Radość Ewangelii – ważny głos papieża Franciszka
KS. IRENEUSZ SKUBIŚ
W uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata 24 listopada 2013 r. papież Franciszek wydał adhortację apostolską „Evangelii gaudium” – Radość Ewangelii. Dokument jest skierowany do biskupów, prezbiterów i diakonów, do osób konsekrowanych i do wiernych świeckich, a dotyczy głoszenia Ewangelii we współczesnym świecie. Z tego obszernego dokumentu – liczy 288 punktów – obejmującego wiele tematów, płynie bogactwo spojrzenia Ojca Świętego na życie Kościoła, zawarte są w nim również pewne dyrektywy, m.in. dotyczące reformy Kościoła i Kurii Rzymskiej. Trudno w tej chwili ustosunkować się do całej treści adhortacji, są to też zresztą dopiero początki pontyfikatu papieża Franciszka, mówi ona jednak o pewnych zamierzeniach papieskich.
Ojciec Święty przygląda się strukturom kościelnym, trybowi pracy urzędów watykańskich i zauważa pewne braki, gdy chodzi o możliwość jak najpełniejszego przeżywania wiary, jej spontaniczności i radości. Tam, gdzie jest jakieś zasklepienie – twierdzi – nie nastąpi oczekiwany wzrost wiary i życie Ewangelią. Przypomina wydarzenia, które miały miejsce w życiu Jezusa, w Jego spotkaniach z Apostołami czy zwykłymi ludźmi, i akcentuje wiele szczegółów, kiedy uczniowie przychodzą do Jezusa, o coś pytają, a Jezus cierpliwie im tłumaczy, podaje przykłady, jest do dyspozycji. Ewangelia – zauważa Papież – jest pełna radości i dynamizmu, ludzie podejmują łaskę wiary, którą daje im Chrystus, i rozpoczynają życie Ewangelią.
Ojcu Świętemu bardzo zależy, by przypomnieć, że Kościół jest misyjny. Przytacza Chrystusowe polecenie: „Idąc na cały świat, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je i ucząc wszystkiego, co wam przykazałem” (por. Mt 28, 19-20). Pan Jezus daje mocne i znaczące wytyczne, które dotyczą właśnie dynamiki Kościoła. Ojciec Święty zachęca więc do jak największej aktywności w tym względzie przede wszystkim duchownych. Mówi, że jeżeli ludzie do nas nie przychodzą, to my musimy iść do nich, nie pominąć żadnego człowieka, zwłaszcza tego biednego, z problemem czy zagubionego.
Ponad 2000 lat od przyjścia na świat Chrystusa można by mówić o jakiejś stabilności Kościoła, o jego ugruntowanej pozycji w społeczności ludzkiej. Jednocześnie jest to też jakieś ograniczenie w jego misyjności – wszystko toczy się w ramach funkcjonujących struktur, które niekiedy są już zbyt skostniałe. Takimi wydają się papieżowi Franciszkowi m.in. urzędy watykańskie, w jakimś stopniu obwarowane i zamknięte, których „strażnikami” są kardynałowie czy biskupi. Ojciec Święty daje nowe propozycje. W Watykanie – mówi – w biurach i urzędach winno pracować więcej ludzi świeckich, a wśród nich także kobiety, natomiast powołani do kapłaństwa winni iść do diecezji, do ludzi. Papież uważa, iż nie potrzeba w Rzymie takiej liczby kardynałów, oni – jako ludzie niewątpliwie bardzo zdolni i kompetentni – są potrzebni Kościołowi w świecie. Mówiąc o tym, Papież pragnie też zapobiec zjawisku swego rodzaju karierowiczostwa wśród duchownych: ktoś chce zostać arcybiskupem czy kardynałem, aby być wysokim i dystyngowanym urzędnikiem watykańskim, a właściwie nie jest to do niczego potrzebne, kardynał czy biskup jest potrzebny ludziom.
Papież na sposób bardzo obrazowy przedstawia w „Evangelii gaudium” sytuację Kościoła. Dokument odznacza się niezwykłą świeżością spojrzenia i przypomina wcześniejsze wypowiedzi papieża Franciszka. Z pewnością wnosi on wiele nowego, gdy chodzi o misję Kościoła, przekonuje i jest pewnym fundamentem reform, które w najbliższych latach nastąpią. Nie dziwi więc, że niektórzy twierdzą, iż jesteśmy świadkami wiosny w Kościele: po Soborze Watykańskim II, który zaowocował wieloma wspaniałymi i mądrymi dokumentami, a także Nowym Katechizmem Kościoła Katolickiego, wydanym za pontyfikatu Jana Pawła II, nowym Kodeksem Prawa Kanonicznego, również podpisanym przez Jana Pawła II w 1983 r., Ojciec Święty Franciszek idzie jeszcze dalej.
Sądzimy, że adhortacją apostolską rozpoczyna się nowy powiew Ducha Świętego, nowa odsłoną w życiu Kościoła powszechnego. Chodzi wszak o to, by jak najwierniej, jak najgorliwiej i jak najskuteczniej spełniał on Chrystusowe przesłanie, które jest sensem jego powołania.
"Niedziela" 49/2013