Drodzy Bracia w kapłaństwie Chrystusowym! Drogie Osoby życia konsekrowanego! Przedstawiciele władz! Drodzy Młodzi Przyjaciele, pragnący budować swoje życie na Skale, którą jest JEZUS CHRYSTUS!
Pozwólcie, że już na progu naszego zamyślenia, nawiążę do słów Ojca Świętego Benedykta XVI wypowiedzianych w niedzielnej homilii w Madrycie, ale zaadresowanych do młodzieży - i nie tylko młodzieży - całego świata: „Pójście za JEZUSEM w wierze oznacza kroczenie z Nim w komunii, we wspólnocie Kościoła. Za Jezusem nie można pójść samemu. Kto ulega pokusie, aby pójść na «własną rękę» lub żyć według dominującej w świecie mentalności indywidualistycznej, temu grozi, że nigdy rzeczywiście nie spotka Jezusa, lub że skończy idąc za fałszywym Jego obrazem. Mieć wiarę - oznacza opierać się na wierze swoich braci i sióstr oraz że twoja wiara służy w ten sposób jako wsparcie dla innych... Proszę Was, Drodzy Młodzi Przyjaciele, abyście kochali Kościół, który zrodził Was do wiary i nadziei; który Wam dopomógł w lepszym poznaniu Chrystusa; który pozwolił Wam odkryć piękno Jego miłości. Nie można spotkać Chrystusa i nie ukazywać Go innym. Nie zatrzymujcie więc Chrystusa dla siebie. Przekazujcie innym radość waszej wiary”.
Drodzy moi Przyjaciele! Czyż w tych słowach nie odnajdujemy ścieżek i dróg ubiegłorocznych spotkań w Nowym i Starym Lublińcu, które przebiegały pod hasłem: „Radość wiary”? Znajdujemy więc potwierdzenie wartości tamtych spotkań, a zarazem błogosławieństwo Piotra naszych czasów - Benedykta XVI, aby pójść dalej za JEZUSEM we wspólnocie Kościoła i być „mocnymi nadzieją”, którą pokładamy w Chrystusie, Jedynym Odkupicielu człowieka. Który w Ewangelii mówi nam nie tylko o sobie, ale o nas samych, że „Ja za was poświęcam w ofierze samego siebie; nikt Mi życia nie odbiera”. To są słowa, które Chrystus wypowiada do nas. Czy można na Jego słowa, złączone z ofiarą z samego siebie, odpowiedzieć przeciętnością lub bylejakością? Można! Bo człowiek jest wolny i może Chrystusowi powiedzieć „nie”. Ale w imię czego? Bez nadziei na życie... Dlatego jesteśmy tutaj razem, bo „Jego sprawa” i Jego Osoba, Boga-Człowieka i Zbawiciela nigdy się nie zdeaktualizuje, choć zawsze będzie „znakiem sprzeciwu” wobec każdej ideologii budowania życia ludzkiego poza Bogiem... I dlatego Wy jesteście „znakami sprzeciwu” od pierwszych godzin pobytu tutaj! Niezależnie od tego, na jakie szczyty będziecie wchodzić, tak jak teraz na Golgotę.
Powróćmy jeszcze na chwilę do tego niezwykłego spotkania Papieża Benedykta XVI z młodzieżą, które miało miejsce na terenie bazy lotniczej w Cuatro Vientos - „Cztery Wiatry” - wieczorem, 20 sierpnia 2011 r., wśród błyskawic na niebie i porywistego wiatru, które z pewnością musiały przypomnieć dwa epizody. Pierwszy to burza na morzu, gdzie Jezus zdawał się być nieobecny i śpiący. Ale to nie burza jest groźna, groźna jest nieobecność Jezusa i dlatego ci młodzi udowodnili, że można przeżyć każdą burzę, mając świadomość, że to Chrystus jest Panem wiatru, wody i burzy. Drugi epizod to przypomnienie wydarzenia z Wieczernika w Jerozolimie. Porywisty wiatr, który wstrząsnął murami Wieczernika i zamkniętych, zalęknionych z obawy przed Żydami Apostołów uczynił świadkami. Wiatr Ducha Świętego posłał ich na cztery strony świata z Ewangelią, żeby głosili: „Jezus żyje i idzie z nami”. Spotkanie młodych w Madrycie było niezwykłe i z pewnością ci, którzy w nim uczestniczyli, będą o nim świadczyć również pośród nas. Tego od nich oczekujemy.
Ojciec Święty zaznaczył w tamtym wieczornym spotkaniu: „Jeśli pozostaniecie w miłości Chrystusa, zakorzenieni w wierze i nadziei, napotkacie nawet wśród sprzeczności i cierpień, źródło wesela i radości. Wiara nie przeciwstawia się waszym pragnieniom, najwyższym ideałom, ale przeciwnie - uwzniośla je i doskonali. Drodzy Młodzi! Nie dostosowujcie się do czegoś, co jest mniejsze od Prawdy i Miłości. Nie dostosowujcie się do kogoś, kto jest mniejszy od Chrystusa... Właśnie dzisiaj, gdy panująca obecnie kultura relatywistyczna odrzuca i gardzi poszukiwaniem prawdy, która jest najwyższym dążeniem ducha ludzkiego, musimy zaproponować z odwagą i pokorą powszechną wartość CHRYSTUSA jako Zbawiciela wszystkich ludzi i źródło nadziei dla naszego życia... Niech żadne nieszczęścia was nie paraliżują...!”. Bardzo ważne podkreślenie, żadne nieszczęścia niech Was nie paraliżują. W tym miejscu jeszcze raz odniosę się do faktu, że jesteśmy na terenie najpierw obozu jenieckiego a później obozu cierpienia i śmierci przede wszystkim dzieci z terenu Zamojszczyzny. To miejsce nas zobowiązuje, bo wówczas też można było stawiać sobie pytania: gdzie jest Bóg i po której stronie? Dlatego kilka cmentarzy wojennych znajdujących się na terenie tej miejscowości jest świadectwem, że Chrystus żyje, bo zmartwychwstał, w Nim każdy z nich ma życie wieczne. Poza Chrystusem nikt nie da tego życia ani pomordowanym ani nam. Nie bójcie się świata! Nie bójcie się przyszłości! Nie bójcie się swej słabości. Bóg pozwolił Wam żyć w tej dziejowej chwili, aby dzięki waszej wierze i nadziei nadal rozbrzmiewało Jego Imię na całej ziemi.
Ktoś z Was, młodzi Przyjaciele, może postawić teraz słuszne pytanie: jaka jest specyfika daru naszego spotkania, skoro w przemówieniu księdza biskupa jest obecnych tak wiele treści z nauczania Papieża Benedykta XVI podczas Światowych Dni Młodzieży w Madrycie? Postaram się na nie odpowiedzieć.
Pierwszym zadaniem naszego spotkania jest właśnie współuczestnictwo w tajemnicy życia, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, którą jest Eucharystia. Przychodzimy tutaj, aby zaczerpnąć od Chrystusa i Nim się podzielić. A On do nas dzisiaj nie tylko wypowiadał słowa: Biada przewodnikom ślepym, faryzeuszom wszelkiego typu, ale to jest również słowo niepokoju o każdego, kto ma serce i oczy, po to żeby rozpoznał prawdę od wewnątrz i nią żył. Eucharystia dokonuje się we wspólnocie lokalnego Kościoła. Nie ma prawdziwej Eucharystii i wspólnoty bez łączności z Piotrem, jak również z biskupem lokalnego Kościoła. Wymienianie imion Papieża i Biskupa nie jest jakąś liturgiczną grzecznością czy formalizmem, lecz jest obowiązkiem wynikającym z wiary i wypływającym z prawowitej sukcesji apostolskiej. Świadczy ono o tym, że jesteśmy jedno z Piotrem i pod Piotrem. Ci, którzy odłączają się od nauki i posłuszeństwa Kościołowi, błądzą i idą za sfałszowanym obrazem Chrystusa. Przykładem może być nagłaśniana ostatnio - na naszej ziemi - sprawa ks. Natanka i jego stowarzyszenia. Bardzo dobitnie i lapidarnie ujął tę sprawę jeden z dziennikarzy katolickich Franciszek Kucharczak na łamach „Gościa Niedzielnego”: „Jeśli natankujesz, daleko nie zajedziesz”. Jesteśmy katolikami w posłuszeństwie wiary Kościoła, a nie twórcami wyznań autorskich i prywatnych objawień. Tu chodzi o wiarę Kościoła, który buduje na Chrystusie, gdyż innego budowania nie ma.
Drugim zadaniem, które spełniamy dzisiejszą Eucharystią i tym zamyśleniem, jest otwarte przeciwstawienie się wpływom cywilizacji i propagandy medialnej, która przynosi dominację obrazu, zaś w dziedzinie informacji, idei i wartości chaos. Jaskrawym tego przykładem było swoiste „zaciemnienie umysłu i zakrycie oczu” - podkreślam to mocno drugi raz w tym miejscu. Albowiem mówiłem już tutaj podczas niedzielnej Eucharystii - „zaciemnienie oczu i umysłu” na prawdę Ewangelii wypowiadaną przez Benedykta XVI w Hiszpanii. Jedynie Telewizja Trwam i Radio Maryja przekazywało całe spotkanie. A w środkach społecznego przekazu pokazywano grupy homoseksualistów i lewackich organizacji, które protestowały przeciwko wizycie Papieża. Tylko to zajmowało telewizję. Na zakończenie spotkania w Madrycie kard. S. Dziwisz podziękował Telewizji TRWAM i Radiu Maryja słowami: nie widzę - tak pokazał dłonią - nie widzę żadnej stacji polskiej poza wami. A przecież tam było dwa miliony ludzi młodych, podobnych do Was. Tam byli również Polacy i Papież mówił tam po polsku. Dlaczego pozbawiono Was prawa do obrazu i do prawdy?
Drodzy Młodzi Przyjaciele! Kolejnym groźnym sygnałem są badania, które wykazały, że 70 proc. Polaków powyżej 17 roku życia nie rozumie w pełni tekstów, które czyta. To są te pokłosia, ilu z nas przeczytało choćby jedną książkę w ciągu roku? 70 proc. młodych Polaków nie wie, co czyta... Nie dziwcie się, że później robi się z nas naród bałwanów i idiotów, mówiąc, że dwa miliony ludzi oddało nieważne głosy, bo pomyliło się w stawianiu krzyżyków. Czyli nie liczy się nikt, tylko zaprogramowana i wydiagnozowana przez polityków prawda. I dlatego jesteśmy tutaj.
Jeszcze jedno przypomnienie. Słynny programista komputerowy Billy Gates wypowiada jednoznaczną przestrogę: „Kto rządzi obrazami, rządzi umysłami ludzi i poprowadzi ich, gdzie chce, nawet do obozów koncentracyjnych”. Słyszycie dobrze? Jesteśmy tutaj po to, żeby nie ulec tej medialnej propagandzie, która cywilizację obrazu czyni naszym realnym życiem. Nam nie chodzi tylko o diagnozę tych faktów, ale o odważne decyzje opowiadania się po stronie Chrystusa pomimo trudności, a nawet drwiny i pogardy, jak to ma miejsce w programach satyrycznych telewizji, zwłaszcza ośmieszających sakrament pokuty. Trzeba umieć z odwagą i godnością zaprotestować. Nie wolno nam uchylać się od własnego głosu i własnego stanowiska.
Dobrym przykładem dla nas wszystkich, ale zwłaszcza dla Was, ludzi młodych, jest postawa Agnieszki Radwańskiej, naszej tenisistki, która po wygranych ostatnio turniejach, chodziła w koszulce z napisem: Jestem za JEZUSEM! Czy gest piłkarza Wisły Kraków - strzelca jedynej bramki w ostatnim meczu - Małeckiego, który po strzeleniu tej bramki, ukazał na swojej piersi obraz bł. Jana Pawła II. Chociaż wiedział, że za ten gest musi zapłacić, otrzymując „żółtą kartkę”. Mimo to na oczach wszystkich, którzy oglądali jego zmaganie pokazał obraz Papieża. I jeszcze jedno. Mam tutaj przed sobą także zdjęcie piosenkarki rockowej Ewy Farna. W wywiadzie dla „Neewsweka” z 1 sierpnia br. mówi ona takie słowa: „Jestem wierzącą ewangeliczką, w religii, w Bogu mam podporę. Nie wyobrażam sobie, że jakiś chłop mógłby oglądać zdjęcia nagiej Farny. Są dziewczyny, które pewnie marzą o takich sesjach, ale moim zdaniem są one niedowartościowane. Moje ciało należy do mnie, a poza tym chcę je zachować dla swojego męża”. Trzeba mieć odwagę wiary i odwagę z siebie samego!
Przechodząc już wprost do tegorocznego „Exodusu Młodych” Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej, który nosi tytuł „Mocni nadzieją”. Trzeba nam wsłuchać się jeszcze z uwagą w świadectwo Biblii o nadziei. Oczywiście, wybieramy tylko niektóre światła, rozpoczynając od wezwania z 1 Listu św. Piotra: „abyście umieli zdać sprawę z nadziei, która jest w was.., wobec każdego, kto będzie się domagał tego uzasadnienia..., abyście byli gotowi do obrony tej nadziei, którą pokładamy w Chrystusie” (3, 13). Zaś z listów św. Pawła Apostoła wybieram tekst z 1 Listu do Tesaloniczan: „Nie powinniście się smucić, jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei” (4, 13). W tych tekstach, jawią się pewne elementy odróżniające nas, chrześcijan od innych ludzi, a pierwszym z nich jest fakt, że do nas należy przyszłość. A oni zamykają przyszłość prochem, składanym albo w szafie cmentarnej, albo pod ziemią. My mamy przyszłość, którą przygotował nam Pan nasz i Zbawiciel, czyli Jezus Chrystus. Jego Ewangelia - według słów Benedykta XVI w „Spe salvi” - nie jest jedynie przekazem treści, które mogą być poznawane, ale jest przesłaniem, które tworzy fakty i zmienia życie. Ewangelia to nie jest tylko informacja o łasce Chrystusa, ale ona sprawia, że mogę Chrystusa spotkać, dotknąć i przyjąć Go do swojego serca.
W Chrystusie - podkreślał Papież Benedykt XVI w encyklice o nadziei - mroczne wrota czasu, mroczne wrota przyszłości zostały na oścież otwarte, ale nie inaczej jak przez Jego Krzyż i Zmartwychwstanie. Człowiek został odkupiony nie wiedzą i poznaniem naukowym, ale przez Miłość Ukrzyżowaną i Zmartwychwstałą. Kto w Chrystusie ma nadzieję, już dziś żyje inaczej... Zostało mu dane życie (por Spe salvi 2). Drodzy Młodzi Przyjaciele, to w Chrystusie, w Jego Obliczu i przebitym SERCU odnajdujemy źródła naszej nadziei.
Pierwszym istotnym miejscem uczenia się nadziei jest modlitwa, a zwłaszcza Eucharystia. To jest spotkanie dwóch pragnień: Serca Bożego i serca ludzkiego. A św. Augustyn dopowie, że modlitwa jest darem ćwiczenia ludzkiego pragnienia, aby szukać tego, co Boże, prawdziwe, dobre. Zmarły kard. Nguyen Van Thuan spędził 13 lat w więzieniu komunistycznym, z czego 9 lat w zupełnej izolacji od ludzi, wiele miesięcy w ciemności ziemi. Mówił, że w jego życiu były długie okresy, w których nie był w stanie się modlić. Ale kurczowo trzymał się słów podstawowych modlitw Kościoła: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i modlitw liturgicznych. I ta modlitwa pozwoliła mu przeżyć.
Drugim miejscem uczenia się chrześcijańskiej nadziei jest działanie i cierpienie... Niech powrócą jeszcze raz te słowa Benedykta XVI: „Niech żadne nieszczęścia was nie paraliżują. Nie lękajcie się świata, ani przyszłości, ani własnej słabości”. Dowodem tej spełnionej drogi nadziei przez cierpienie jest św. Maksymilian M. Kolbe, który 70 lat temu nie tylko zgłosił się, ale umierał w strasznym bunkrze głodowym, po to żeby Franciszek Gajowniczek przeżył i wrócił do swojego domu i do swojej rodziny. Opatrzność Boża sprawiła, że był na beatyfikacji i kanonizacji swojego wybawiciela. A czyż Jan Paweł II nie jest dowodem tej drogi? Uczył nas „sztuki cierpienia i umierania” nie tylko poprzez wydarzenie z 13 maja 1981 r., ale przez ostatnie miesiące swego życia, drgającej twarzy, trzęsących się rąk, zabranego głosu. Do końca był cały Twój, Maryjo! Przykładem jest również sługa Boży Stefan Kard. Wyszyński z 3-letnim odizolowaniem od pracy i oskarżeniem o zdradę Ojczyzny. Wówczas nie pytajmy Boga - dlaczego, ale - w którym kierunku mogę ofiarować swoje cierpienie i działanie? Komu? Dla kogo w darze?
Jeszcze jednym, trzecim miejscem uczenia się nadziei jest świadomość Sądu Ostatecznego. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi, że są rzeczy ostateczne: śmierć, sąd, niebo albo piekło. Ks. prof. Władysław Piwowarski, badając kiedyś religijność Polaków odkrył, że większość z nas określa się po stronie wiary, nawet do 95 proc., ale coraz mniejszy jest procent ludzi, którzy przyjmują konsekwencje wiary, jakimi są: Sąd Boży, niebo, czyściec czy piekło. Określił to zjawisko „wiarą, ale bez chrześcijańskiej nadziei”. To jest bardzo niebezpieczne przekonanie, które rodzi błędne postawy życia i oducza odpowiedzialności osobistej. Pamiętać musimy słowa Chrystusa: Cokolwiek uczyniliście jednemu z moich braci najmniejszych Mnieście uczynili. I czego nie uczyniliście jednemu z moich braci tegoście i Mnie nie uczynili.
Z tego miejsca znów musi powrócić prawo do życia każdego poczętego dziecka. Nie wolno nam powiedzieć: jestem katolikiem, jestem za życiem, ale jestem za in vitro, aborcją pod tymi czy innymi przypadkami. Czas już nadszedł, żeby mieć świadomość, niezależnie od wieku, że każdy z nas kiedyś stanie przed Chrystusem, a On wówczas powie: wszystko cokolowiek uczyniłeś... Mnie uczyniłeś. Panie, Ty jesteś tak blisko? A myśmy myśleli, że dopiero na końcu świata. To jest miejsce uczenia się nadziei już dzisiaj, świadomość odpowiedzialności w dobrym i złym używaniu tego świata. Nikt z nas nie jest samotną wyspą. Moje życie wkracza w życie innych.
Dlatego przyzywajmy Maryję, która jest Matką niezawodnej nadziei i światłem na naszych drogach - Maryjo, bądź z nami w każdy czas i prowadź nas! Uproś nam moc nadziei, teraz i w przyszłości! Amen.