Pojęcie agresji, czyli zbrojnej napaści jednego państwa na drugie, zmieniło w ostatnich latach, a szczególnie w ostatnich miesiącach swoje pierwotne znaczenie. Krwawe, zaborcze wojny XX w., których celem było zniszczenie siły fizycznej przeciwnika, zabór jego ziem i wszelkich dóbr materialnych, zastąpiono wyrafinowanymi metodami socjotechnicznymi, których celem jest bezkrwawy podbój ekonomiczny oraz zmonopolizowanie wszelkich form oddziaływania na życie społeczne, kulturę, wychowanie, historię i tradycję.

Zmodyfikowana agresja, inspirowana przez potężne siły kapitalizmu międzynarodowego, polega na swoistym pojmowaniu demokracji i wolności, w imię których dokonuje się ekonomicznego podboju kraju, a w zaprzedanych mediach wyolbrzymia negatywne zjawiska, które przypisuje się naszemu narodowi.

Dalekosiężnym celem działań jest skompromitowanie Polaków wobec narodów świata, ośmieszenie naszej przeszłości, poderwanie morale narodu oraz wprowadzenie zamętu umysłowego w społeczeństwie, a szczególnie wśród młodzieży.

Jednym z takich bulwersujących przykładów jest w ostatnich miesiącach Jedwabne, które stało się symbolem szkalowania Polaków, minimalizowania zbrodni niemieckich i kolaboracji Żydów z NKWD. Przypisywanie cech zbrodniarzy, antysemitów i uczestników holocaustu wszystkim Polakom oraz przedstawianie zbrodniarzy niemieckich (gestapo) i sowieckich ( NKWD), i współpracujących z nimi Żydów jako ludzi dobrych i współczujących budzi grozę i urąga pamięci pomordowanych. (...)

Biernej postawie sekunduje znaczna część, opanowanych przez obcy kapitał mediów oraz mętne wypowiedzi wielu dziennikarzy, polityków i pseudonaukowców, którzy czasy wojny i okupacji znają tylko z filmów i nie potrafią lub nie chcą sięgnąć do źródeł, by obiektywnie przedstawić zdarzenia i sytuację, w jakiej znalazł się naród polski w czasie II wojny światowej.

Dotyczy to szczególnie ludności mieszkającej na terenach zajętych przez Związek Radziecki w 1939 r., bowiem przez te ziemie aż czterokrotnie przewaliła się nawała frontowa. We wrześniu 1939 r. początkowo sprzymierzone armie niemiecka i sowiecka, w krwawych zmaganiach dobijały armię polską (SGO Narew), paląc miasta i wsie, mordując ludność cywilną, zabierając inwentarz (konie, bydło itp.) oraz rekwirując żywność dla wojska. Podobne sytuacje powtórzyły się w 1941 i 1944 r., kiedy to na tych terenach toczyły się krwawe walki między byłymi sojusznikami. Obie walczące strony umiejętnie wykorzystywały ludzi wrogo nastawionych wobec Polaków lub nieświadomie wplątanych w krwawe wydarzenia. Starsze pokolenie pamięta jeszcze Ukraińców i Litwinów skutecznie wykorzystywanych przez Niemców do pacyfikacji wsi i mordów oraz Żydów i Białorusinów wykorzystywanych do wyrafinowanych metod prześladowania Polaków, z wywózkami na Syberię łącznie. Nie znaczy to wcale, że w tym morzu bezprawia i mordu nie było Polaków. Jedni uwikłali się we współpracę z Sowietami, inni w służbę w policji niemieckiej, a jeszcze inni w wydawanie Żydów Niemcom. Zawsze był to jednak margines społeczny i dzisiaj nie wolno obciążać tym całego narodu. Dotyczy to i innych narodów.

Dotychczas nikt nie policzył ogromnych strat materialnych i biologicznych poniesionych przez ludność Podlasia w czasie wojny i pierwszych latach powojennych (...). Czas najwyższy, by sprawą ewidencji zniszczeń biologicznych i materialnych dokonanych przez najeźdźców w czasie wojny i po jej zakończeniu zajęły się samorządy oraz wszystkie instytucje i organizacje, które poważnie traktują przeszłość i przyszłość Polski.

Wydaje się, że do programów szkolnych należy wprowadzić i realizować nie tylko holocaust - czego domagają się Żydzi, ale także krwawe dzieje ludności - o czym ostatnio zapomina się - naszego regionu.

Dla tych, którzy nie wiedzą lub nie rozumieją i nie chcą zrozumieć naszej tragicznej przeszłości i roli, jaką ogrywa znajomość przeszłości w kształtowaniu teraźniejszości, trzeba przypomnieć: 10 września 1939 r. Wysokie Mazowieckie zostało spalone przez Niemców w 80%, zabito 30 osób cywilnych, w tym pięcioro dzieci, spalono 143 budynki. 17 kwietnia 1943 r. spalono w stodole 254 mieszkańców Krasowo Częstki, a mienie zrabowano, podobny los spotkał mieszkańców wsi Jabłoń Dobki, gdzie w maju 1944 r. spędzono do obory i spalono mieszkańców wsi Czarnowo Undy i Wykno Stare. 30 listopada 1945 r. - już po zakończeniu wojny, sowiecki oddział NKWD i UB spacyfikował wieś Łempice, paląc zabudowania i zabijając 10 osób.

Podane wyżej daty, i nie tylko, powinny stać się uroczystymi dniami pamięci w każdej z tych miejscowości, których organizatorami winny być samorządy.