Śmierć - słyszymy o niej codziennie, w czym „pomagają” nam choćby środki masowego przekazu, lubujące się w przekazywaniu tego typu tragicznych informacji. Robienie z ludzkiej tragedii wielkiego medialnego spektaklu nie jest dziś przecież rzadkością (patrz: tragedia Smoleńska, wypadki polskiego autokaru pod Berlinem czy polskiego busa w Nowym Mieście nad Pilicą). Słyszymy… ale przechodzimy raczej obojętnie, ewentualnie zatrzymujemy się tylko na moment refleksji, przecież życie nadal trwa… Inaczej sprawa się ma, gdy śmierć dotyka nas bezpośrednio - odchodzi ktoś z naszego otoczenia, kogo znaliśmy, lubiliśmy, kochaliśmy… Wtedy zawsze nas zaskakuje, nawet jeśli mieliśmy prawo jej się spodziewać, gdy ktoś np. cierpiał na jakąś nieuleczalną chorobę. Stając bezradni w obliczu tajemnicy śmierci, uzmysławiamy sobie, że czegoś nie zdążyliśmy zrobić czy powiedzieć. Tak bardzo prawdziwie, ale i okrutnie brzmią wtedy słowa nieodżałowanego ks. Jana Twardowskiego: „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą, zostaną po nich buty i telefon głuchy”…
Dzisiejszej niedzieli również mamy okazję, by na chwilę zwolnić… w rzeczywistości i w przenośni. Chyba każdy z nas znał kogoś, kto odszedł niespodziewanie na skutek wypadku samochodowego, głupio i niepotrzebnie - często takie nasuwają się wnioski. Jesteśmy bowiem, co potwierdzają liczne i niechlubne statystyki (podczas pierwszych 4 dni listopada na polskich drogach doszło do 407 wypadków, w których zginęło 39 osób, 532 zostały ranne, a policjanci zatrzymali aż 1880 nietrzeźwych kierowców - tak w liczbach przedstawia się tegoroczna akcja „Znicz”) „liderami” w Europie. Wszystkiego na złą jakość dróg w naszym kraju nie można zrzucać, wszak polskie grzechy główne w tej materii od lat się nie zmieniają: za szybka jazda, zbyt częste niedostosowanie prędkości do warunków panujących na drodze (przecież jestem królem szosy), nieprzestrzeganie przepisów ruchu drogowego i jazda na pamięć, wyprzedzanie na trzeciego, zajeżdżanie sobie nawzajem drogi i chyba najgorszy z nich - jazda pod wpływem alkoholu, na co panuje powszechne przyzwolenie, zwłaszcza w mniejszych miejscowościach, gdzie wszyscy się znają (taka jest, niestety, gorzka prawda i każdy z nas zna lub słyszał o takich sytuacjach). Do tego dochodzą chamstwo i agresja - widok wygrażających sobie np. na środku skrzyżowania kierowców wcale nie należy do rzadkości. W takich okolicznościach o wypadek nietrudno. A takie zachowanie to przecież, czego sobie już, niestety, nie uzmysławiamy, wystąpienie przeciwko piątemu przykazaniu: „Nie zabijaj!”. Jako ludzie wierzący zacznijmy więc od siebie: jeźdźmy wolniej, a przez to bezpieczniej, mniej agresywnie, a już broń, Boże!, w żadnym wypadku nie pod wpływem alkoholu. Wtedy na pewno cali i zdrowi dotrzemy do celu, nie przyczyniając się do swojego nieszczęścia czy - co gorzej - śmierci lub kalectwa innego uczestnika ruchu drogowego, co już do końca życia obciąży nasze sumienie. Bądźmy mądrzy przed, a nie po fakcie.
historia Dnia Pamięci o Ofiarach Wypadków Drogowych sięga 1993 r. (zainicjowany został przez angielską organizację Road Peace). Na świecie obchodzony jest od 2005 r. z inicjatywy Zgromadzenia Ogólnego ONZ, które zaprosiło (26 października 2005 r.) państwa członkowskie i społeczność międzynarodową do obchodzenia trzeciej niedzieli listopada jako corocznego Światowego Dnia Pamięci o Ofiarach Wypadków Drogowych (według badań Światowej Organizacji Zdrowia, wypadki drogowe zajmują 9. pozycję na liście przyczyn nagłych zgonów. Rocznie na świecie ginie 1, 3 mln osób, co daje 3 tys. osób dziennie). Dzień ten ma przypominać o tragediach ofiar wypadków drogowych - tych, które poniosły śmierć czy doznały obrażeń ciała, ale również ich rodzin, pozostających z bólem i pytaniem bez odpowiedzi: dlaczego?, oraz przestrzegać przed nierozważną jazdą (rezolucja 60/5). W Polsce obchody tego dnia zainicjowała MIVA Polska z krajowym duszpasterzem kierowców ks. Marianem Miturą.
Warto odnotować, że przy sanktuarium bł. Karoliny Kózkówny w Zabawie k. Tarnowa powstają pomnik Ofiar Wypadków Drogowych i Przestępstw (kamień węgielny pod jego budowę w 3. niedzielę listopada ubiegłego roku poświęcił bp Tadeusz Płoski, który zginął 10 kwietnia pod Smoleńskiem) oraz Centrum Terapii po Traumie. Ponadto prowadzona jest tu księga pamięci ofiar wypadków drogowych, przy której codziennie pali się świeca, a każdego 10. i 18. dnia miesiąca prowadzone są modlitwy za zapisanych tam zmarłych, odpowiednio Msza św. i Droga Krzyżowa szlakiem męczeństwa bł. Karoliny. Wspierając te cenne inicjatywy, pomagamy tym, którzy cierpiąc z powodu straty najbliższych, na nowo muszą odnaleźć w sobie sens życia i siły potrzebne do pokonywania na nowo każdego dnia. Włączając się w obchody tego dnia, życzmy sobie, by nigdy nie znaleźć się w gronie osób, które odeszły z tego świata w sposób nagły na skutek wypadku, lub tych, którzy już na zawsze pozostaną z raną w sercu… Mamy wszak na to wpływ.