Jeżeli wszyscy rozważymy dobrze i z troskliwością serca, stwierdzimy, że na barkach wszystkich biskupów spoczywa niezmierzony ciężar i ogromne niebezpieczeństwo. Nie jest to lekkie, co Pan specjalnie kapłanom głosi przez proroka: „Krzycz na całe gardło i nie przestawaj! Podnoś głos twój! Wytknij mojemu ludowi jego przewiny” (Iz 58, 1)». W tym samym duchu Benedykt XVI w dniu 25 maja 2006 r. w katedrze warszawskiej przemawiając do kapłanów polskich wołał: „Wielkość Chrystusowego kapłaństwa może przerażać (…). Wierzcie w moc własnego kapłaństwa (…). Chrystus zapragnął się posłużyć waszymi ustami i rękami, waszą ofiarnością i talentem (…). Wierni oczekują od kapłanów tylko jednego, aby byli specjalistami od spotkania człowieka z Bogiem”. Te słowa o wielkości i godności powołania pasterskiego, o tajemnicy Bożego wybrania oraz o zadaniach Pasterza względem powierzonej mu owczarni warto przytoczyć w dniu jubileuszu 30-lecia sakry biskupiej abp. Władysława Ziółka, metropolity łódzkiego, pasterza naszej archidiecezji.

Droga życiowa Jubilata

Po studiach filozoficzno-teologicznych w naszej łódzkiej „Alma Mater” w latach 1952-57 ze względu na wybitne zalety ducha i charakteru młody diakon został wysłany przez bp. Michała Klepacza na specjalistyczne studia do Rzymu. 13 lipca 1958 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abp. Józefa Gawliny. Znamienne, że studia prawnicze uwieńczone doktoratem na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (1965) doskonale przygotowały przyszłego biskupa do późniejszych zadań. Studia zostały pogłębione trzyletnią praktyką w Rocie Rzymskiej oraz dwuletnimi studiami w Wyższej Szkole Literatury Łacińskiej. Staranna i pogłębiona formacja i studia zaowocowały najpierw w działalności pisarskiej przyszłego arcybiskupa, zogniskowanej przede wszystkim na sprawach życia Kościoła i archidiecezji.
W dniu 12 marca 1980 r. Ojciec Święty Jan Paweł II mianował ks. prał. Władysława Ziółka biskupem pomocniczym diecezji łódzkiej oraz biskupem tytularnym Risinio. 4 maja ks. Władysław Ziółek przyjął sakrę biskupią z rąk bp. Józefa Rozwadowskiego, ordynariusza diecezji łódzkiej. Współkonsekratorami byli biskupi pomocniczy łódzcy: bp Jan Wawrzyniec Kulik i bp Bohdan Bejze. W 1981 r. bp Ziółek został włączony do Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Rodzin (funkcję tę pełnił do 1985 r.) oraz do Komisji Episkopatu Polski ds. powołań kapłańskich (pełni do 1984 r.). Od 1984 do 1997 roku był członkiem Komisji Episkopatu Polski „Iustitia et Pax”. Również w 1984 r. został członkiem komisji Episkopatu Polski ds. Kodeksu Prawa Kanonicznego. 24 stycznia 1986 r. Jan Paweł II mianował bp. Władysława Ziółka ordynariuszem diecezji łódzkiej. 25 stycznia nowy ordynariusz obejmuje kanoniczne rządy w diecezji. 22 lutego nastąpił uroczysty ingres do katedry łódzkiej z udziałem prymasa Polski kard. Józefa Glempa. 13 czerwca 1987 r. przyjmuje wizytę Ojca Świętego Jana Pawła II w Łodzi. Wizyta ta stała się najważniejszą wizytą w dziejach Łodzi i archidiecezji. W 1987 r. otrzymuje nominację na członka Komisji Episkopatu Polski ds. Środków Społecznego Przekazu (pełni do 1989 r.). 20 grudnia 1989 r. otrzymuje nominację na Przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. Sztuki Kościelnej (pełni do 1994 r.). 25 marca 1992 r. Łódź została stolicą archidiecezji podległej bezpośrednio Stolicy Apostolskiej, a jej biskup wyniesiony do godności arcybiskupa. W 1997 r. zostaje mianowany delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia w Polsce. W 1999 r. został wybrany na Przewodniczącego Zespołu Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia w Polsce. W 2002 r. miała miejsce nominacja na członka Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Udział w tych wszystkich gremiach poza spełnianiem zwykłych obowiązków biskupich wyznacza krąg zainteresowań i prac Księdza Arcybiskupa dla Kościoła w Polsce, a nawet Kościoła powszechnego. 25 marca 2004 r. zostaje ustanowiona metropolia łódzka, a jej Pasterzowi zostaje nadany tytuł metropolity łódzkiego. 29 czerwca tegoż roku Ksiądz Arcybiskup otrzymuje z rąk Jana Pawła II paliusz metropolity.

Troska o instytucje, uczelnie, media

Już wydarzenia towarzyszące wizycie Ojca Świętego Jana Pawła II, a zwłaszcza udział uczonych i intelektualistów w spotkaniu z Papieżem, zapowiadały powstanie silnej więzi Pasterza oraz łódzkiego Kościoła ze środowiskami naukowymi i intelektualnymi Łodzi. Cały okres przewodzenia Kościołowi łódzkiemu przez Księdza Arcybiskupa charakteryzuje troska o podtrzymywanie kontaktów ze środowiskami wykładowców wyższych uczelni oraz inteligencji. Powierzenie dostojnemu Jubilatowi ważnych urzędów i funkcji w diecezji, najpierw kanclerza (1972-1980), biskupa pomocniczego (1980) wreszcie ordynariusza (1986) umożliwiło najpierw pośredni wpływ, a później bezpośrednie podejmowanie inicjatyw i decyzji doniosłych dla całej archidiecezji. Wyliczmy niektóre z nich: 1986 - powołanie Diecezjalnego (obecnie Archidiecezjalnego) Wydawnictwa Łódzkiego, które na przestrzeni lat może się poszczycić znakomitym dorobkiem. 1987 - ustanowienie Instytutu Teologicznego w Łodzi. Instytut, który działa do tej pory, uformował i umożliwił zdobycie kwalifikacji i dyplomów naukowych 7 tys. słuchaczy. W 1988 r. nowy ordynariusz powołał Punkt Konsultacyjny Akademii Teologii Katolickiej (obecnie UKSW). Od tego czasu klerycy studiujący w WSD jednocześnie są studentami UKSW w Warszawie, gdzie zdobywają tytuły magisterskie. Młodzi kapłani, rok po święceniach są zobowiązani do kontynuowania studiów, mogą tam odbywać studia specjalistyczne i doktoranckie. W tym samym roku nastąpiło powołanie Klubu Inteligencji Katolickiej.
W 1989 r. została otwarta Księgarnia Diecezjalna. W 1992 r. powstały „Łódzkie Studia Teologiczne”, stanowiące platformę komunikacji i wymiany myśli teologicznej z innymi ośrodkami na terenie kraju. 11 kwietnia 1993 r. ukazał się pierwszy numer „Niedzieli łódzkiej” jako dodatek do Tygodnika Katolickiego „Niedziela”. W tym samym roku został ustanowiony Ośrodek Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Archidiecezji Łódzkiej przy kościele Niepokalanego Poczęcia NMP w Łodzi. Teatr, który powstał przy Ośrodku jest emanacją talentów założyciela i aktorów, którzy znaleźli tam miejsce dla realizacji swoich artystycznych wizji i talentów. 18 września 1994 r. Ksiądz Arcybiskup powołuje radio Emaus - katolicką rozgłośnię radiową AŁ, które po reorganizacji działa następnie w sieci radia Plus, oraz jako radio Vox. Archidiecezja współpracuje także z radiem Niepokalanów, a nasi biskupi i kapłani są obecni także na falach Radia Maryja. 23 grudnia 1995 r. - zostaje powołana do istnienia Redakcja Katolickich Programów Telewizyjnych przy Łódzkim Ośrodku Telewizji Polskiej. W październiku 1998 r. zostaje erygowane Studium Duchowości Chrześcijańskiej oraz Szkoła Nowej Ewangelizacji. W lutym 2000 r. zostaje powołany Kościelny Uniwersytet Ludowy AŁ z siedzibą w Sędziejowicach. W czasie rządów Księdza Arcybiskupa został rozbudowany oraz gruntownie wyremontowany gmach WSD, pokoje kleryckie, sale wykładowe, kaplica, czytelnia. Powstał także, na razie w stanie surowym, gmach Centrum Studiów im. Jana Pawła II, które stanie się platformą współpracy środowisk naukowych Łodzi z Kościołem łódzkim. To tylko niektóre ważne inicjatywy. Należałoby jeszcze wspomnieć o różnego rodzaju sympozjach, konwersatoriach, spotkaniach, także ogólnopolskich, które odbywają się z inspiracji lub pod patronatem Księdza Arcybiskupa. Spotkania te obejmują także naukowców łódzkich oraz krajowych ośrodków akademickich, owocując następnie publikacjami wydawanymi przez wydawnictwo archidiecezji.

Pasterski krzyż pracy i obowiązków

Podstawowym obowiązkiem Pasterza jest głoszenie Słowa Bożego i nauczanie. Wymaga to jednak niezwykle intensywnej pracy i przygotowania. W dossier bibliograficznym, opublikowanym w Księdze Jubileuszowej z okazji 25. rocznicy konsekracji biskupiej, odnajdujemy: cztery publikacje książkowe, kilkaset listów pasterskich, programów i instrukcji duszpasterskich, odezw; kilkaset kazań, homilii, przemówień; kilkaset referatów, konferencji, przemówień; kilkadziesiąt wywiadów, przedmów do publikacji książkowych, oraz różnych gatunków literackich w formie orędzi, listów, życzeń, apeli itp. Wszystko to tworzy niezwykły materiał dla prac badawczych i analiz historyków diecezji i Kościoła, pastoralistów i socjologów. Teksty te charakteryzują się komunikatywnością, pięknem formy i języka. Także niezliczone, głoszone od lat kazania, homilie i przemówienia naszego Pasterza odznaczają się dostojną, przemyślaną do głębi formą i przemawiają do serc. Gdyby wyłuskać z nich poszczególne wątki i tematy mogłaby powstać swoista encyklopedia współczesnych zagadnień i problemów pastoralnych, społecznych i moralnych. Jak w życiu każdego człowieka, zwłaszcza dźwigającego ciężar przeżytych lat pracy, dochodzi krzyż doświadczeń związanych ze stanem zdrowia. Choć ciało doświadcza słabości, jednak siła ducha pokonuje słabość i wzywa do ofiarnej pracy. Warto zaznaczyć, że Pasterza w jego pracy wspierają biskupi pomocniczy oraz grono oddanych mu współpracowników.

Najważniejsza jest troska o Kościół

Przedmiotem szczególnego zainteresowania i troski Księdza Arcybiskupa jest Wyższe Seminarium Duchowne. Tej troski doświadczają klerycy, których Ksiądz Arcybiskup stara się poznać w rozmowach z poszczególnymi kursami, często później wysyłani na studia specjalistyczne w kraju lub za granicą. Spośród 69 kapłanów, którzy mają tytuł doktora (około 16 proc. ogółu księży), 53 z nich zyskało ten stopień w czasie pasterskiej posługi Księdza Arcybiskupa, a ponadto 7 zdobyło tytuł doktora habilitowanego lub profesora. Obecnie 6 księży doktorów przeprowadza przewody habilitacyjne. Warto zaznaczyć, że wszyscy zdobywający specjalizację w danej dziedzinie naukowej czynili to z woli, zachęty i z pomocą Księdza Arcybiskupa. Obecnie kilkunastu księży przebywa na studiach doktoranckich w kraju i za granicą. Reasumując, zasługą naszego Arcypasterza są nie tylko inwestycje materialne, ale także inwestowanie w ludzi, troska o wysoki poziom wiedzy kapłanów i wiernych świeckich, adekwatny do dzisiejszych potrzeb i wymogów współczesnego świata. Dlatego ukazując różne dziedziny posługi naszego Arcypasterza z okazji Jubileuszu, nie można pominąć ukazania tak istotnej jego troski o wymiar wiedzy i mądrości naszych kleryków i kapłanów, a poprzez nich zatroskania o właściwy poziom duchowy i religijny naszych wiernych.
Miłość naszego Pasterza do Kościoła wypływa z jego wiary i wierności powołaniu. Zadaniem bowiem Biskupa jest być wzorem dla owczarni i jej stróżem. W ciągu 30 lat posługi pasterskiej okazało się, że Ksiądz Arcybiskup nie jest jedynie uczonym teologiem, lecz przede wszystkim człowiekiem głębokiej wiary i modlitwy. Nasz Pasterz jest obecny na pielgrzymkach, nawiedzeniach, rekolekcjach kapłańskich i młodzieżowych, niezliczonych celebrach, wizytacjach i skupieniach. Z tych modlitewnych spotkań z wiernymi czerpie siłę i inspirację dla podejmowanych działań i decyzji. Jego pobożność ma głęboki charakter wiary wyniesionej z rodzinnego domu, a pogłębionej przez studia i doświadczenia życiowe. Jego pobożność naznacza charyzmat maryjny, w duchu wielkich ludzi wiary. By zrealizować tak wielkie dzieła, jak budowa kościołów i ustanawianie nowych parafii w niesprzyjających często warunkach, trzeba być człowiekiem zawierzenia. Jedynie tym można wytłumaczyć niezwykłą odwagę Księdza Arcybiskupa, której uzewnętrznieniem było ustanowienie 63 nowych parafii, oraz podjęcie decyzji budowy nowych kościołów. Dopiero towarzysząc Księdzu Arcybiskupowi w jego wizytacjach lub odwiedzinach parafii widać jak dobrze się czuje właśnie wśród kapłanów i wiernych, w atmosferze pobożnie sprawowanej liturgii i modlitwy. Wtedy jego żywe słowo głoszone „w mocy Ducha” nabiera niezwykłej siły. Nasz Pasterz zdaje sobie jednak sprawę, że nie wystarczy wznieść mury świątyni, dlatego wielką troskę przywiązuje do kształtowania wymiaru duchowego poszczególnych wspólnot. Ta troska przejawia się w doborze odpowiednich kapłanów zdolnych do budowania duchowego Kościoła, do wiarygodnego przepowiadania, przejawia się w trosce o praktyki religijne parafii, życie sakramentalne oraz ewangelizację poprzez katolickie media. Ta troska uwidacznia się podczas sesji duszpasterskich, skupień, spotkań z kapłanami i wiernymi przy różnych okazjach. Różnorakim ludzkim potrzebom, a zwłaszcza rodzinom służą powołane do istnienia przez Księdza Arcybiskupa inicjatywy: pierwszy w Polsce Ośrodek Adopcyjno-Opiekuńczy, Telefon Zaufania, Dom Samotnej Matki, Fundusz Ochrony Macierzyństwa im. Stanisławy Leszczyńskiej, Szkoła Rodzicielstwa. Ksiądz Arcybiskup wspiera także stowarzyszenia i ruchy katolickie. Budowaniu życia religijnego w archidiecezji służy także ustanawianie sanktuariów w miejscach szczególnie ożywionego kultu religijnego. Przedmiotem szczególnego zainteresowania i troski Księdza Arcybiskupa jest formacja kapłanów. Od młodych kandydatów do kapłaństwa oraz od kapłanów Pasterz oczekuje przede wszystkim, by byli blisko ludzi oraz by umieli poświęcić swoje życie bez reszty Bogu i Kościołowi.
Troska o kapłanów i wiernych jest widocznym atrybutem Pasterza. Sprawowanie urzędu pasterskiego jest związane z koniecznością rozwiązywania wielu trudnych spraw administracyjnych, ale także personalnych. Służą temu wielogodzinne sesje odbywane w różnorodnych gremiach (najbliżsi współpracownicy, dziekani, rada kapłańska, kierownicy wydziałów kurialnych itp.), ale także indywidualne rozmowy z zainteresowanymi osobami. Ksiądz Arcybiskup nawet najtrudniejsze sprawy potrafi rozwiązać w duchu miłości pasterskiej, wierności sprawie Bożej i cierpliwości. W wypowiedziach Księdza Arcybiskupa na temat przebytej jego drogi życiowej pojawia się motyw daru. Faktycznie, Ksiądz Arcybiskup został obficie obdarowany przez Bożą Opatrzność! Zagraniczne studia, udział w pracach i atmosferze Soboru, przyjęcie Ojca Świętego w Łodzi, przewodzenie ludowi Bożemu na przestrzeni tylu lat oraz tak wiele wspaniałych niezwykłych przeżyć, które były udziałem Księdza Arcybiskupa. Naprawdę jest za co dziękować Panu Bogu! Jubileusz 30-lecia sakry naszego Pasterza jest nie tylko jego osobistym świętem, ale także świętem wszystkich diecezjan, zwłaszcza tych, którzy wędrują poprzez życie wraz ze swoim Pasterzem. W imieniu ich wszystkich pragnę z okazji jubileuszu wyrazić radość i słowa wdzięczności, oraz najlepsze życzenia Bożej opieki, zdrowia, siły i mocy Ducha, by Ksiądz Arcybiskup mógł być z nami, nas prowadzić i umacniać swoją posługą jeszcze przez długie lata. Ad multos annos!