Święty Łukasz z całą wyrazistością podkreśla odmienność, z jaką przyjście na świat Mesjasza potraktowała Jego Matka. Ewangelia mówi: „Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy
i rozważała je w swoim sercu”. To jest właśnie cała głębia macierzyńskiej postawy - rozważać w sercu tajemnicę potomstwa.
Opiekę nad każdym dzieckiem roztaczają rozliczne instytucje. Troszczą się oto, by było ono zdrowe, by miało dobre warunki rozwoju, edukacji. Lecz jedynie matka, prawdziwa matka zachowuje i rozważa
w sercu tajemnicę swojego dziecka. Dziś wiele kobiet boi się macierzyństwa, a i niejeden mężczyzna lęka się odpowiedzialności wynikającej z bycia ojcem. O wiele
łatwiej jest rzucić dzieciom hojną ofiarę w czasie akcji charytatywnej, po której wracamy do domu, w którym chcemy mieć święty spokój. Wiemy o tym i boimy się
dzieci potrzebujących prawdziwej, wielkiej miłości.
Boimy się dzieci, bo trzeba im się oddać do końca, a to niekiedy przeszkadza w realizacji zawodowych, życiowych ambicji. Wiele kobiet nie chce marnować życia. „Jestem jeszcze
młoda, coś mi się od życia należy” - tak mówi. Takie spłycone podejście wynika z braku rozważania w sercu tajemnicy macierzyństwa, które nie niszczy młodości, a wręcz
ocala ją. To właśnie prawdziwa przyjaźń z dzieckiem czyni nas młodymi nawet w jesieni życia. Świadomie używam tu słowa „przyjaźń”, aby podkreślić, że w relacji
rodziców i dzieci potrzeba czegoś więcej niż tylko materialnej opieki. Spotykam zbolałe matki poruszone do głębi niewdzięcznością swych dzieci: „Moje dziecko jest takie niedobre, a przecież
miało wszystko”. Jakże często rodzice zapominają, że dzieciom potrzeba czegoś więcej niż codziennej opieki - potrzeba zainteresowania ich sprawami. Dziecko zbywa się słowami: „Daj mi
teraz spokój”. Potem przychodzi zdziwienie, żal: „Mój nastoletni syn (córka) o niczym mi nie chce powiedzieć, ma swoje tajemnice, nie odpowiada na pytania”. Czy nie jest to
niekiedy konsekwencja naszego postępowania z nim, kiedy było dzieckiem? Wieszania dziecku klucza na szyi, podrzucania ciągle do babci, by mieć trochę spokoju w domu, przekupywania
tanimi chwytami - np. szampanem bezalkoholowym w noc sylwestrową...
Ktoś powiedział, że nasze dzieci tak nas potraktują w starości, jak my traktowaliśmy je w dzieciństwie. Spotykałem w domach opieki społecznej takich rodziców, dla
których nie było miejsca w domach ich dzieci. Spotkałem dzieci, które wręcz nienawidziły swoich matek. Skąd to się brało? Otóż młody człowiek, który zwraca się do matki: „Głupia jesteś,
odczep się ode mnie”, wie, że mimo to następnego dnia ona zrobi mu śniadanie, upierze koszulę. Koledze by tak nie powiedział, bo ten mógłby się obrazić i odejść. Matce można powiedzieć
wszystko, bo ona jest „uwiązana na smyczy miłości” - jak ktoś brutalnie i obrazowo powiedział.
W ostatnich latach i miesiącach szczególnie dotarła do mnie prawda, że to właśnie Kościół jest matką nas wszystkich. Można o nim powiedzieć wszystko, nawet wyśmiać i wykpić.
Ale każdy wie, że jeśli zajdzie taka potrzeba to Kościół jak matka nie opuści. Kościół ocierał łzy wielu sponiewieranym przez komunizm, a teraz ci sami mówią, żeby Kościół się nie wtrącał w ich
życie. Przecież wiemy, że ksiądz przyjdzie do umierającego, w konfesjonale odpuści grzechy, jeśli się za nie szczerze żałuje. Caritas pomoże powodzianom, siostry zakonne zaopiekują
się porzuconym dzieckiem czy starszym człowiekiem. Kościół jak matka pochyli się nad każdym potrzebującym pomocy. Kościół jak matka nigdy nie zdradził, nie obraził się, nie zostawił. I tak
będzie do końca.
Pomóż w rozwoju naszego portalu