Moja ciocia jest w niebie…
Aleksandra Zapotoczny
Kanonizacja bł. Matki Teresy z Kalkuty odbędzie się 4 września 2016 r. i będzie to jedno z najważniejszych wydarzeń Roku Świętego Miłosierdzia.
Z Agi Bojaxhiu Guttadauro – bratanicą Matki Teresy z Kalkuty – rozmawia Aleksandra Zapotoczny
Kiedy wspominamy Matkę Teresę, przed naszymi oczami staje postać w białym sari, schylająca się nad biednymi na ulicach Kalkuty. Ta zakonnica o drobnej budowie ciała jest laureatką nagród krajowych i międzynarodowych, a także najwyższych odznaczeń, w tym Pokojowej Nagrody Nobla (1979 r.). Przez całe życie pracowała, pomagała ludziom, apelowała o poszanowanie godności człowieka, sprzeciwiała się aborcji, eutanazji i antykoncepcji. Założone przez nią Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Miłości z Indii powędrowało na cały świat, gdzie zakładało sierocińce i hospicja. Powstała także męska gałąź zgromadzenia – Bracia Misjonarze Miłości. Matka Teresa zostawiła po sobie ślad także w Rzymie – wraz z Janem Pawłem II, z którym łączyła ją głęboka przyjaźń, założyli w 1988 r. przytułek dla bezdomnych „Dar Maryi”.
Agi Bojaxhiu Guttadauro jest jedyną żyjącą krewną Matki Teresy z Kalkuty, córką Lazara, brata Matki Teresy. Jest zamężna z obywatelem włoskim, mieszka na Sycylii. To ona towarzyszyła swojej cioci w podróży do Oslo, gdzie zakonnica odbierała Nagrodę Nobla. Za każdym razem, kiedy Matka Teresa przyjeżdżała do Włoch, jej bratanica starała się z nią spotkać, mimo że podczas tych spotkań częściej modliły się, niż rozmawiały.
A. Z.
* * *
ALEKSANDRA ZAPOTOCZNY: – Jak wspomina Pani swoją ciocię?
AGI BOJAXHIU GUTTADAURO: – Zawsze myślę o miłości, którą żywiła do mnie, a przede wszystkim do mojego ojca, swojego brata, starszego od niej o 2 lata. Matka Teresa i mój tata byli ze sobą bardzo zżyci. Poznałam ją osobiście w 1966 r. – wcześniej znałam ją tylko z opowieści mojego ojca. Gdy byli dziećmi, ona mu pomagała w zadaniach domowych, a on przygotowywał jej jedzenie. Później pisali do siebie listy.
Wprawdzie nie była przy jego śmierci, ale odwiedziła go na kilka miesięcy przed jego odejściem. Z tego spotkania pamiętam bardzo zabawną sytuację. Mój ojciec leżał w rzymskiej klinice. ona objęła go wówczas serdecznie i powiedziała, że musi być szczęśliwy, bo za chwilę ujrzy Jezusa. Mój ojciec zażartował: „Może chciałabyś się ze mną zamienić, ty pójdziesz do Niego, a ja zostanę tutaj?”. Kiedy spotkałyśmy się po jego śmierci, Matka Teresa przyjęła mnie w swoim pokoju, co nigdy wcześniej się nie zdarzało, gdyż nie otwierała drzwi nikomu spoza klasztoru. Usiadłyśmy, a ona objęła mnie, wzięła moją rękę i powiedziała, że zostałyśmy tylko dwie z naszej dużej rodziny.
– Wiele razy mówi Pani, że boi się mówić o swojej cioci, by nie umniejszyć jej osoby. Być może patrząc na tę pokorną siostrę, zapominamy, że była kobietą bardzo wykształconą...
– Tak, to prawda, Matka Teresa była osobą wykształconą, jak cała nasza rodzina od pokoleń. Także moja ciocia miała warunki, by się kształcić. Pochodziła z dobrego domu, była kochana przez rodziców i otoczona ich troską. Jej rodzina była na poziomie: wszystkie dzieci studiowały, mój ojciec we Francji, Włoszech, podobnie jego siostry, Agnes – Matka Teresa i Age. Zasadami mojej rodziny były: rygor, dyscyplina i modlitwa. Matka Teresa nie była w żadnym wypadku dyletantem. Była bardzo inteligentna i używała subtelnej ironii, ale potrafiła też użyć dosadnych słów, kiedy wymagała tego sytuacja.
– Co myślała Pani, gdy patrzyła na swoją ciocię, pochylającą się nad chorymi lub odbierającą Pokojową Nagrodę Nobla?
– Za każdym razem uświadamiałam sobie, że jej życie jest poświęcone bliźnim. Wykonywała ciężką pracę, kiedy np. myła chorych czy prała ręcznie ich prześcieradła. Matka Teresa robiła to z wielką łatwością i energią, której ja, chociaż jestem od niej młodsza, nie mam. Kiedy pojechałyśmy odebrać Nagrodę Nobla, było to emocjonujące także dla niej samej. W kraju, w którym w tamtych czasach aborcja była zabiegiem powszednim, Matka Teresa wypowiedziała zdanie: „Dzieci, których nie chcecie, dajcie mnie, ja za was będę je wychowywać”.
– Matka Teresa nie rozstawała się z różańcem...
– Tak, zawsze trzymała go w ręce. Kiedy tylko miała wolną chwilę, była gotowa się modlić, zwłaszcza w samochodzie, w czasie drogi do klasztoru. Matka Teresa przyjeżdżała do Rzymu w maju na śluby zakonne, miała wtedy mnóstwo spotkań z siostrami, a ja, by móc pobyć z nią, często jej towarzyszyłam. Wyjeżdżałyśmy rano o godz. 7 i wracałyśmy późnym wieczorem. Za każdym razem, kiedy rozmowy w samochodzie ustawały, Matka Teresa przesuwała paciorki różańca, który trzymała w ręce.
– Jakie przesłanie pozostawiła dla nas Matka Teresa?
– Powiedziała wiele zdań, które zebrano i przetłumaczono na wiele języków. Mnie osobiście bliska jest myśl o rodzinie, która według Matki Teresy jest centrum świata. Mówiła, że w czasie wspólnej modlitwy jesteśmy w stanie wzmocnić nasz węzeł małżeński. Fakt, że jesteśmy rodzicami, sprawia, że jesteśmy odpowiedzialni za nasze dzieci, a one za nas.
[zdjecie id="57900"][/zdjecie]
– Jak określiłaby Pani relację między Matką Teresą a Janem Pawłem II?
– Relacja ta była bardzo serdeczna, wzajemnie się o siebie troszczyli i rozumieli. Było to przede wszystkim spotkanie ich idei. W życiu rzadko się zdarza, by dwie osoby miały tak zgraną harmonię wartości, ideałów, stylu bycia. Oni widzieli świat oczami miłości, a równocześnie widzieli go takim, jaki jest naprawdę. I co najbardziej mnie zaskoczyło podczas beatyfikacji Matki Teresy – kiedy niosłam w darze ołtarza kielich, spojrzałam w oczy papieżowi Janowi Pawłowi II i zauważyłam, że miał ten sam kolor oczu, co Matka Teresa.
Podczas ostatniego pobytu cioci w szpitalu byłam świadkiem wielu telefonów od Papieża. Za każdym razem, kiedy byłam przy jej łóżku, Jan Paweł II dzwonił do niej, żeby zapytać o stan jej zdrowia. A ona na boku zbierała dla niego różańce i małe, fosforyzujące plastikowe figurki Matki Bożej. Mówiła, że Papieżowi będą się podobały, więc trzeba mu je przesłać. Mieć ciocię w niebie jest czymś wyjątkowym, modlę się do niej każdego wieczoru przed snem. Jest moim światłem, moją gwiazdą, moim aniołem stróżem.
„Niedziela” 35/2016