągle jeszcze trwa, rozmawiam z Marcellem Venezianim. W. R.

Niedziela Ogólnopolska 16/2019, str. 22-25

[ TEMATY ]

historia

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Włodzimierz Rędzioch: – Czy to, co wydarzyło się w 1968 r., to była prawdziwa rewolucja?

Marcello Veneziani: – W 1968 r. wszystko się zmieniło, chociaż w sumie nie było żadnego historycznego wydarzenia, nie zdobyto Bastylii ani Pałacu Zimowego. Powstanie w 1968 r. nie powiodło się jako rewolucja polityczna i gospodarcza, ale było sukcesem jako rewolucja obyczajów i kultury. W rzeczywistości nie uległy zmianie polityczne i gospodarcze struktury władzy, bo nie doszło do rewolucji ani radykalnego przełomu w systemie politycznym lub gospodarczym, ale wydarzenia z 1968 r. odcisnęły się wielkim piętnem w sferze moralności, w mentalności ludzi, w relacjach między pokoleniami; wywarły wpływ na rolę kobiet, na sytuację w szkołach i na uniwersytetach. Zmieniły się klimat, duch czasu, ale w żadnym kraju nie doszło do zmian politycznych i ekonomicznych klas rządzących.

– Czy za hasłem wyzwolenia, głoszonym przez protestujących, kryła się jakaś prawdziwa ideologia?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Dominującą ideologią było „ojcobójstwo”, wyzwolenie od przeszłości, od tradycji, zerwanie z figurą ojca i każdego innego autorytetu, a także zerwanie z zasadami merytokracji, odpowiedzialności, zdolności indywidualnych. A równocześnie głoszono wyzwolenie seksualne, radykalną emancypację, utratę więzi i triumf „nieskończonej teraźniejszości globalnej”.

– Wyzwolenie „rewolucji ’68” oznaczało również eksplozję „nowych praw” – w praktyce każde pragnienie i kaprys stały się „prawem”. Jak wypaczyło to nasz sposób postrzegania praw?

– Brak związku między prawami i obowiązkami, między zasługami i nagradzaniem, między wolnością i odpowiedzialnością był najistotniejszą cechą „rewolucji ’68”. W ślad za tym zaczęto popierać „prawo do posiadania praw” (postulował to Stefano Rodot?), co w znaczny sposób doprowadziło do czynienia mas i jednostek nieodpowiedzialnymi – zastąpiono bowiem zasadę rzeczywistości zasadą przyjemności.

– Jakie konsekwencje dla edukacji nowych pokoleń miało hasło „rewolucji ’68”: „Zakazuje się zakazywać”?

– Konsekwencje były katastrofalne. Gdy oddzielano prawa od obowiązków i łączono je z pragnieniami, wyobrażano sobie społeczeństwo bez ograniczeń, bez granic, bez miary. Ale formuła ta zniszczyła tkankę łączną społeczeństwa i zrodziła permisywną nietolerancję – przeciwieństwo represyjnej tolerancji, którą Hubert Marcuse potępiał w zachodnim społeczeństwie. Ta permisywna nietolerancja oznacza, że wszystko jest dozwolone, ale biada tym, którzy nie zgadzają się z tą zasadą.

– Dziś do dawnych haseł wyzwolenia od państwa z jego prawami, od religii z jej dogmatami i od rodziny dołącza się roszczenia o „uwolnienie się” od naszej płci biologicznej, od prokreacji, od narodowych i kulturowych korzeni. Jak możemy przeciwdziałać tym żądaniom, za którymi kryje się próba narzucenia nowej wizji człowieka, przeciwnej antropologii chrześcijańskiej?

– „Rewolucja ’68” i kultura, która jest u jej podstaw, wypowiedziały wojnę przeznaczeniu, naturze, rzeczywistości, w imię wolnej woli, samookreślenia i utopii. Skutki tego widać przede wszystkim w sferze intymnej, osobistej i rodzinnej oraz w relacji z własną płcią. Jedynym sposobem na przywrócenie prawdziwego związku z życiem i jego ograniczeniami jest powrót do natury i rzeczywistości, pokochanie swojego przeznaczenia. To powrót do „amor fati”, czyli do akceptacji, wręcz miłości ludzkiego losu, o którym mówią starożytni stoicy, a także Friedrich Nietzsche czy Simone Weil.

– Jednym z fundamentów „starego świata”, zwalczanego przez rewolucjonistów 1968 r. i ich współczesnych naśladowców, jest Kościół katolicki, który dziś stał się celem ataków w skali globalnej. Znany włoski dziennikarz i komentator – Giuliano Ferrara uważa wprost, że jesteśmy świadkami „antychrześcijańskiej krucjaty” prowadzonej przez dominujące w świecie siły, które chcą „rzucić na kolana Kościół katolicki i jego moralność”, ponieważ jest on ostatnią barierą przed „powszechną homologacją do nowej, pozbawionej wymiaru chrześcijańskiego wizji seksu, reprodukcji, rodziny i płci, wizji bez Boga i prawa”. Czy zgadza się Pan z tym stwierdzeniem Ferrary?

– Nietolerancja wobec cywilizacji chrześcijańskiej i Kościoła katolickiego jest jednym z najważniejszych punktów dominującej kultury, laicystycznej i materialistycznej, oraz centrów władzy unijnych biurokratów i sędziów. Chrześcijaństwo jest akceptowane tylko wtedy, gdy jest zredukowane do filantropii, pomocy humanitarnej, pauperyzmu, gdy przyjmuje migrantów, ale jest całkowicie eliminowane ze sfery prywatnej, nawet jeżeli dotyczy argumentów ściśle religijnych – wiary, misji ewangelicznej. Stanowisko chrześcijan na tematy życia, rodziny, prokreacji, płci nie jest akceptowane, dlatego jest poddawane cenzurze albo przemilczane.

– W ubiegłym roku obchodzono 70. rocznicę uchwalenia Powszechnej deklaracji praw człowieka. Przy tej okazji, zwracając się do Korpusu Dyplomatycznego, papież Franciszek powiedział, że „w następstwie wstrząsów społecznych roku 1968 interpretacja niektórych praw uległa stopniowo modyfikacji, aby objąć różnorodne «nowe prawa», nierzadko sprzeczne między sobą. Nie zawsze sprzyjało to promocji przyjaznych stosunków między państwami, ponieważ pojawiły się kontrowersyjne pojęcia praw człowieka, sprzeczne z kulturą wielu krajów, które z tego powodu nie odczuwają poszanowania dla swoich tradycji społeczno-kulturowych, a czują się raczej pominięte w obliczu rzeczywistych potrzeb, którym muszą stawić czoło. Może w związku z tym zrodzić się niebezpieczeństwo – w pewnym sensie paradoksalne – że w imię praw człowieka dochodzi do ustanowienia nowoczesnych form kolonizacji ideologicznej silniejszych i bogatszych kosztem najbiedniejszych i najsłabszych”. Jak Pan zinterpretuje słowa Papieża?

Reklama

– Kiedy Papież mówi o migrantach, o ich przyjmowaniu, o granicach, które należy obalić, o pedofilii w Kościele, jest w wyjątkowy sposób nagłaśniany przez media. Kiedy natomiast porusza tematy, które są najbardziej związane z jego magisterium i misją, jest wyciszany lub przemilczany. Papież, który krytykuje tradycyjne społeczeństwo, jest dobrze akceptowany przez siły dominujące w świecie, natomiast papież, który krytykuje „rewolucję ’68” i jej owoce, takie jak aborcja, łatwy rozwód, relatywizacja pojęcia rodziny, jest ignorowany lub jego słowa są wypaczane.

– Ideologiczna kolonizacja, o której mówił Franciszek, jest możliwa w zglobalizowanym świecie, bez granic popieranych przez różnorodnych „globalistów”. Pan natomiast często mówi o konieczności powrotu do „murów”. Dlaczego?

– Mury nie zawsze – i tylko – symbolizują zło i zamknięcie, są także ochroną, gwarancją i bastionem cywilizacji. Mamy mury domostw, mury kościoła, mury obronne miast, które stanowiły kiedyś ochronę przed oblężeniami. Zresztą najbardziej niesławne mury to nie te, które zapobiegają wchodzeniu, ale te, które uniemożliwiają wyjście, takie jak mury więzień czy jak kiedyś mur berliński i druty kolczaste wzdłuż żelaznej kurtyny. W każdym razie, abstrahując od murów, granice są gwarancją, gdy chodzi o terytorium, o porządek prawny, moralny i cywilny, ale także gdy chodzi o tożsamość i spójność społeczeństwa.

– Na koniec chciałbym poprosić o skomentowanie faktu, który był ostatnio w centrum zainteresowania światowych mediów: to historia 16-letniej Szwedki z warkoczykami – Grety Thunberg. Gdy kilka lat temu zdiagnozowano u niej chorobę – zespół Aspergera, popadła w depresję (zespół Aspergera to zaburzenie rozwoju mieszczące się w spektrum autyzmu, które obejmuje przede wszystkim upośledzenie umiejętności społecznych, trudności w akceptowaniu zmian, ograniczoną elastyczność myślenia oraz pochłaniające, obsesyjne zainteresowania – przyp. W. R.). Gdy Greta usłyszała o zmianach klimatycznych, zaczęła się zastanawiać, jaka będzie jej przyszłość. Na początku zamknęła się w sobie, ale później uznała, że aby wyjść z depresji, musi się zająć kwestią klimatu. Oczywiście, ta młoda dziewczyna, uczęszczająca do szkoły, nie jest naukowcem ani ekonomistą, ani klimatologiem, a jej wiedza o zmianach klimatycznych odzwierciedla stereotypy i frazesy niektórych kręgów ekologów i „zielonych”. Ale mimo to stała się ona gwiazdą, która mobilizuje miliony ludzi na całym świecie. Niektórzy już domagają się dla niej Nagrody Nobla! Gdy widziałem Jeana-Claude’a Junckera, który całował ją w rękę, pomyślałem, że Greta Thunberg może być symbolem świata, o którym marzyli rewolucjoniści 1968 r. – świata z tradycyjnymi hierarchiami wywróconymi do góry nogami, bez merytokracji, bez prawdziwych autorytetów. Co Pan o tym myśli?

– Greta została użyta jako ikona, hasło, aby dotrzeć z przesłaniem do ludzi na całym świecie i wywołać globalną mobilizację. Moża powiedzieć –jest to ostatni krzyk rewolucji 1968 r.: mondializacja i ideologia ekologiczna wraz z ideą globalnej rewolty i ulicznymi manifestacjami. Oczywiście, za tym kryje się idea, że nie ma potrzeby posiadania autorytetu, doświadczenia i kompetencji, by zająć się nawet takimi złożonymi kwestiami i przewodzić buntowi. Wystarczy wykorzystać obraz zwykłej dziewczyny, „niewinność” nastolatki, najlepiej z problemami z niepełnosprawnością, aby wywołać „politycznie poprawny” młodzieńczy populizm.

Marcello Veneziani
Dziennikarz, pisarz, filozof, który założył wiele czasopism, współpracuje z włoską telewizją i różnymi dziennikami. Interesuje się szczególnie filozofią polityki – wydał kilka książek z tej dziedziny, m.in.: „Bóg, Ojczyzna, Rodzina”, „Nostalgia za bóstwami. Wizja świata w dziesięciu punktach”, „Nie wystarczy żyć”. W ubiegłym roku napisał książkę „Obalić ’68”, w której analizuje ideologię i konsekwencje ostatniej rewolucji na Zachodzie – rewolucji 1968 r.

2019-04-16 18:54

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

„Ludziom honoru” do sztambucha

[ TEMATY ]

polityka

historia

BOŻENA SZTAJNER

Na Węgrzech 98-latek został ostatnio oskarżony o zbrodnie popełnione w czasie ostatniej wojny w Koszycach. W USA namierzono 94-letniego oficera współtworzonego przez SS Ukraińskiego Legionu Samoobrony, uczestniczącego m.in. w pacyfikacji polskich wsi i brutalnym tłumieniu powstania warszawskiego. Jego oskarżenie o udział w zbrodniach nazistowskich i ewentualna deportacja do Polski - niewykluczone. Przykładów ścigania, skazania i osadzenia w więzieniach (lub w najlepszym przypadku w areszcie domowym) zbrodniarzy wojennych nie brakuje. Głównie zbrodniarzy hitlerowskich lub tych, którzy hitlerowcom się wysługiwali. Czy ktoś ośmieliłby się podnieść jakieś wątpliwości, że może ze względu na wiek czy stan zdrowia należałoby tym zbrodniarzom dać spokój?

CZYTAJ DALEJ

Ks. Piotr Pawlukiewicz: Bóg nie może się na Ciebie doczekać!

2024-03-27 07:20

[ TEMATY ]

ks. Piotr Pawlukiewicz

B.M. Sztajner/Niedziela

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

Pomyślałem sobie: „Boże, ta babcia nawet jeszcze Komunii Świętej nie przyjęła, a już się w niej wyzwalają czyny miłości. Jaka ta miłość jest niecierpliwa! Jak się nie może doczekać!”. Tak samo nie może się doczekać Bóg. Na ciebie.

Jeszcze jeden fragment Ewangelii. Pozornie też wam znany, ale czy na pewno? „Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego ». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę». Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się»”*.

CZYTAJ DALEJ

Wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej

2024-03-28 12:37

[ TEMATY ]

Msza Wieczerzy Pańskiej

parafia św. Stanisława Kostki w Zielonej Górze

procesja z darami

Archiwum parafii

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Parafia wprawdzie niewielka, ale zaangażowanie i hojność wiernych – bardzo duże. Parafia św. Stanisława Kostki to zielonogórski fenomen. W tym roku na procesję z darami na Mszę Wieczerzy Pańskiej uzbierano tam ogromną sumę, a w samą procesję zaangażowało się ponad 200 osób!

- Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii, bardzo związana z tym jak mocno stawiamy na liturgię i na edukację liturgiczną wszystkich wiernych – mówi Iwona Szablewska, wiceprzewodnicząca duszpasterskiej rady parafialnej i precentorka. - Jesteśmy bardzo małą parafią jak na realia Zielonej Góry, bo liczymy 3,5 tys. mieszkańców, a do kościoła w niedzielę na Mszę św. regularnie przychodzi 400 osób. W procesję z darami w tym roku zaangażowało się 250 osób. To ponad 70 rodzin, co daje nam 150 osób, i kolejne 100 osób, niepowtarzalnych, to ci, którzy są we wspólnotach. Zwyczaj jest taki, że w ciągu roku przyglądamy się, co jest tak naprawdę potrzebne jeszcze do sprawowania liturgii, a że jesteśmy młodą parafią „na dorobku” to wiele rzeczy nam brakowało, więc zawsze staramy się ustalać priorytety z proboszczem i służbą liturgiczną – podkreśla pani Iwona. Dodaje, że we wszystkim ważna jest też transparentność, by ofiarodawcy mieli świadomość, na co i w jaki sposób zostały rozdysponowane pieniądze. - W procesję z darami czynnie zaangażowało się 62,5% parafian. To wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej, dbania o jej piękno – to wszystko dla naszego Pana Jezusa Chrystusa – mówi Iwona Szablewska.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję