Reklama

Wiadomości

Nie jesteśmy zwyczajną organizacją charytatywną

O tym, jak największa organizacja dobroczynna w Polsce w ciągu kilku tygodni otoczyła opieką tysiące seniorów, wsparła setki szpitali w całym kraju i ruszyła z pomocą do innych państw, opowiada dyrektor Caritas Polska ks. Marcin Iżycki.

Niedziela Ogólnopolska 34/2020, str. 60-61

Archiwum Caritas Polska

ks. Marcin Iżycki

ks. Marcin Iżycki

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wojciech Miturski: Od marca, kiedy koronawirus dotarł do Polski, niemal nie było dnia, żeby Caritas nie informowała o pomocy, której udzielała najbardziej dotkniętym epidemią. Jakie są efekty półrocznych działań tej największej organizacji pomocowej w kraju?

Ks. Marcin Iżycki: Przez ostatnie sześć miesięcy zespół Caritas Polska w ścisłej współpracy z Caritas diecezjalnymi każdego dnia bez wytchnienia pracował, aby nieść pomoc tam, gdzie była ona najbardziej potrzebna. Szacujemy, że łączna wartość pomocy, którą zapewniliśmy w Polsce i na świecie w ramach przeciwdziałania skutkom epidemii, przekroczyła 30 mln zł. Biorąc pod uwagę, że w tym roku obchodzimy 30-lecie reaktywacji Caritas Polska, odbieram to jako znak, że Opatrzność Boża czuwa nad nami, za co chcemy podziękować Panu Bogu w październiku na Jasnej Górze, gdy będziemy świętować okrągły jubileusz.

Powodów do dziękczynienia rzeczywiście nie brakuje. Skala pomocy udzielonej przez Caritas Polska w ostatnich miesiącach jest ogromna. Na co zostały przeznaczone te środki?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Od początku epidemii skupiliśmy się na zabezpieczeniu dwóch grup, które znalazły się w najtrudniejszej sytuacji – seniorów, szczególnie zagrożonych skutkami zakażenia COVID-19, oraz medyków pozostających na pierwszej linii frontu. W ramach akcji #PomocDlaSeniora, zainicjowanej w pierwszych dniach kryzysu, otoczyliśmy opieką dziesiątki tysięcy osób starszych i bezdomnych, zapewniając im żywność oraz środki ochrony w postaci maseczek i płynów dezynfekujących. Drugi nasz program – #WdzięczniMedykom, uruchomiony w marcu tego roku, pozwolił na zaopatrzenie kilkuset szpitali i placówek ochrony zdrowia w całej Polsce w sprzęt niezbędny w walce z epidemią. Zakupiliśmy dla nich m.in.: 100 respiratorów, 300 tys. maseczek, 200 tys. rękawiczek, 10 tys. kombinezonów oraz inne niezbędne wyposażenie. Nie zapomnieliśmy również o dzieciach, które ucierpiały wskutek ograniczeń wprowadzonych w czasie epidemii.

Najmłodsi zawsze mogli liczyć na wsparcie Caritas. Od lat funkcjonują programy, takie jak: „Wakacyjna Akcja Caritas”, „Skrzydła”, „Tornister Pełen Uśmiechów”. Czy pandemia wpłynęła na te działania?

Większość z nich realizowana jest zgodnie z wypracowanymi przez lata standardami, ale pandemia uświadomiła nam, jak bardzo pokrzywdzone są dzieci z rodzin ubogich i wielodzietnych, które nie mają dostępu do komputera i sieci internetowej. To zainspirowało nas do zmodyfikowania corocznego programu akcji „Tornister Pełen Uśmiechów”, w ramach którego poza tradycyjnymi wyprawkami szkolnymi zakupiliśmy w tym roku już prawie 400 przenośnych komputerów. Z kolei „Wakacyjną Akcję Caritas” udało się, mimo pandemii, zrealizować w blisko połowie diecezji. Organizatorzy postarali się zmienić nieco formułę wypoczynku, aby zminimalizować ryzyko związane z epidemią.

Reklama

Pomoc Caritas Polska dociera również daleko poza granice Polski. W jakich krajach organizacja wsparła walkę z epidemią?

Nasza pomoc trafia w wiele miejsc na świecie, ale dziś koncentrujemy nasze działania tam, gdzie pandemia stanowi szczególne zagrożenie. Takim regionem jest Bliski Wschód. W wielu krajach arabskich wojna zniszczyła zupełnie system opieki zdrowotnej. Przykładem mogą być Syria i Jemen, gdzie oficjalne dane mówią o kilkuset zakażonych, a z nieoficjalnych źródeł wiemy, że skala jest dużo większa. W Syrii realizujemy pomoc w ramach programu „Rodzina Rodzinie”, natomiast w Jemenie wyposażamy 6 przychodni w okolicach Adenu w środki ochrony osobistej dla personelu. Poza Bliskim Wschodem nasza szczególna uwaga została skierowana na Wenezuelę, gdzie społeczeństwo silnie odczuło załamanie się gospodarki tego do niedawna dostatniego państwa.

Obok tych akcji, o których Ksiądz wspomniał, Caritas Polska prowadzi wiele innych działań, których epidemia na szczęście nie przerwała. Czy pojawiły się też nowe?

Warto podkreślić, że Caritas Polska z powodu epidemii nie przerwała żadnych działań, które realizowaliśmy przed jej nadejściem, choć niektóre nieco zmieniły swój charakter. Wspominałem już o „Wakacyjnej Akcji Caritas” oraz „Tornistrze Pełnym Uśmiechów”, ale kontynuowaliśmy także program stypendialny dla dzieci i młodzieży „Skrzydła”, bez zakłóceń prowadzimy „Spiżarnię Caritas” czy wielki program wsparcia dla tysięcy chrześcijańskich rodzin w Syrii „Rodzina Rodzinie”, który w tym roku rozszerzyliśmy o Strefę Gazy. Bez przeszkód funkcjonują też programy prowadzone w krajach Afryki, Azji, Ameryki Południowej czy Europy Wschodniej. Nie tylko nie ograniczyliśmy żadnych naszych działań, ale byliśmy w stanie błyskawicznie uruchomić zupełnie nowe. W ostatnich tygodniach ruszyliśmy z akcjami pomocy dla regionów dotkniętych klęskami w Polsce oraz Libanie. Pierwsza dotyczyła pomocy mieszkańcom Podkarpacia poszkodowanym w czerwcowych ulewach, natomiast druga ma na celu pomoc w odbudowie Bejrutu po tragicznym wybuchu, który zniszczył dużą część stolicy Libanu.

Jakie warunki musiały zostać spełnione, aby w ogóle było to możliwe?

Myślę, że decydujące były trzy czynniki. Po pierwsze – ogromne i wciąż rosnące zaufanie darczyńców, którym zostaliśmy obdarzeni. Dotyczy to zarówno darczyńców indywidualnych, jak i wielu firm, które coraz częściej pozytywnie odpowiadają na nasze prośby o wsparcie. Po drugie – doskonała współpraca i solidarność wszystkich Caritas diecezjalnych. To one bezpośrednio docierają do potrzebujących i naszym zadaniem jest wspomagać je w tym. Po trzecie – wspaniały zespół fachowców, z którym mam przyjemność na co dzień pracować w Caritas Polska. Mam obok siebie świetnych ekonomistów, prawników, ekologów, specjalistów od żywności itd. Tylko łącząc te elementy, możemy czegoś dokonać. Jeżeli w Caritas mamy służyć ludziom potrzebującym, a przez to samemu Panu Bogu, to nigdy w pojedynkę. Nasza siła to wspólnota i współpraca.

Jest wiele organizacji, które zajmują się szeroko pojętą działalnością dobroczynną i pomocową. Co wyróżnia Caritas Polska spośród tych instytucji?

Nasza działalność jest nie tylko działalnością ludzką – ona wypływa z Bożego wezwania do miłosierdzia i pomocy bliźniemu. Żyjemy i pracujemy, kierując się Dekalogiem i mądrością płynącą z Ewangelii. Przez to nie jesteśmy zwykłą organizacją charytatywną. Wierzę, że właśnie dzięki temu, iż w Caritas Polska mamy duchową formację, dni skupienia i czas na wspólną modlitwę, możemy tak dobrze wykonywać swoje zadania.

Ks. Marcin Iżycki
kapłan diecezji warszawsko-praskiej. Pochodzi z Żyrardowa. Organizował Dzieło Pomocy „Ad Gentes”, był wykładowcą misjologii, dziekanem Służby Celnej w Ministerstwie Finansów oraz kapelanem Izb Celnych w Warszawie, Łodzi i Białej Podlaskiej. Od 2017 r. dyrektor Caritas Polska.

Ponad 10 tys. Pudełek Szczęścia możemy rozdać dzieciom dzięki pomocy naszych partnerów: producenta pudełek – firmy Mondi, koncernu NESTLÉ, który zapewnił słodycze, sieci TESCO, która dostarczyła zabawki i słodycze oraz wydawnictw: Jedność i Dwie Siostry, a także lokalnych firm, które przekazały darowizny do Caritas diecezjalnych. Sieć sklepów Biedronka wsparła tę akcję kwotą 200 tys. zł oraz tysiącami maskotek Słodziaków.

2020-08-18 14:59

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Była aktorką porno - teraz robi różańce!

2024-04-22 14:36

[ TEMATY ]

świadectwo

nawrócenie

świadectwa

Adobe Stock

Była aktorka porno Bree Solstad została przyjęta do Kościoła katolickiego w Wielkanoc. Znana w mediach społecznościowych jako "Miss B", od początku roku publikuje na platformie X posty o swoim wstąpieniu do Kościoła katolickiego jako "Miss B Converted".

"Moje życie już nigdy nie będzie takie samo. Płakałam z radości, kiedy po raz pierwszy przyjęłam ciało i krew Jezusa" - powiedziała amerykańskiemu portalowi „The Daily Signal”. W dniu 1 stycznia 2024 r. opublikowała na X: "Zdecydowałam się zaprzestać pracy seksualnej. Pokutować za moje niezliczone grzechy. Porzucić moje życie pełne grzechu, bogactwa, wad i próżnej obsesji na punkcie własnej osoby. To upokarzające doświadczenie, które przez wielu będzie wyśmiewane lub analizowane. Rezygnuję ze wszystkich moich dochodów i oddaję swoje życie Jezusowi" - napisała Solstad.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Konkurs fotograficzny na jubileusz 900-lecia

2024-04-24 19:00

[ TEMATY ]

konkurs fotograficzny

diecezja lubuska

Bożena Sztajner/Niedziela

Do końca sierpnia 2024 trwa konkurs fotograficzny z okazji jubileuszu 900-lecia utworzenia diecezji lubuskiej. Czekają atrakcyjne nagrody.

Konkurs jest przeznaczony zarówno dla fotografów amatorów, jak i profesjonalistów z wszystkich parafii naszej diecezji. Jego celem jest uwiecznienie śladów materialnych pozostałych po dawnej diecezji lubuskiej, która istniała od 1124 roku do II połowy XVI wieku.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję