Nie znaczy to, oczywiście, że Kościół zajmował się wyłącznie sobą i swoimi problemami. Starał się i wciąż się stara z nimi zmagać w imię wierności Chrystusowi i dla realizacji misji, którą jest służba Bogu w drugim człowieku. Te dwa cele są dla Kościoła zawsze najważniejsze, a pierwszy z wymienionych ważny jest wyłącznie dlatego, że je warunkuje.

Kościół, przede wszystkim przez jedno ze swoich narzędzi, którym jest dyplomacja, próbował wpływać na najważniejszy proces społeczny zachodzący dziś na świecie – przejście od świata jednobiegunowego do co najmniej dwu- albo wielobiegunowego. Jednym z symboli tego procesu jest totalny upadek idei „końca historii”. To przejście jest, jak to na świecie bywa, pełne turbulencji, których najboleśniejszym wyrazem są wojny. Do toczącej się od niemal 3 lat wojny na Ukrainie doszło w 2024 r. zaognienie sytuacji na Bliskim Wschodzie, gdzie Izrael, bezpardonowo, wzbudzając na świecie liczne protesty, walczy z Hamasem na Zachodnim Brzegu, z Hezbollahem w Libanie i z regionalnym protektorem obydwu – Iranem. Dyplomacja watykańska działała i na jednym, i na drugim polu. Jej celami były zapobieżenie eskalacji konfliktów, ochrona ludzkiego życia, a w dalekosiężnej perspektywie – pokój. Te priorytety były – i są – niezmienne.