Rozmowa z Wojciechem Niemczykiem, aktorem i odtwórcą głównej roli w filmie "Wyklęty"

ARTUR STELMASIAK: – Na ekrany kin wszedł film "Wyklęty", w którym gra Pan główną rolę. Może Pan przedstawić swojego bohatera?

WOJCIECH NIEMCZYK: – Mój bohater ps. "Lolo" jest przede wszystkim okropnie samotnym człowiekiem, który stracił wszystkich przyjaciół. Jest odizolowany od swojej rodziny i małego synka. On walczy ze swoją samotnością i walczy z samym sobą. Jego decyzja o podjęciu walki z komunistami była podyktowana chęcią walki o życie.

– A jak wyglądała gra na planie?

– Długie godziny spędzone na mrozie w bardzo ciężkich warunkach. Ale były to sceny na łonie przyrody. W pewnym momencie ekipa filmowa i kamery przestawały dla mnie istnieć, a czas na planie można porównać do osobistej medytacji. Po prostu wędrowaliśmy po górach z grupą przyjaciół, która czuje, że ma coś bardzo ważnego do opowiedzenia.

– Czyli hobby i rekreacja?

(śmiech)... – Można tak ująć. Gdy rozpoczęliśmy pracę nad filmem, nikt nie wiedział, czy na pewno uda się go zrealizować. Dopiero po roku, dwóch zaczęły pojawiać się promyki nadziei, że film powstanie. Dlatego tak bardzo się cieszymy z jego premiery.

– Które sceny w filmie dały Panu najwięcej satysfakcji?

– To ten czas kiedy mój bohater "Lolo" zmagał się z samotnością i samym sobą. Mam nadzieję, że udał nam się ukazać dramat i jednocześnie poetykę między słowami.

– Jak Pan ocenia zwrot polskiego kina w stronę filmu historycznego, a zwłaszcza o podziemiu antykomunistycznym?

– Nie wiem, czy to jest jakiś wielki zwrot. Tak naprawdę filmów powstało dopiero kilka, a przecież walka i bohaterstwo Żołnierzy Wyklętych zasługuje na znacznie więcej. Ja bym sobie życzył, aby tego typu filmy były produkowane w normalnych warunkach. Historia Polski jest studnią bez dna i można naprawdę opowiadać wielkie i ciekawe historie. Powinniśmy z tej studni czerpać, bo kino historyczne ma to do siebie, że jest ponad czasowe i się tak szybko nie przedawnia. Dobre kino historyczne zostaje dla następnych pokoleń.

– Ile Pan ma lat i czy ma Pan dzieci?

– Ja mam 34 lata, a moja córeczka urodziła się podczas pracy nad tym filmem

– Czyli jest Pan mniej więcej w wieku głównego bohatera i z łatwością wyobraża sobie, co czuł żołnierz, który nie może spotykać się z rodziną i widzieć jak rośnie jego synek?

– Tak myślę, że sytuacja życiowa pomogła mi się wczuć w tę rolę. Lepiej zrozumiałem dramat tego człowieka. Wartości, które film niesie są mi bardzo bliskie.

– Czy to ważny film?

– Według mnie, jest on dedykowany dla wszystkich, ale najbardziej zależy nam na młodych. Żyjemy bowiem w czasach, gdy zasady prawie nic nie znaczą i skupiamy się na jakiejś próżności, dążeniu do własnych wygód i zaspakajania własnych potrzeb.

– Widzę, że nosi Pan różaniec na szyi. Czy jest on ozdobą, czy może coś więcej znaczy dla Pana?

– Oczywiście, że znaczy. Modle się codziennie i staram sie również odmawiać różaniec. Ten różaniec jest wyjątkowy bo dostałem go od mojej umierającej babci, a więc jest dla mnie podwójnie ważny. Dlatego prawie zawsze go mam przy sobie.

– To ten różaniec trzyma Pan w dłoniach w ostatniej scenie filmu?

– Nie. W filmie ściskam w dłoniach różaniec dziadka mojej żony.