Komu łatwiej się umiera?
Ks. Andrzej Przybylski
Nie wiem, czy mi Ksiądz uwierzy, ale znam wielu młodych ludzi, którzy myślą o śmierci. Ten temat wcale nie jest zarezerwowany tylko na późną starość. Czy Ksiądz, jak był młodszy, to myślał o swojej śmierci? Ostatnio zastanawiam się, komu łatwiej się umiera - człowiekowi wierzącemu czy ateiście? Katolik, który wierzy w Chrystusa, wie, że śmierć wiąże się z sądem, a świadomość, że każdy ma jakieś swoje grzeszki, może dodatkowo wzmocnić lęk przed śmiercią. Ktoś, kto zupełnie w nic nie wierzy, dla kogo nie ma nieba, piekła, nie ma sądu, nie ma po prostu nic - może łatwiej przyjmować śmierć, bo traktuje ją jako naturalny i zwyczajny kres życia. Komu więc łatwiej się umiera, osobie wierzącej czy ateiście?
Gosia
Przyznam szczerze, że pierwszy raz w życiu pomyślałem o swojej śmierci w dość dziwacznej sytuacji. Razem z kolegą z liceum dorwaliśmy się do telefonu i dzwoniliśmy do przypadkowych ludzi, strasząc ich śmiercią. Za którymś razem, kiedy nadętym i ochrypłym głosem mówiłem do kogoś: "umrzesz!", mój rozmówca ze spokojem odpowiedział mi krótko: "ty też umrzesz!". Głupia zabawa uświadomiła mi, że śmierć dotyczy również mnie. Co do różnicy postawy wobec śmierci między osobą wierzącą a niewierzącą - nie umiem ci dokładnie na to odpowiedzieć. Nie wyobrażam sobie nawet, że po śmierci może nic nie istnieć. Wiem natomiast, że z Chrystusem umiera się inaczej, przechodzi się przez otwartą bramę, idzie się przez to, co dla nas nieznane, z Kimś, kto już tę drogę przeszedł. Zupełnie nie umiem sobie wyobrazić, jak może człowiek umierać bez Chrystusa. To musi być koszmar. W swojej posłudze kapłańskiej pamiętam taki moment, kiedy zawezwano mnie do umierającej kobiety. Pani była ochrzczona, była u I Komunii św., może nawet i u bierzmowania, ale przez całe lata odrzucała Chrystusa, nie modliła się, nie przystępowała do sakramentów. Jej całe życie obracało się wokół pokaźnego majątku i troski o zabezpieczenie przyszłości swoim dzieciom. Umierała na raka kości. Potworny ból i do tego powolna agonia. Jako młody ksiądz stanąłem przed nią w poczuciu bezradności. Co mogłabyś powiedzieć kobiecie o śmierci, jeśli nie wiesz, czy ona wierzy w istnienie nieba, Pana Boga, zbawienia? Na szczęście zaczęła sama. Powiedziała mi mniej więcej takie słowa: "Poprosiłam, żeby ksiądz przyszedł, bo nigdy nie myślałam, że człowiek może być tak samotny w momencie śmierci i tak sparaliżowany strachem, że umiera w pustce i w poczuciu, że to, o co walczył w życiu, okazało się na ten moment zupełnie nieprzydatne. Niech ksiądz zobaczy, wykształciłam syna, i choć jest lekarzem, nie może mnie ocalić przed śmiercią. Zbudowaliśmy ten śliczny, wielki dom, kupiliśmy te wspaniałe meble i one nie zmniejszają mojego bólu, a tylko mnie drażnią i są wyrzutem sumienia, że za te wydane z próżności pieniądze mogłam pomóc wielu ludziom. Wczoraj myślałam, że już umrę i kazałam sobie przygotować rzeczy na śmierć. Pielęgniarka ułożyła mi to wszystko na krześle przy łóżku. Niech ksiądz spojrzy na to krzesło. Zawsze miałam przy sobie tyle rzeczy, a teraz potrzeba mi tak niewiele. To mnie przeraziło, że nie mam co wziąć ze sobą na śmierć, że moje życie było puste. Wystraszyłam się, że po śmierci otworzę oczy i zobaczę ciemność. Ksiądz nie wyobraża sobie, jak się tego wystraszyłam. Zrozumiałam, że gdy umrę, mimo że zamknę oczy, będę musiała je potem otworzyć. Niech mnie ksiądz wyspowiada, bo nie chcę zobaczyć po śmierci potwornych ciemności". Ta kobieta umierała z wielkim pokojem w sercu. Wiem, że dzięki temu nawróceniu umierało jej się łatwiej.
"Niedziela" 44/2005