Zaśnięcie Dziewicy i Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny należą zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie do najbardziej starożytnych świąt maryjnych. Prawda o wniebowzięciu Maryi była jednomyślnie uznawana już w VII wieku. Oznacza to, że orzeczenie Piusa XII w 1950 r. jest tylko oficjalnym potwierdzeniem pewnej drogi Kościoła i zdecydowanym wskazaniem na kierunek, w którym należy nam, wierzącym, podążać. Wniebowzięcie Matki Bożej opiera się nie tylko na starożytnej tradycji liturgicznej, ale w pierwszym rzędzie na coraz głębszym rozumieniu Pisma Świętego. Maryja - Ta, która przez wiarę przyjęła dla siebie i dla nas wszystkich zbawienie w swoim ciele, przyjęła je w całej pełni, dlatego też dostąpiła zbawienia w pełni. W Maryi i przez Maryję zrealizowało się to, co dzięki Bożemu miłosierdziu może zostać zrealizowane w każdym z nas - bycie w niebie ciałem i duszą. Duch Święty prowadzi nas wciąż do pełniejszego rozumienia tego, co zostało dane w historycznym wydarzeniu Jezusa Chrystusa. Dzięki Jego zmartwychwstaniu możliwe stało się Jej wniebowzięcie. Pius XII w konstytucji apostolskiej stwierdza: „Ojcowie Kościoła i wielcy Doktorowie w homiliach i kazaniach, głoszonych ludowi z okazji dzisiejszego święta, mówili o Wniebowzięciu Bogarodzicy jako o prawdzie znanej i przyjmowanej przez wiernych chrześcijan; objaśniali ją obszernie oraz przy pomocy głębokich racji teologicznych podawali istotę i znaczenie tej prawdy”.
