WACŁAW GRZYBOWSKI: - W 1998 r. obchodziliście 60. rocznicę Waszej wadowickiej matury. Zapewne najwięcej czasu poświęciliście na Waszych spotkaniach z Ojcem Świętym wspomnieniom o profesorach i kolegach?

EUGENIUSZ MRÓZ: - W podniosłym skupieniu spotkaliśmy się z Ojcem Świętym 27 sierpnia 1998 r. na Mszy św. w jego letniej rezydencji. Zastaliśmy go pogrążonego w głębokiej modlitwie, w ciszy; myśli nasze popłynęły do dawnych lat, gdy w wadowickim kościele parafialnym łączyła nas wspólna modlitwa. Tu ta wspólna modlitwa, w mocno przerzedzonym gronie, przywołała refleksje o nieprzemijających wartościach - o miłości i prawdzie, o koleżeństwie i przyjaźni, o trwałości tego wszystkiego, co najlepsze, najszlachetniejsze, co wynieśliśmy z naszych domów rodzinnych, z murów szkolnych, co przekazali nam nasi nauczyciele i wychowawcy. Modliliśmy się za kolegów wadowickiego Gimnazjum - poległych, pomordowanych i zmarłych, spoczywających w mogiłach znanych i nieznanych, na ziemi polskiej i na ziemi obcej, którzy swe życie oddali za wiarę, za Ojczyznę, za nas.
Ze wzruszeniem wspominaliśmy wychowawców naszego wadowickiego Gimnazjum. Wielu poległo na różnych frontach, przebywało w więzieniach, obozach, miejscach kaźni na nieludzkiej ziemi, w Katyniu, w stalinowskich łagrach.
Wspominając naszych profesorów, przytoczyłem słowa prof. Eugeniusza Jelonka (1898-1985, dzielił się śniadaniami z biednymi uczniami), zamieszczone na łamach Posłańca Serca Jezusowego z czerwca 1996 r.:
"W październiku 1931 r. przybyłem do Wadowic jako kontraktowy nauczyciel historii w Gimnazjum. Rankiem w kościele zobaczyłem bardzo miłego ministranta, który też przyjrzał mi się jako nieznanemu parafianinowi, a potem zdziwił się, widząc mnie w szkole.
Jakoż zostałem gospodarzem klasy, do której uczęszczał. Dowiedziałem się, że był półsierotą. A że był pracowity i rezolutny - wnet podbił serce swego nauczyciela. Jako przysłowiowy ´omnibus´, otrzymałem obok historii nauczanie matematyki. Szybko też Loluś stał się asystentem moim w tej umiejętności i bodaj lepsze wykazywał zdolności w dydaktyce przedmiotu niż jego nauczyciel.
Toteż słabsi w matematyce dokształcali się pod jego kierunkiem w moim pokoju, który podnajmowałem w mieście (...).
Loluś upamiętnił się jeszcze za mego pobytu w Wadowicach jako sportowiec. Kiedy pełniłem dyżur przy saneczkujących z pobliskiej górki, jedyny raz w życiu dałem się namówić Lolusiowi do skorzystania z tej specjalności. Tak więc pilotował mnie na swych saneczkach. Ale największą radością moją w szkole był Loluś jako kierownik klasowego kółka abstynentów.
Skończyły się jednak szczęśliwe dni, bo usunięto mnie po roku ze szkolnictwa za antysanacyjne przekonania. Utracony kontrakt, ale nie pamięć o umiłowanym uczniu. Już jako ksiądz mieszkający przy ulicy Kanoniczej, odszukał mnie po okupacji, a w czasie mego nowego pobytu na ´zielonej trawce´ i starań o rentę inwalidzką pomagał mi przetrwać ciężką sytuację...".
Należy jeszcze dodać, że przez cały okres pobytu w Krakowie prof. Jelonka Karol utrzymywał z nim bliskie serdeczne kontakty. A gdy jego córki wstępowały w związki małżeńskie, błogosławił im na dalszą drogę życia.
Gdy Ojciec Święty odwiedził Kraków podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, spotkał się z chorymi w kościele Ojców Franciszkanów. Był w tej grupie prof. Jelonek. Serdecznie się uściskali. Uczeń - Jan Paweł II udzielił apostolskiego błogosławieństwa swemu dawnemu nauczycielowi...

CDN.