„Ciągły niepokój na świecie, wojny i wojny bez końca, jakże niepewna jest ziemia lękiem i gniewem łkająca” - to słowa piosenki religijnej z lat 60. Lęku i gniewu ludzi z powodu ciągłych wojen nie zmniejszają zabiegi pokojowe dyplomatów. Słuszne skądinąd zabiegi wielu państw na rzecz pokoju, a szczególnie ONZ, polegające na żądaniach redukcji arsenałów broni, zasługują na pochwałę, jednakże nie uwalniają ludzi od lęku z powodu nieposzanowania w wielu krajach podstawowych praw człowieka. Mówienie o pokoju, a z drugiej strony nieuszanowanie podstawowych praw człowieka budzi nieufność nawet wobec szlachetnych poczynań na rzecz pokoju. Człowiek oczekuje od państwa gwarancji bezpieczeństwa. Natomiast Kościół w całych swych dziejach próbował wypełniać służebne funkcje wobec różnych wspólnot. Jedną z podstawowych funkcji Kościoła wobec społeczności ludzkiej jest właśnie wprowadzanie pokoju w świecie. W X wieku we Francji istniało prawo nazywane Pax Dei („pokój Boży”). Polegało to na tym, iż właściciele majątków przysięgali zachować pokój w swych dobrach, a także zobowiązywali się do uszanowania miejsc świętych, czyli kościołów, chronienia domostw ludzi i zwracania zagrabionych dóbr. Organizowano masowe procesje z relikwiami i z udziałem biskupów. Wtedy ludzie rozumieli, że biskupom nie chodziło tylko o ochronę majątków kościelnych, lecz także o dobro ludu. Szlachta, która łamała „pokój Boży”, podlegała ekskomunice lub interdyktowi (zakazowi osobistego udziału w nabożeństwach). Mimo dobrych intencji, ta pokojowa inicjatywa nie nabrała rozmachu. Zwolennicy Pax Dei zaczęli bowiem, co paradoksalne, organizować dla zachowania pokoju tzw. milicję pokojową - coś w rodzaju diecezjalnego wojska, które mieczem wymuszało zachowanie pokoju. Inny, znany w średniowieczu ruch pokojowy nosił nazwę Treuga Dei - („Boże bezpieczeństwo”). Polegał on na surowym zakazie wojowania np. od piątku do niedzieli, a także w okresach postu i Bożego Narodzenia. Do tych średniowiecznych działań pokojowych dołączyły się święte wojny i wyprawy krzyżowe, które przyniosły w efekcie więcej krzywd niż pożytku. Jak rozumieć w tym kontekście Chrystusowe błogosławieństwo: „Szczęśliwi, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi”? Odpowiedź daje nam św. Franciszek. Pojechał on niegdyś na jednoosobową wyprawę krzyżową i dotarł na dwór sułtana, głosząc tam naukę Chrystusa i Chrystusowy pokój. Tylko ofiarna miłość - przekonywał Święty - płynąca z krzyża Chrystusowego, zdolna jest wprowadzić trwały pokój. Synami Bożymi są bracia i siostry Chrystusa, którzy umieją przeciąć mieczem miłości to wszystko, co dzieli ludzi. Inna, zresztą bardzo dramatyczna, scena z życia św. Franciszka pokazuje jak młody wówczas Franciszek porzuca ojca, człowieka zamożnego i wpływowego, i wskazując na żebraka stwierdza, że ten oto jest od tej chwili jego ojcem. Miłość ofiarna, która skazuje nas czasem na zerwanie nawet więzów rodzinnych, prowadzi w efekcie do ukochania większych wartości. Wymownym tej miłości przykładem jest zawołanie kapucynów: „Pokój i Dobro”. W symbolu przedstawia ono skrzyżowane dwie ręce: jedną Chrystusa, a drugą człowieka. Tylko w tym skrzyżowaniu zdolny jest człowiek znaleźć ostateczne wypełnienie obietnicy Chrystusowego błogosławieństwa: „Szczęśliwi, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi”. Tego błogosławieństwa nie kieruje Jezus do tych, których potocznie nazywa się pacyfistami, pragnącymi żyć w doskonałej harmonii z całym światem, ale do ludzi, którzy w imię miłości zabiegają o pokój na ziemi. Tak naprawdę tylko synowie Boży zdolni są wprowadzać prawdziwy pokój i dialog pomiędzy narodami i rasami, w postawie pełnej służby, szacunku, i sprzeciwiać się wszelkiemu uciskowi. Znamy z Objawienia, że Bóg posłał Syna swojego Jezusa, aby wprowadził pokój na ziemi. Jezus nie zakończył jednak dziejów człowieka wraz ze swoją śmiercią ofiarną na krzyżu, ale przez swoje zmartwychwstanie i zesłanie Ducha Świętego nadal kontynuuje to dzieło, aż do skończenia świata. Czas wprowadzania pokoju pozostawił Jezus uczniom, budując swój Kościół.
Przychodzą coraz to nowe pokolenia, które przejmują ideę wprowadzania pokoju na ziemi. Są to synowi Boży, synowie Światłości. Zwycięstwo miłości jest już przesądzone, bo synowie Boży, wspomagani są Chrystusowym ramieniem, które zawsze zwycięża. „Ufajcie, jam zwyciężył świat” - mówi Jezus do swoich uczniów. Jest to zwycięstwo Bożej miłości, która trwa wiecznie i tylko ona jest zdolna przemieniać wrogów w przyjaciół.