Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Witam was serdecznie blisko grobu apostoła Piotra, niewiele metrów od miejsca jego męczeństwa. Tutaj słyszymy ciągle i wyraźnie echo jego słów: „Panie, Ty wiesz, że Cię kocham!” (por. J 21, 16). Tutaj stajemy w obliczu jego mocnego i radykalnego świadectwa.

Również wasza obecność tutaj jest pewnym świadectwem. Jest świadectwem waszej wiary i waszej miłości do Kościoła. Jest pięknym wyrazem waszej postawy duchowej i miłości do Papieża, któremu Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu powierzył dzisiaj posługę Piotrową.

Dziękuję wam za to pragnienie spotkania się z Papieżem; za wasze liczne, różnorodne i radosne towarzystwo; za waszą otwartość na nauczanie Papieża - wiem, że przez kolejne lata synodu duszpasterskiego waszej diecezji wczytywaliście się uważnie w dokumenty mojego nauczania. Szczególnie dziękuję wam za modlitwy w intencjach Papieża. Ja również modlę się za was i jestem gotów słuchać was z wielką uwagą. Temu służy cały proces Synodu Biskupów, mającego za temat: „Ku Kościołowi synodalnemu:

komunia, uczestnictwo i misja”. Właśnie dobiega końca jego pierwszy etap - pracy w diecezjach - również w waszej diecezji. Ufam, że nie tylko zaangażowaliście się w ten Synod, ale także, że już zasmakowaliście tego doświadczenia i odkryliście na nowo piękno kościelnej wspólnoty, wspólnego przeżywania wiary, podejmowania wzajemnie za siebie odpowiedzialności, dzielenia się doświadczeniem Boga z innymi – nawet z ludźmi pozornie dalekimi i inaczej myślącymi.

Także pielgrzymka jest pięknym obrazem Kościoła synodalnego – który faktycznie podąża drogami apostołów razem, jak jedna rodzina sióstr i braci, pochodzących z różnych parafii oraz z wielu wspólnot i grup kościelnych: kapłani i wierni świeccy, małżonkowie i osoby konsekrowane. Są tutaj - pełni siły i entuzjazmu – liczni młodzi, wśród nich wielu studentów; są harcerze; są również bezdomni i osoby z niepełnosprawnością.

Bardzo się cieszę, że są z wami przedstawiciele władz: Marszałek, Wojewoda oraz Pani Prezydent Łodzi.

Wielką radością napełnia mnie widok tak licznej reprezentacji waszych braci i sióstr z innych Kościołów chrześcijańskich. Serdecznie pozdrawiam biskupa prawosławnego i biskupa kalwińskiego. Pozdrawiam członków łódzkiego oddziału Polskiej Rady Ekumenicznej, obecnych tutaj ze swoim przewodniczącym. Wiem, że wasza obecność tutaj i wasza wspólna modlitwa w Rzymie jest osadzona w systematycznych, codziennych relacjach i działaniach ekumenicznych. Wasza jedność w różnorodności jest znakiem synodalności. Jest to synodalność konkretna. Dziękuję.

Chciałbym też podziękować wam za obecność bracia chrześcijanie. W innym czasie wzajemnie się ekskomunikowaliśmy. Teraz dzięki Bogu nazywamy siebie braćmi. Zachowajcie nadal jedność wśród nas wszystkich. Dziękuję! Potrzebujemy tej jedności. Dziękuję!

Najmilsi, przybyliście z pielgrzymką do Rzymu na zakończenie jubileuszu 100-lecia powstania waszej diecezji. W ciągu tego roku jubileuszowego wspominaliście początki waszego Kościoła, przede wszystkim waszego pierwszego biskupa, Wincentego Tymienieckiego. Był to człowiek wielkiego miłosierdzia i wielkiej wrażliwości ekumenicznej. Poprzez jego posługę biskupią Duch Święty zapisał te dwa istotne wymiary chrześcijaństwa – miłosierdzie i ekumenizm – w „DNA” waszego łódzkiego Kościoła, jako dziedzictwo i zadanie dla przyszłych pokoleń.

Dziś miłosierdzie wymaga wielkiej „wyobraźni”. Ma wiele twarzy, tak wiele, jak wielu jest ludzi zranionych i leżących na ziemi. Każdy nosi w sobie jakąś ranę, choć nie wszystkie są widoczne. Z serca błogosławię waszym dziełom miłosierdzia, również tym dokonanym indywidualnie i spontanicznie. Błogosławię tych, którzy otwierają swój umysł i serca, domy i zasoby dla chorych, starszych, bezrobotnych, bezdomnych, imigrantów, wszystkich ubogich, cierpiących i wykluczonych, oraz dla dzieci potrzebujących domu i rodziny. W ten sposób Kościół przybiera najbardziej ewangeliczne oblicze, oblicze Miłosiernego Samarytanina, który nie chce i nie potrafi być obojętnym.

Biskup Tymieniecki potrafił łączyć w sobie odwagę miłosierdzia i odwagę ekumenizmu. Wybrał drogę ekumenizmu na długo przed tym, zanim obrał ją oficjalnie Kościół katolicki. Zachęcam was, abyście zachowywali w sobie tę odwagę waszego pierwszego Pasterza. Abyście zachowywali ekumeniczną determinację, pamiętając, że ekumenizm w Kościele nie jest czymś opcjonalnym czy ozdobnym, ale postawą zasadniczą. Zachęcam was, abyście podążali razem w refleksji teologicznej i w ewangelizacji, we wspólnej modlitwie i słuchaniu Słowa Bożego, w świadectwie braterstwa. Na tej drodze budujecie lokalną społeczność, którą z dumą nazywacie „wspólnotą czterech kultur”.

Jubileusz jest także okazją do złożenia życzeń. Chciałbym więc wszystkim wam życzyć, abyście z tego doświadczenia jubileuszu wyszli odnowieni jako Kościół. Odnowieni i umocnieni do ewangelizacji. Niech Duch Święty pomaga wam w odczytywaniu nowych wyzwań, jakie stawia przed nami czas; w rozeznawaniu właściwych narzędzi, by im sprostać. Życzę Wam wiarygodności, spójności i pociągającej mocy świadectwa; doświadczania i pielęgnowania coraz bardziej braterskich relacji w waszym Kościele. Abyście byli pięknym, wychodzącym Kościołem, który tak jak zaczyn powoduje, że całe ciasto rośnie; który ma siłę ziarnka gorczycy, które jest najmniejsze, a jednak staje się drzewem, na którym ptaki mogą się gnieździć (por. Mt 13, 32).

Niech Pan was błogosławi! Niech wam towarzyszy modlitwa i wstawiennictwo Matki Bożej, św. Józefa – patrona diecezji – oraz św. Faustyny, patronki Łodzi. Proszę, nie zapominajcie modlić się za mnie. Dziękuję!