Reklama

Podpora i pomoc

Co daje kierownictwo duchowe? Każdy wyciąga z niego inną wartość, to, czego w danym momencie potrzebuje najbardziej, ale wspólne jest jedno: ono skraca drogę do Pana Boga i porządkuje życie – zarówno to duchowe, jak i codzienne.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Nikt nie jest sędzią w swoich sprawach. Potrzebujemy kogoś, kto z boku spojrzy na nasze życie, wskaże nam różne możliwe rozwiązania; kogoś, kto będzie pomocą w naszym życiu duchowym, kto pomoże rozeznać, czy idziemy właściwą drogą.

Kierownictwo duchowe nie jest do zbawienia koniecznie potrzebne, ale... na pewno może być pomocą. Właściwie podejmowane zarówno przez kierujących, jak i przez kierowanych pozwala na uporządkowanie życia i postawienie konkretnych wydarzeń we właściwym świetle. Osoby, które z tej formy wsparcia duchowego korzystają już od wielu lat, dzielą się z nami tym, jak je przeżywają. Jak ono wygląda w praktyce i co im daje?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wsparcie duchowe Mówią Agnieszka i Robert:

Zegary, odkąd istnieją, odmierzają czas tak samo, a życie jakby coraz szybciej upływa. Pobraliśmy się i zaczęliśmy pracować. Potem przychodziły na świat nasze dzieci, zwiększały się liczba obowiązków i ilość pracy, by „związać koniec z końcem”. Pojawiały się coraz liczniejsze i poważniejsze problemy do rozwiązania, a także... potrzeba wsparcia duchowego. Rekolekcje nie poruszały serca tak jak te, które kiedyś najlepiej przeżywaliśmy, a spowiedź nie zawsze dawała poczucie ulgi i radości. Postanowiliśmy to zmienić i znaleźć przewodnika duchowego. Na początku zwróciliśmy się z naszą propozycją do znajomego kapłana. Idąc na drugie spotkanie z nim, prawie zderzyliśmy się w drodze z innym księdzem, który okazał się dobrym znajomym z czasów młodzieżowych wyjazdów oazowych. To on wskazał nam odpowiedniego człowieka i nas sobie przedstawił. To spotkanie stało się wielkim przełomem w naszym życiu.

Spotykamy się regularnie. Na początku przychodziliśmy ze wszystkimi naszymi dziećmi i po krótkiej rozmowie wychodziliśmy pojedynczo z naszym spowiednikiem do innego pomieszczenia na rozmowę, a po niej spowiedź, drugie z nas natomiast zostawało z naszą wesołą gromadką. Teraz, gdy dzieci są już dorosłe, idziemy we dwójkę na spacer do przyjaciela. Rozmawiamy o tym, co dobrego się u nas zdarzyło, a co u niego. Jak sobie radzimy ze starymi problemami i co nowego w nas uderza. Później przechodzimy z budynku plebanii do kościoła, aby w konfesjonale przeżyć sakrament pojednania.

Reklama

Fakt, że pośrednikiem w „opowiadaniu” Bogu o naszych porażkach, brudach itd. jest zawsze ten sam człowiek, mobilizuje do pracy nad sobą. Z czasem, gdy się nawzajem poznawaliśmy, przyszło pełne zaufanie. Poznawszy swoje słabości, szukaliśmy sposobów radzenia sobie z nimi, a przy okazji – i ku swojemu zaskoczeniu – odkrywaliśmy własne wartościowe cechy, których wcześniej nie dostrzegaliśmy bądź nie docenialiśmy. Zaufanie do naszego kierownika duchowego oddala pokusę ukrywania przed nim swojego życia, ale i niedopowiedzeń podczas spowiedzi. Fakt, że rozumiemy się z „naszym” kapłanem bez słów, ułatwia wyartykułowanie tego, co najbardziej boli.

Kierunek życia Mówi s. Anna:

Z dużym sentymentem i wdzięcznością wracam do mojego pierwszego kierownika duchowego. Towarzyszył mi przez kilka lat, zanim jeszcze wstąpiłam do zakonu, kiedy o życiu w zgromadzeniu w ogóle nie myślałam. Przychodziłam do niego regularnie i dzieliłam się z nim moim życiem. Zdawałam relację z ostatniego okresu, ze spraw dotyczących mojej wiary i życia modlitwy, ale też mówiłam o pracy, studiach, relacjach z innymi osobami, o zakochaniu się czy trudnościach w relacji z chłopakiem. Poruszałam więc tematy dotyczące i życia duchowego, i tego, co było moją codziennością. Bycie na kierownictwie wymusiło na mnie konieczność nauczenia się otwartości i stawania w prawdzie o sobie wobec porażek czy trudności. Mój kierownik jako osoba z zewnątrz patrzył na to wszystko, na to, czego Bóg dokonuje w moim życiu, pokazywał mi rzeczy, których sama nie widziałam, nazywał je po imieniu. Dawał też konkretne rady. Choć muszę przyznać, że czasem nasze poglądy i stanowiska się ścierały.

Reklama

To właśnie on rozeznawał ze mną powołanie zakonne. Kiedy Pan Bóg mnie nim zaskoczył, mój kierownik towarzyszył mi w rozterkach. To wszystko było bardzo intensywne i nagłe. Zwłaszcza że było wbrew moim planom i pragnieniom – byłam przecież nastawiona na małżeństwo i macierzyństwo, a Bóg wkroczył z zupełnie innym pomysłem! Kiedy panikowałam i chciałam uciekać, kierownik duchowy dawał mi dużo spokoju i oparcia, a przede wszystkim czas. Dzięki niemu przez ten etap mojego życia przeszłam spokojnie, razem z nim mogłam rozeznać powołanie, przyjąć je i realizować aż do teraz.

Wtedy kierownictwo – podobnie jest zresztą do dziś – dawało mi oparcie oraz wyznaczyło kierunek życia i rozwoju, ale też pozwalało na lepsze poznawanie siebie, mojej relacji z Bogiem i ludźmi. Towarzyszy temu oparcie modlitewne – wiem, że kierownik się za mnie modli. Taka właśnie obecność i prowadzenie są dla mnie podporą i pomocą, dają pokój, pozwalają odnajdować Bożą obecność w moim życiu.

A teraz, w życiu zakonnym, nie wyobrażam sobie, żebym mogła iść sama. Na tej drodze są przeróżne trudności, momenty pokus. Jeśli nie ma z kim o tym porozmawiać, to można porzucić powołanie, coś źle odczytać. To jest konieczne – żeby się nie zniechęcać, być wiernym, poddać pod osąd to, co się dzieje w życiu duchowym. Często wiąże się to z sytuacjami, kiedy Bóg nas oczyszcza, przeprowadza przez ciemną dolinę. Towarzysz duchowy może nam pomóc przez to przejść i się nie pogubić.

Poczucie bezpieczeństwa Mówi Beata:

Te dwa słowa przychodzą mi na myśl jako pierwsze, kiedy myślę o kierownictwie duchowym. Wiem, że spotykam się z kimś, kto przyjmuje mnie całą – ze wszystkimi słabościami, ograniczeniami – bez oceniania i osądzania. Co nie znaczy, że nie ocenia moich upadków. Jestem przekonana, że to ktoś, kogo wybrał dla mnie Pan Bóg. Towarzyszy mojemu życiu już od wielu lat. Towarzyszy, bo nie decyduje za mnie. Raczej wskazuje, zastanawia się razem ze mną. Wie o moich przeróżnych rozterkach, wątpliwościach, zna moje lęki i w bardzo wyważony sposób pokazuje ich drugą stronę. Czasem wręcz jestem zaskoczona tym, jak trafnie potrafi ocenić jakąś sytuację. Kiedy wyolbrzymiam jakieś wydarzenie czy wpędzam siebie w poczucie winy, on – bez narzucania czegokolwiek – naprowadza mnie na właściwe tory. Zna mnie już dość dobrze i stojąc obok, niczym widz mojego życia, potrafi we właściwym świetle postawić moje relacje z innymi ludźmi. Zarówno te dające życie, jak i te, które mnie w jakiś sposób przygniatają. Wspiera w powołaniu – tym osobistym: do bycia żoną i mamą oraz w tym zawodowym.

Reklama

Kierownik duchowy nadaje konkretny kierunek mojej modlitwie, trwaniu przed Panem Bogiem. Kiedy kuleję w modlitwie, a moje zaangażowanie w rozwijanie wiary spada do krytycznego poziomu, on wskazuje, jak być bliżej źródła. I znów – niczego nie narzuca, raczej wsłuchuje się w to, co mówię; słyszy często między wierszami to, czego ja nie dostrzegam, proponuje, jak krok po kroku usłyszeć Boga. Kiedy to jest potrzebne – uspokaja, innym razem motywuje. Czasem podaje w wątpliwość moje rozumowanie, innym razem potwierdza słuszność mojego postrzegania świata. Zawsze jest po mojej stronie. Wiernym trwaniem przy mnie – czasem w mojej nieregularności spotkań, w odchodzeniu – pokazuje, że tak samo przyjmuje mnie Pan Bóg. Jest i czeka.

Ważne dla mnie jest to, że każde spotkanie z kierownikiem kończy się modlitwą za mnie. Za te wszystkie przestrzenie, z którymi przychodzę. Ta modlitwa daje mi wsparcie. Słowa wypowiadane przez kapłana stopniowo rozładowują moje napięcia i na nowo uczą zaufania do Pana Boga, dają pewność, że jestem w Jego ręku, że On jest ze mną we wszystkich wydarzeniach.

Zebrała: Karolina Mysłek

2021-09-28 11:23

Ocena: +5 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kierownik duchowy poszukiwany

Towarzyszy nam w przeżywaniu i rozwoju wiary. Przestrzega przed duchowymi zagrożeniami. Kim jest przewodnik duchowy?

Gdyby ktoś chciał stworzyć krótką definicję chrześcijaństwa, mógłby powiedzieć, że jest to posiadanie relacji uczeń – mistrz z Jezusem. Oczywiście, z tego wynikałby dalej cały szereg zachowań, takich jak modlitwa, życie sakramentalne, przestrzeganie zasad moralnych itd., niemniej jednak u podstaw tych wszystkich praktyk powinna stać właśnie relacja. Tak było od samego początku.

CZYTAJ DALEJ

Wielki Piątek zostawia nas nagle samych na środku drogi... Zapada cisza

Agnieszka Bugała

Te godziny, które dzieliły świat od śmierci do zmartwychwstania musiały być czasem niepojętego napięcia...

Święte Triduum to dni wielkiej Obecności i... Nieobecności Jezusa. Tajemnica Wielkiego Czwartku – z ustanowieniem Eucharystii i kapłaństwa – wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy. Wielki Piątek, po straszliwej Męce Pana, zostawia nas nagle samych na środku drogi. Zapada cisza, która gęstnieje. Mrok, w którym nie ma Światła. Wielka Sobota – serce nabrzmiewa od strachu, oczekiwanie zadaje ból fizyczny. Wróci? Przyjdzie? Czy dobrze to wszystko zrozumieliśmy? Święte Triduum – dni, których nie można przegapić. Dni, które trzeba nasączyć modlitwą i trwaniem przy Jezusie.

CZYTAJ DALEJ

Ojciec Pio tajemnice Męki Pańskiej nie tylko kontemplował, ale jej ślady nosił na ciele

2024-03-28 23:15

[ TEMATY ]

Droga Krzyżowa

św. o. Pio

Wydawnictwo Serafin

O. Pio

O. Pio

Mistycy wynagrodzenia za grzechy są powołani do wzięcia w milczeniu grzechów i cierpienia świata na siebie, w zjednoczeniu z Jezusem z Getsemani. Rzeczywiście, Ojciec Pio tajemnice Męki Pańskiej nie tylko kontemplował i boleśnie przeżywał, ale jej ślady nosił na własnym ciele, aby w zjednoczeniu ze swoim Boskim Mistrzem współdziałać w wynagradzaniu za ludzkie grzechy. Jako czciciel Męki Pańskiej chciał, aby i inni korzystali z jego dobrodziejstwa.

„Misterium miłości. Droga krzyżowa z Ojcem Pio” to rozważania drogi krzyżowej, które proponuje nam br. Błażej Strzechmiński OFMCap - znawca życia i duchowości Ojca Pio. Rozważania każdej ze stacji przeplatane są z fragmentami pism Stygmatyka. Książka wydana jest w niewielkiej, poręcznej formie i zawiera także miejsce na własne notatki, co doskonale nadaje się do osobistej kontemplacji Drogi krzyżowej.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję