Odsłonięcie tablicy pamiątkowej zwieńczyło obchody ustanowionego przez Radę Miasta Tarnobrzega „Roku pamięci górników i pracowników Tarnobrzeskiego Zagłębia Siarkowego”.
Tablica z nazwiskami dziewięciu pierwszych pracowników siarkowego kombinatu zawisła na budynku Urzędu Miasta. – Siarki już się w Tarnobrzegu od lat nie wydobywa, ale ogrom tego co zrobili górnicy tarnobrzescy, co zrobili wszyscy ci związani z przemysłem siarkowym, widać gołym okiem. Dzięki kopalni siarki w historii naszego miasta mieliśmy i stolicę województwa, i niesamowity rozwój przemysłu, rozwój miasta. Dzięki siarkowej historii mamy dziś miejsca, gdzie tarnobrzeżanie mogą mieszkać, pracować, odpoczywać. Zostało nam także piękne Jezioro Tarnobrzeskie, również budowane rękoma górników – mówił Dariusz Bożek, prezydent miasta. Tablica poświęcona pionierom tarnobrzeskiego górnictwa i przemysłu siarkowego powstała z inicjatywy Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa oddział w Tarnobrzegu oraz członków rodzin pierwszych pracowników kopalni. Upamiętnia osoby, które tworzyły powstałe 1 lipca 1954 r. Zarządzeniem Ministra Górnictwa nr 288/54 przedsiębiorstwo państwowe „Kopalnia Siarki Tarnobrzeg – w budowie”. Jego pionierską załogę stanowiła przybyła ze Śląska grupa pracowników, a wśród nich dyrektor Franciszek Machalski, naczelny inżynier ds. energomechanicznych Kazimierz Orzechowski, starsza księgowa Irena Szutkowska, starszy planista inwestycji Jan Handerek, naczelny inżynier Jerzy Haszczyc, starszy mierniczy Józef Kuśmierz, kierownik sekcji zaopatrzeniowo-administracyjnej Bolesław Minnicki, samodzielny referent ds. inwestycyjnych Halina Wróblewska oraz pierwszy tarnobrzeżanin zatrudniony w nowym przedsiębiorstwie, kierowca Kazimierz Bochniewicz. Inicjatorem powstania tablicy był jego syn. – Mam wielki sentyment i dla miejsc związanych z kopalnią siarki, i dla tych czasów, jak i dla ludzi. Ten rok, ustanowiony rokiem pamięci o tych, którzy tworzyli Tarnobrzeskie Zagłębie Siarkowe, przypomniał nam, co my tej siarce, jako miasto i ludzie, zawdzięczamy –mówił Stanisław Bochniewicz.
Miejsce, gdzie znajduje się tablica nie jest przypadkowe. Siedziba Dyrekcji „Kopalni Siarki Tarnobrzeg – w budowie”, która początkowo mieściła się w Mokrzyszowie, przeniosła się później do nowo wybudowanego budynku hotelowo-administracyjnego w Tarnobrzegu, przy obecnej ul. Mickiewicza 7, gdzie znajduje się Urząd Miasta.
Odsłonięcie tablicy pamiątkowej było jednym z punktów tarnobrzeskich obchodów Dnia Górnika.
W Tarnobrzegu otwarto Dom Dziennego pobytu dla seniorów w ramach wieloletniego programu „Senior +”.
W domu jest przygotowane miejsce na przyjęcie 50. seniorów. W otwarciu brali udział tarnobrzescy seniorzy, przedstawiciele jednostek pomocy społecznej, wicemarszałek województwa podkarpackiego Ewa Draus, dyrektor Wydziału Polityki Społecznej Podkarpackiego Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie Małgorzata Dankowska i prezydent Tarnobrzega Dariusz Bożek.
To już trzecia niedziela Adwentu. Liturgia codziennych czytań będzie nas teraz wprowadzać bezpośrednio w czas świąt Narodzenia Pańskiego. Wszystko dokoła przypomina nam o świętach, ale niekoniecznie o Bożym Narodzeniu. Przygotowujemy dekoracje, stroimy domy, szykujemy potrawy świąteczne – ale co z Solenizantem, którego urodziny tuż-tuż? Codzienne Roraty, w których być może uczestniczymy, przygotowują nas na to wyjątkowe wyczekiwanie: najpierw na powtórne przyjście Chrystusa, a teraz także na święta Bożego Narodzenia. Dzisiejsze czytania i liturgia, a właściwie cała niedziela uwrażliwiają nas na potrzebę radości. Radości nie wymuszonej, ale płynącej z głębi naszego serca. Radości uobecniającej przychodzącego i jednocześnie będącego wśród nas Pana. Boga, który napełnia nas swoim miłosierdziem, płynącym z przebaczenia grzechów, co pozwala nam jednocześnie odnieść triumf nad naszym nieprzyjacielem, którym jest szatan. Radość płynie z obecności Boga i naszego dzięki Niemu zwycięstwa. Radość ta zabiera lęk i strach. Człowiek radosny w Panu nie ma w sobie niepewności. Bóg napełnia jego serce pokojem. Taki człowiek z podniesionym czołem staje do duchowej walki, wiedząc, Kto za nim stoi. Walka ta nie jest mozołem czy jakimkolwiek utrudzeniem. Do tego zmagania stajemy z radością, a nawet – jak pisze prorok Sofoniasz – z weselem. Bóg mnie kocha. To nie jest pusty slogan, ale rzeczywistość każdego dnia, zwłaszcza czasu adwentowego, pełnego pokoju i wyczekiwania. Wyczekiwania w miłości i na Miłość. Z sercem otwartym i radosnym. „Każdy święty chodzi uśmiechnięty” – to nie jest gołosłowny tekst dziecięcego zespołu religijnego, ale to uzewnętrznienie Boga w moim sercu. Boża radość ma rozpierać nie tylko mój umysł czy moje serce, ale całego mnie, także w wymiarze cielesnym. Nasze przebywanie wśród bliźnich musi promieniować obecnością Chrystusa. Do radości, o której czytamy w dzisiejszych pierwszym i drugim czytaniu, św. Paweł dodaje jeszcze „wyrozumiałą łagodność”. Nasze „promieniowanie Chrystusem” ma i tę cechę. Idziemy w obecności Boga Miłosierdzia, doświadczywszy łaski przebaczenia przez sakrament pokuty i pojednania, i czynimy podobnie. Święty Paweł zapewnia nas, że gdy będziemy mieli takie usposobienie, Chrystus będzie strzegł naszego serca i umysłu, by zapanował w nas jakże upragniony pokój. Pokój, o którym śpiewają aniołowie w grocie betlejemskiej i który przynosi przerażonym Apostołom w Wieczerniku Chrystus Zmartwychwstały.
W przygotowaniach pomagali Zacheuszki, grupa wolontariuszy, która niesie wsparcie więźniom i ich rodzinom.
W parafii NMP Królowej Pokoju u ojców oblatów we Wrocławiu odbyło się spotkanie świąteczne więźniów i ich rodzin.
Zaproszeni zostali także bezdomni ze schronisk dla kobiet i mężczyzn, a modlitwę i procesję różańcową poprowadzili Wojownicy Maryi. Spotkanie rozpoczęło się od wspólnej Eucharystii. – Dzisiaj jednoczy nas wielka miłość Boga w dramacie, jakim jest wykluczenie. Na ołtarzu chcemy złożyć wszystkie nasze historie, emocje i rany – mówił na początku kapelan więzienny o. Robert Żukowski, oblat. Mszy św. przewodniczył sekretarz prowincjalny oblatów o. Wojciech Popielewski. – Proszę, by Jezus położył balsam tam, gdzie boli, zapalił światełko tam, gdzie jest ciemno i by przywrócił nadzieję wszędzie tam, gdzie ona gaśnie – modlił się o. Popielewski. – Jeżeli cokolwiek trzeba dzisiaj robić w Kościele, to organizować takie właśnie spotkania. Trzeba dawać i przyjmować miłość z tymi, którzy na co dzień tej kromki chleba miłości nie mają, albo bardzo muszą o nią żebrać. Tutaj tego chleba miłości jest pod dostatkiem dla każdego – Bóg jest miłością i daje Siebie każdemu, nikogo nie omija – przekonywał osadzonych i bezdomnych. I dodawał: – Bóg cieszy się życiem człowieka. Dzisiaj na każdego i każdą z was patrzy w Swój jedyny i niepowtarzalny sposób i mówi: żyj, podnoś się, odnawiaj nadzieję, zaczynaj od nowa.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1734103933.jpg)
_1733753861.jpg)
