Reklama

Zbawienie nadchodzi przez miłość

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

"Ten jest prawdziwie samotnym na ziemi,
Kto nawet współczuć nie umie z drugimi" (Adam Asnyk).
Do zabrania głosu na temat samotności skłonił mnie list Samotnej Szczęśliwej II (42/2002). Problem samotności to temat rzeka i żaden komentarz, żaden list czytelników nie wyczerpie tematu, ponieważ każdy człowiek odczuwa i przeżywa samotność w indywidualny, niepowtarzalny sposób. Podobnie jak inni, ale jednak zawsze inaczej. A to uzależnione jest od sytuacji człowieka i jego wrażliwości.
Samotność, czy też osamotnienie, może dopaść człowieka wszędzie, nawet w na pozór szczęśliwym dzieciństwie czy małżeństwie. Może towarzyszyć nam pomimo naszej działalności i zaangażowania w życiu społeczno-religijnym, pomimo naszej otwartości na drugiego człowieka i zdolności kochania innych miłością chrześcijańską, ponieważ jest brakiem - brakiem czegoś. Ja to "coś" nazywam Miłością.
Każdy człowiek potrzebuje kontaktu, czułości i dotyku drugiego człowieka. Żyjemy coraz szybciej i coraz samotniej, otoczeni najnowocześniejszymi wynalazkami techniki - ale przecież ani telewizor, ani komputer nie przytuli dziecka na dobranoc; owszem, powie bajkę, ale nie pocałuje, nie dotknie swoją dłonią pełną troski i czułości.
Ktoś powiedział, że "żyjemy w czasach, w których coraz więcej wiemy o miłości, a coraz mniej kochamy". A to przecież miłość jest podstawowym i najważniejszym celem dążeń każdego człowieka, ponieważ - Zbawienie nadchodzi przez miłość i w miłości.
Autorka listu o samotności bardzo pięknie poradziła sobie ze swoją samotnością, przez zaangażowanie modlitewne i pomoc drugiemu człowiekowi, i teraz czuje się szczęśliwą samotną. Cieszymy się razem z Panią, i chwała Panu, że dotknął swoją dłonią i miłością Pani serce, które teraz z radością bije dla innych i dzięki temu Pani czuje się bardzo szczęśliwa. Ale to wcale nie znaczy, że ci wszyscy, którzy piszą do "Niedzieli", są bierni, zamknięci i nieczuli na problemy innych ludzi, że nie potrafią kochać i obdarowywać. Tego nie wiemy. Samotność to bardzo często wielki dramat i wielkie cierpienie człowieka. Możemy i powinniśmy pomagać innym wydostać się z samotności. Ale nigdy osądzać, bo to nie nasza rola.
I jak pisze Pani Aleksandra, do Redakcji napływają wciąż nowe i nowe listy, bo ludzie mają zaufanie do tego Katolickiego Tygodnika, bo nie stracili jeszcze wiary w drugiego człowieka, w którym żyje Jezus Chrystus.
Czesława

Pani Czesława pierwszy list przysłała do nas niemal na początku historii tej rubryki. Zawierzyła nam swoje problemy, a moja odpowiedź dała jej impuls do poszukiwania wyjścia tam, gdzie wiedziała i sama, że jest ratunek, ale - jak to mówią - "najciemniej jest pod latarnią"... Oczywiście, nie mam jakichś nadzwyczajnych zdolności czy patentu na nieomylność, też borykam się z własnymi problemami i jeśli ktoś odnajdzie w moich słowach pocieszenie lub jakąkolwiek radę, to tylko mogę czuć się z tego powodu wyróżniona i uszczęśliwiona.
Wędrując po ziemi już od wielu lat, coraz wyraźniej widzę, jak wiele zależy od nas samych. Od nas samych także wiele zależy, jeśli chodzi o stosunek nie tylko do ludzi, ale i do Boga. Listy od osób, które Mu zawierzyły swoje życie, wyglądają zupełnie inaczej od tych, którzy wciąż upierają się przy własnych życiowych koncepcjach.
Niedawno zatelefonował do mnie pewien zrozpaczony ojciec, człowiek bardzo samotny ze swoim nieszczęściem. Jego córka umiera w szpitalu i właśnie dowiedział się o wynikach ostatnich badań, nie pozostawiających już nawet cienia nadziei. Potrzebował porady, co ma mówić, gdy będzie rozmawiał telefonicznie z córką. Próbowałam się dowiedzieć czegoś więcej. Mężczyzna łykał łzy i zwierzył mi się, że żona nie wie, jak poważny jest stan ich dziecka, lecz nawet nie wspominają jej o tym, by się nie załamała. Brat tej chorej młodej kobiety, owszem, chodzi do szpitala i stara się, jak umie. Pytałam o ich stosunek do wiary. Był dość obojętny, czyli - jeszcze jedna "rodzina katolicka" bez Boga.
Cóż mogłam mu poradzić? Przede wszystkim - poważnych rozmów nie prowadzi się przez telefon, bo trzeba mieć co najmniej kontakt wzrokowy, być może wziąć za rękę, nie mówiąc już o serdecznym przytuleniu. Ustaliliśmy, że pan ten spotka się najpierw z lekarzem, który będzie mógł mu podpowiedzieć, co może lub powinien powiedzieć córce. Lecz sprawa ostateczna pozostawała wciąż otwarta, aż doszliśmy wspólnie do wniosku, że warto chyba nawiązać kontakt z hospicjum. I na tym stanęło. Rozmowa się zakończyła.
Biedny, biedny człowiek! Gorąco proszę naszych Czytelników - pomódlmy się za niego i za jego córkę oraz całą rodzinę - oni bardzo potrzebują naszej modlitwy. Może i my też któregoś dnia będziemy bardzo jej potrzebowali, to i za nas ktoś nieznajomy kiedyś się pomodli.
Pani Czesławo! Pani piękne, mądre i głębokie listy niosą ze sobą wiele nadziei i są wspaniałą inspiracją - proszę nie ustawać w dzieleniu się sobą z innymi, a szczególnie z nami.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Tajemnica stygmatów Ojca Pio

Niedziela Ogólnopolska 39/2018, str. 13

[ TEMATY ]

św. Ojciec Pio

Archiwum Głosu Ojca Pio

o. Pio

o. Pio

W 2018 r. minęło 100 lat od chwili, kiedy Ojciec Pio podczas modlitwy w chórze zakonnym przed krucyfiksem otrzymał stygmaty: 5 ran na rękach, boku i nogach – w miejscach ran Jezusa Chrystusa zadanych Mu w czasie ukrzyżowania. Jak obliczyli lekarze, którzy go wielokrotnie badali, z tych ran w ciągu 50 lat wypłynęło 3,4 tys. litrów krwi. Po śmierci Ojca Pio, 23 września 1968 r., rany zniknęły bez śladu, a według raportu lekarskiego, ciało było zupełnie pozbawione krwi

Chwilę, w której Ojciec Pio otrzymał ten niezwykły dar od Boga, opisał później w liście tak: „Ostatniej nocy stało się coś, czego nie potrafię ani wyjaśnić, ani zrozumieć. W połowie mych dłoni pojawiły się czerwone znaki o wielkości grosza. Towarzyszył mi przy tym ostry ból w środku czerwonych znaków. Ból był bardziej odczuwalny w środku lewej dłoni. Był tak wielki, że jeszcze go czuję. Pod stopami również czuję ból”.

CZYTAJ DALEJ

Nowenna do Matki Bożej rozwiązującej węzły!

[ TEMATY ]

modlitwa

nowenna

Karol Porwich/Niedziela

Zachęcamy do odmawiania Nowenny do Matki Bożej rozwiązującej węzły. Już od dziś poświęć kilka minut w Twoim życiu i zwróć swą twarz ku Tej, która zdeptała głowę szatanowi.

1. Znak krzyża

CZYTAJ DALEJ

Lektura nie tylko dla parafian

2024-06-16 17:01

[ TEMATY ]

Sanktuarium św. Józefa w Warszawie

Edgar Sukiennik

archiwum parafii św. Józefa

Dr Edgar Sukiennik w czasie prezentacji swojej książki

Dr Edgar Sukiennik w czasie prezentacji swojej książki

W diecezjalnym sanktuarium św. Józefa na warszawskim Kole zaprezentowano dzisiaj dwie publikacje dokumentujące dawne i najnowsze dzieje wspólnoty parafialnej na szerokim tle dzielnicy.

Pierwsza książka autorstwa Aldony Konkiel Kalendarium parafii św. Józefa Oblubieńca NMP w Warszawie na Kole w latach 2022–2023 to już druga publikacja z serii kalendarium parafii św. Józefa. Dwa lata temu autorka wydała drukiem obszerne kalendarium dokumentujące dzieje najnowsze parafii. Tym razem oddaje do rąk czytelników nieco krótsze, ale bardzo bogate pod względem merytorycznym kalendarium za ostatnie dwa lata. W tym czasie w parafii miało miejsce wiele ważnych wydarzeń, jak chociażby jubileusz 35-lecia nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu, czy ustanowienie relikwiarium ze zbiorem ponad 200 relikwii świętych i błogosławionych. To jeden z największych zbiorów relikwii w Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję