STACJA I
Pan Jezus sądzony przez Piłata i tłum
Unisono

Przyprowadzony, choć milczał
- pozwalał zaistnieć
Prawdzie.
Pozwalał wybrzmieć treści
naszych serc, skomplikowanych żmijowisk
historii buntu.
Słuchał sumień ludzkich,
tego wszystkiego, co wychodziło z nich
i ujawniało się w emocjach, słowach i czynach,
w całym poplątaniu kłamstwa, przewrotności,
nienawiści i żądzy morderstwa.
Nie wzgardził nikim.
W Nim Prawda milcząco zaczynała zwyciężać
przez Miłość.
Stał i słuchał dialogu strachu i wzrastającej fali krótkiego: „zabij!”.
Opuszczonym wzrokiem zbierał z ziemi pełzające, upadłe myśli i słowa
- odpowiedź niewdzięczności.
Całym sobą mówił: „fiat!” -
„niech mi się stanie według słowa Twego, Ojcze!”,
„niech mi się stanie według słowa twego, człowiecze!”.
Spokojnym spojrzeniem zwrócił się do szczęśliwca:
„a ty, Barabaszu, idź i nie grzesz więcej!”.
(Tylko łańcuch przypominał Mu, że jest Skazańcem).

STACJA II
Crux - Przyjęcie krzyża

Zrzucili Mu na ramiona belki
jak kamienie na węglarkę!
I kto wtedy myślał, że to orzeł unoszący pisklęta na swoim grzbiecie?
Wrzask satysfakcji, tryumf pogardy
- pokusa,
choć nie o głosach uwodzicielskich syren.
Ta „Odysea” toczyła się na zwykłej drodze,
całymi stopami czuł jej kamienie.
Nawet nie miał wolnych rąk,
by zalepić uszy w czasie próby cierpliwości.
Nie mógł zasłonić oczu ani ust - jak buddyjskie małpki.
Nie, On wszystko widział, wszystko słyszał,
wszystko czuł Sercem rozciągniętym na wszystkie pokolenia
- Niewinny Samson Miłosierdzia
dźwigający kolumnę krzyża.

STACJA III
Upadek Słowa

Zawsze ryzykował, gdy mówił do ludzi,
całe wieki to czynił
- przecież mogli Go odrzucić.
A jednak zawsze byli ci, którzy zbierali ziarna, wydawali plon
- choć byli „Resztą”
- byli Jego radością.
Teraz sam, jak potłuczona przez Mojżesza
kamienna płyta Dekalogu,
leży przed ludem,
kołacząc do grobów
- tych żywych
i tych umarłych.
Może umarli usłyszą szybciej?

STACJA IV
Lustro Matki

Przyszła!
Na skraju tłumu
stała
cała drżąca.
W Jej twarzy widział siebie,
stan swego ciała.
Jednak w oczach - patrzących Powiewem Eliasza -
zobaczył
zgodę!
Tak,
to był
najczystszy śpiew
Najczystszej Oblubienicy
dla Najczystszego Oblubieńca!
Moja Matka
- Miriam!
„Wolny, mogę iść dalej!”.

STACJA V
Powołanie Szymona

Tak długo czekałem na ciebie,
Szymonie.
Cyrena nie dała ci chleba
dla wyżywienia dzieci.
Przyprowadziłem cię do Jerozolimy
i z pola wezwałem - byś swój pot rolnika ziemi
zmieszał z potem Rolnika Nowego Życia.
Dotknij, dotknij krzyża!
Nie chcę, by wszystko działo się poza tobą.
Podejdź do okna,
podejdź!
Niech cię twarz moja nie przeraża,
zobacz w niej Serce,
a ujrzysz siebie i swoją rodzinę
w szatach ze światła!
Mój Ojciec przygotował wam tę ucztę.
Nie bój się,
zrzuć swą troskę i lęk
na Pana!

STACJA VI
Weronika - dziecko Nowej Ewy

Kiedy odeszli,
stała z chustą jak
ściana z zasłoną Przybytku.
Jej wzrok szukał Go jeszcze w końcu ulicy.
Po chwili zobaczyła
na chuście Jego Oblicze.
Przeniknęło ją przeświadczenie
- pierwszy obraz Boga-Człowieka!
Przytuliła twarz do odbicia Jego Twarzy.
Nie, nie szkodzi, że jeszcze świeża krew!
Od chusty dobiegał szept:
„Tyle ulgi sprawiłaś mi, Weroniko,
dzięki tobie zobaczyłem
rodzącego się człowieka!”.
Stała jeszcze chwilę wtulona w chustę,
tylko łzy były jej odpowiedzią.

STACJA VII
Drugie kołatanie do ziemi

Rozbite kości.
Sińce w odcieniach tęczy Noego.
Był Nową Arką,
rzucał kotwicę nadziei,
by zejść na samo dno,
by z mułu i prochu wydobyć człowieka.
Teraz, z twarzą przylgniętą do ziemi,
bardziej niż oczy profesora wpijające się w tubus mikroskopu,
szukał odpowiedzi.
Chciał wręczyć synom
oliwną gałązkę pokoju
i palmę zwycięstwa.

STACJA VIII
Argumentum ex caritatae

Z obitą twarzą, oblepioną mieszaniną krwi i piasku,
związany powrozem z łotrami,
ledwo stał na nogach.
Oniemiały wszystkie, gdy spuchniętymi wargami wyszeptał:
„Nie! Nie nade mną płaczcie! Nad sobą i dziećmi swoimi!”.
Cały czas stały osłupiałe wezwaniem Prawdy.
Choć odszedł kuśtykając,
ciągle to słyszały.
Pamiętały to Jego spojrzenie
- argument z Miłości!

STACJA IX
Zbieranie skorup - trzecie kołatanie do ziemi

Dla Niego Dolina Gehenny
była właśnie tutaj.
Leżał wśród umarłych, choć
żywych.
Nie próbował łatać ich starych serc kawałkami słów z Nowego Sukna.
Przygotowywał ich na przyjęcie Nowego Wina.
Sięgał do ziemi
- winogrodnik klęczący na zdartych kolanach,
pochylony, by usunąć gorzki korzeń zepsucia.
Z solą wysiłku na twarzy,
wyciągał z ziemi skorupy serc,
które w „Martwe Morze”
zstąpiły,
niżej od Jerycha.
Gdy wstawał,
na skroniach żyły powystępowały
jak Jordan z brzegów,
bo Dobrego Samarytanina
za bydlę wzięto.

STACJA X
Oczy mówią o sercu, czyli drugie biczowanie

Jak ostrzyżony baranek
ze skórą poranioną
nożycami niedbałego owczarza,
stał upokorzony nagością
odsłoniętą
bezwstydem i pazernością oczu.
Oprawcy, podekscytowani rychłym finałem,
dodawali sobie animuszu klątwami.
Tymczasem On zwrócił się
w stronę krzyża leżącego na ziemi.
Wzrok gapiów wibrował mieszaniną
ciekawości, nienawiści i dzikiej satysfakcji.
Wzrastało napięcie i hałas.
Jedynie w małej grupce przyjaciół
jedna para oczu otulała Go miłością,
zasłaniała sercem.
Ten dobry wzrok,
kaleczony mieczem boleści,
wyznawał w Nim
Obiecanego
Przewodnika
przez Paschę!
Z wolna zaczynało się chmurzyć.

STACJA XI
Łzy Baranka

Rutyna, rutyna i jeszcze raz rutyna.
Zadziwiali rutyną.
Nałożone na belki ręce i nogi,
szybko i umiejętnie
naciągali z intencją zadania większego bólu.
Wbijanie gwoździ nie stanowiło problemu.
On nie wyrywał się z ich rąk.
Pozwalał im czynić z nimi, co tylko chcieli.
Pokornie, z nieukrywanym wysiłkiem na twarzy,
znosił uderzenie młota.
Wreszcie zawisł.
Niektórzy opuścili wzrok.
Oprawcy, kpiąc, stanęli z boku.
Jakże głośno krzyczał jeden z towarzyszących Mu skazańców.
Z każdym ruchem ciała przenikał Go coraz większy ból.
Nawet już nie szukał dogodnej pozycji, nadrywały się ścięgna.
Z sekundy na sekundę zwiększał się ból w piersiach.
Coraz trudniej mógł zebrać modlitewne myśli.
Zaczynał się dusić.
A ludzie stali i złorzeczyli.
Ogarniał wszystkich tym przedziwnie głodnym spojrzeniem.
Ziemia powoli przyjmowała w siebie
strużki spływającej po belkach krwi.
Słońce tego nigdy nie zapomni!

STACJA XII
„Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory” - głos Baranka

Magdalena patrzyła to na Niego, to na Niewiastę.
Jej usta szeptały: „Dlaczego?”;
Jan uczył się Słowa i oczami pisał Ewangelię.
Współwiszący skazańcy posprzeczali się.
Jeden z nich bronił Niepołamanego.
Jan słyszał najlepiej, co Ukoronowany
powiedział do niego.
Niektórzy chcieli zerwać napis znad Jego głowy.
Powykręcane ciało zaczynało omdlewać,
długotrwałe przykurcze przechodziły w konwulsje.
Ostatkiem sił zaczął rozmawiać z Niewiastą i Janem.
Uczeń to pamięta.
Nagle - nie wiedzieć skąd wzięły się w Nim te siły -
zaczął wołać donośnym głosem.
Oczy miał wtedy skierowane ku niebu.
Powierzał swego ducha Ojcu.
Jan był bliżej - słyszał to wyraźnie.
Nie zapomnę ostatniego słowa, które wtedy wypowiedział.
To było jak szum wodnych kaskad,
jak ten Głos znad Jordanu i góry Tabor.
Wypowiedział tylko jedno:
„Wykonało się!”
i opuściwszy głowę, oddał ducha.
Za chwilę Rzymianin przebił Jego serce włócznią.
Jan był bliżej i widział krew i wodę, gdy wypływały z Rany.

STACJA XIII
Ofiarująca wszystko

Józef i Nikodem,
ta „Reszta” spośród Sanhedrynu,
przyszli z pozwoleniem od Piłata
na pogrzeb Przebodzonego.
Zaczęto wyciągać gwoździe z Jego rąk i nóg.
Nie było to łatwe. Trzeba było podtrzymywać całe ciało,
by bezwładnie nie osunęło się
na ziemię.
Niewiasta - ta jedyna szczęśliwa kiedyś z ocalenia od rzezi Dziecięcia
- „Rachela” z okolic Betlejem,
teraz z twarzą spalonej pustyni
na chwilę przytuliła się do Jego ciała.
Milczała
jak pochyła oliwka,
jak stela Jakuba,
świadek „drabiny” oraz schodzących i odchodzących aniołów.
W Jej załzawionych oczach widziałem
niewypowiedzianą
Komunię Myśli i Serc.
Wydawało mi się, jakby mówiła do samej siebie:
„Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”.

STACJA XIV
Terra petrosa - mater nostra; Nadzieja złożona w skale

Nikodem zdążył przynieść trochę balsamu.
Jak mogli, namaścili ciało
Tego, co teraz duszą nawiedzał przodków w Szeolu.
Bez obrzędowych ceremonii,
w milczeniu nieśli owinięte całunem zwłoki.
Nie bali się dotykać mar.
Rzymianie poganiali ich
- chcieli to wszystko mieć już za sobą.
Józef odstąpił swój nowy, wykuty w skale grób.
Powiedział tylko, że Zabity to Oczekiwany Meshiah.
Nie bał się tego później powtarzać innym.
Niewiasta była wdzięczna Józefowi,
widać to było w Jej oczach.
Jan nie odstępował od Niej nawet na krok.
Nikt nie pytał, czy z Arymatei może być coś dobrego.
Gdy zasunięto kamień - przedstawiciele Starszyzny
sprawdzili opieczętowanie grobu.
Żołnierze zaciągnęli przy wejściu straż.
Oni, przyjaciele Pogrzebanego, odchodzili. Nikomu z nich nie przyszło wtedy do głowy
pytanie, dlaczego nazwany przez Chrzciciela Baranek
nie miał swego grobu,
że zamieszkał w cudzym.

STACJA XV
Misericordia Domini urget nos
- Żyjący ma władzę otworzyć Księgę

Nie widziałem twarzy tych
z Emaus,
co w środku nocy przybiegli zziajani z Nowiną.
Nie byłem z Magdaleną, gdy Ogrodnik głosem zdejmował
zasłonę ze swojej twarzy.
Nie widziałem spokorniałego,
ale szczęśliwego Tomasza.
Nie byłem w Wieczerniku, gdy On rzucał cień na drzwi wejściowe,
i nie całowałem śladów Jego stóp na posadzce Komnaty Wieczerzy.
Nie jadłem nawet kawałka ryby
- podanej prosto z rusztu
przez Wołającego do rybaków nad ranem.
Ale byłem nad brzegiem drugiego powołania.
Zaprowadził mnie tam Przyjaciel.
Pamiętam tamten Głos:
„Ja jestem Zabity, ale Żyjący.
Tyś sługą moim, człowieku, w tobie się rozsławię”.
Słyszałem.
Żyjący ma władzę otworzyć Księgę,
a pragnącemu Pastwisk nie zabraknie!

Rozważanie Drogi Krzyżowej autor dedykuje o. Jackowi Salijowi OP

JAN KURACIŃSKI
artysta, rzeźbiarz
Urodzony 23 sierpnia 1941 r. w Mierzanowicach na Sandomierszczyźnie. Kieleckie Liceum Sztuk Plastycznych ukończył w 1962 r. Dyplom zrobił w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Mariana Wnuka w 1968 r. W 1972 r. opuścił Polskę i udał się na wieloletnią emigrację. Pierwszy rok na obczyźnie spędził w Wiedniu. W 1973 r. udał się do USA. W Nowym Jorku wraz z żoną Barbarą, zarazem managerem, założyli DAVID II (to jego amerykański pseudonim artystyczny) SCULPTURE STUDIO na Manhattanie, przy Union Square. Galeria ta, znana także jako ERA-ART GALLERY, była ważną placówką artystyczną i kulturalną aż do czasu jej likwidacji w 1998 r., spowodowanej powrotem do Polski. Wiele rzeźb artysty znajduje się w zbiorach znanych kolekcjonerów. 50-letni dorobek artystyczny Kuracińskiego możemy podzielić na 9 cykli:
I - rzeźby duże, drewniane (do 2,5 m wys.), typowe dla ERA-ART (np. Kryzys Energetyczny, Ameryka i Świat, Narody Zjednoczone etc.);
II - rzeźby średnie (do 1 m wys.), także z gatunku ERA-ART (np. Czytający, Problem 1, Ściana Płaczu, Przemijanie etc.);
III - płaskorzeźby drewniane (ok. 1 m wys.) (np. Kapelusz, But, Piękno etc.);
IV - Brooklyńczycy (miniaturki drewniane); rzeźba figuratywna;
V - Manhattańczycy (w drewnie oraz odlewy w brązie), małe figurki, bardziej abstrakcyjne;
VI - Karykatury Sławnych Osobistości Amerykańskich (także miniaturki, ok. 15 cm wys.);
VII - płaskorzeźby sakralne (wyk. już po powrocie do Polski), drewniane (np. Wołanie do Boga, Boże Macierzyństwo etc.);
VIII - Droga Krzyżowa (cykl 14 płaskorzeźb drewnianych);
IX - cykl pomników odlanych w brązie (do 2, 5 m wys.) (np. 2 pomniki Papieża Jana Pawła II, pomnik św. Józefa, pomnik abp. Felińskiego etc.).
Artysta jest cały czas aktywny twórczo, bierze udział w wielu przedsięwzięciach artystycznych.