„Opuściwszy pałac knującego spisek króla Heroda, mędrcy-magowie pospieszyli do Betlejem. Ujrzeli nad głowami (...) Jowisza i Saturna cudownie z sobą połączonych w gwiazdozbiorze
Ryb. Ponieważ Ryby były widomym dowodem narodzin Nowonarodzonego, Saturn przemienionym obliczem El Szaddaja (Wszechmocnego), pochylającego się opiekuńczo nad Izraelem, a Jowisz szczęśliwym
znakiem ich podróży, magowie niezawodnie zdążali przed siebie, do obranego celu, gdyż czas powstały z tego przychylnego połączenia i wzajemnego przenikania planet, czas wielkiej
Wszechświętości, czas Spełnienia, czas Ucieleśnienia wcielił się w ich niezachwianą wiarę, która wypełniając ich całe jestestwo, równocześnie ich wyprzedzała, szła przed nimi i wskazywała
im właściwą drogę” (Roman Brandstaetter, Jezus z Nazarethu).
„A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, postępowała przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię” (Mt 2, 9). W Betlejem magowie
odnaleźli dom. „Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; padli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary:
złoto, kadzidło i mirrę” (Mt 2, 11). „Magowie przyłożyli palce do warg na znak milczenia, po czym pokłonili się Miriam, Josefa ucałowali w ramię i szybko
wyszli. (...) Wtedy dopiero Miriam i Josef uświadomili sobie, że odwiedziny trzech króli (...) odbyły się w całkowitym milczeniu, gdyż z ust gości i gospodarzy
nie padło ani jedno słowo” (R. B.).
Kim byli poszukujący prawdy mędrcy-magowie? Skąd przybywali? Dokąd udali się po oddaniu pokłonu Nowonarodzonemu? Tradycja ubiera ich w bogato złotem i drogimi kamieniami zdobne
szaty, na głowy wkłada im korony, nazywa królami. Domniemywa się, jakich krain Wschodu byli władcami, nadaje imiona. Ale przez karty Ewangelii przechodzą tajemniczo i swą tajemniczością przypominają
nieco króla Szalemu, Malchizedecha, wynoszącego Abramowi chleb i wino po zwycięstwie nad Kedorlaomerem i sprzymierzonymi z nim królami.
Odjechali. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do ojczyzny” (Mt 2, 12). „Doszli do zgodnego wniosku, (...) że takie
było zrządzenie nieba, aby Potępiony wskazał im drogę do Wybranego, aby Zło wskazało im drogę do Dobra, a nienawiść do Miłości, jak to się często w życiu dzieje ku nieopanowanemu
zdumieniu człowieka” (R. B.).
W święto Trzech Króli jesteśmy świadkami wielkiej tajemnicy, bo widzimy, jak na naszych oczach władza oddaje pokłon przed miłością, wiedza przed prawdą, a wielkość przed małością. W święto
Trzech Króli przekonujemy się, że prawdziwa wielkość, duma i mądrość zawiera się w tym, co miłości pełne i prawdy. Oto Pan Niebiosów, okryty chwałą Król nad Wiekami, obnażony
był, śmiertelny i wzgardzony od wielu. A przecież za Jego to sprawą truchleje moc, ciemnieje blask, a nieskończony wszechświat ma swe granice, jak śpiewamy
w kolędzie.
W święto Trzech Króli po Mszy św. jak co roku poświęconą kredą naznaczamy drzwi naszych domów pierwszymi literami królewskich imion. Dwa tygodnie wcześniej z pasterzami, dziś razem z królami
składaliśmy pokłon Świętej Dziecinie. Ale czy jest w nas ufność pasterzy i mądrość magów? Czy na pewno rozumiemy, że wielkość równa jest prostocie?
Pomóż w rozwoju naszego portalu