W studiu Radia PLUS Gryfice w jedną z ostatnich niedziel marca mogliśmy usłyszeć: „Moimi i Państwa gośćmi są ks. dziekan Jerzy Sosna, s. Cypriana oraz parafianie z parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gryficach: p. Małgosia i p. Janusz”.
Pan Janusz Dmowski przyjechał do Gryfic w 1947 r. i jak mówi o sobie: „Przynależę do parafii od samego początku, do dnia dzisiejszego”. Do 1958 r. był ministrantem, a teraz śpiewa w chórze kościelnym.
Pani Małgorzata Drelich wspomina: „Moje życie w Gryficach rozpoczęło się w 1989 r. Tutaj znalazłam swoją miłość”. Ale miłością życia pani Małgosi okazał się nie tylko mąż, lecz również muzyka - jest dyrygentem kościelnego chóru i dyrektorem Szkoły Muzycznej w Gryficach.
Siostra Cypriana pamięta, że przyjechała tutaj z polecenia swojej władzy w 1997 r. z Mławy. Cały czas pracowała jako katechetka. Przez długi czas prowadziła Misyjne Koło Dzieci, jak również Podwórkowe Kółko Różańcowe skupiające ok. 70-80 osób.
Ksiądz dziekan kan. Jerzy Sosna, zapytany: „Jak to się stało, że ksiądz został tutaj proboszczem?”, odpowiada krótko: „Stało się to niespodziewanie i nagle, 4 października 1994 r. Byłem proboszczem w małej parafii Karnice i otrzymałem dekret ustanawiający mnie proboszczem tej parafii”.
Poprosiłem moich gości o próbę podsumowania tego, co dobrego działo się w ostatnich latach w parafii. Ramy czasowe wyznaczył nam czas pobytu obecnego Księdza Proboszcza w parafii.
Zapytałem zatem: „Siedemnaście lat w tej parafii. Co udało się Księdzu Dziekanowi zrobić? Co dało największą radość?”.
Ks. Jerzy Sosna zdecydowanie odpowiedział: „Od strony duszpasterskiej: zaufanie parafian! Wiedzą, że chcę ich dobra”. Dopiero później zaczął wymieniać: „Gdy idzie o sprawy materialne - to, że nigdy nie mówiłem o sprawach materialnych. Dzięki temu udało się dokonać kilku rzeczy, które są trwałe. Zostały jako pamiątka w tej parafii. O innych sprawach nie ma co mówić”.
Zapytani parafianie dużo chętniej wymieniali zasługi księdza proboszcza: „Więźba dachowa, uporządkowanie strychu - trzydzieści kilka wywrotek śmieci, odtworzone blendy, ogrodzenie i ogrzewanie kościoła, remonty”.
Siostra Cypriana twierdzi, że „sukces księdza proboszcza tkwi w tym, że ciągle dziękuje - dlatego te dzieła powstają. Ludzie widzą, co ksiądz dziekan robi. I doceniają, to jego kochające całą parafię serce”. Siostra przypomniała także o wielkim dziele, jakim była renowacja ołtarza głównego, organów i ławek. Okazało się, że w drewnie zamieszkał kołatek. Groźny szkodnik, którego larwy żerują w nawet bardzo starym, kilkusetletnim drewnie drzew iglastych i liściastych.
Pani Małgosia z radością podkreśla, że dla niej największym sukcesem parafii (i jej osobistą radością) jest wskrzeszenie chóru parafialnego, którego jest dyrygentem. Zaznacza przy tym: „Nie czuję się najważniejszą osobą w chórze. Jestem dla chórzystów, bez nich nie istnieję”. Cieszy się, że to ich śpiewanie stanowi część życia chórzystów. „To są ludzie, którzy czekają, kiedy odbędzie się kolejna próba. Te próby wyznaczają rytm naszego życia”.
Z zapałem dodaje, że od kiedy przyszedł ksiądz dziekan, tchnął nowe życie w chór. A ks. Sosna z uśmiechem mówi: „Na 50-lecie chóru powiedziałem, tak jak Pan Jezus do setnika - dziewczynka nie umarła, ale śpi. Dokładnie tak było z naszym chórem - nastąpiła reaktywacja. Nie trzeba było dużo robić: zebrać, popytać…”.
Ksiądz proboszcz jest zapobiegliwym gospodarzem. Planuje, odkłada, myśli kilka lat do przodu. Wie, że różnie może być za kilka miesięcy. Najbardziej jednak cenni monety jedno-, dwu- i pięciogroszowe. Bo one świadczą o prawdziwej ofiarności.
Dziękując gościom za miły czas pobytu w studiu - nie wiadomo, kiedy minęła godzina rozmowy - zapraszam ich na kolejne nasze spotkanie w maju, bo wtedy będziemy przeżywali 50-lecie kapłaństwa ks. dziekana Jerzego Sosny. Mam nadzieję, że wtedy uda się nam prześledzić inne miejsca pracy księdza dziekana.