Być Pasterzem Kościoła
Ks. Ireneusz Skubiś
Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła należy do najbardziej przeżywanych dni w Wiecznym Mieście, gdzie obaj Apostołowie założyli pierwszą gminę chrześcijańską i obaj oddali za wiarę swoje życie. Będąc w Rzymie, nawiedzamy bazyliki patriarchalne, ale do najgłębszych przeżyć należy zawsze wejście do watykańskiej Bazyliki św. Piotra, połączone z nawiedzeniem grobu św. Piotra. Również modlitwa w Bazylice św. Pawła za Murami skłania do szczególnej refleksji. Obydwie bazyliki przypominają wspaniałych Apostołów: św. Piotra, który otrzymał władzę prymatu od samego Chrystusa, i Apostoła Narodów – św. Pawła, który całe swoje życie oddał Chrystusowi i przekazał nam nauczanie o Nim. Św. Paweł otrzymał objawienie Chrystusa, które pozwoliło mu stworzyć całą doktrynę moralną Kościoła, a także doktrynę mówiącą o jego strukturach. To zręby uzupełniające wszystko, co zawarte jest na kartach Ewangelii. Ten Apostoł miał niezwykłą świadomość Kościoła, co m.in. objawiło się tym, że szukał kontaktu z Piotrem.
Źródła funkcji św. Piotra w Kościele – bo tę postać należy dzisiaj szczególnie zauważać jako pierwszego wśród Apostołów – trzeba widzieć w decyzji Chrystusa, która ujawniła się w wyniku Jego pytania: „Piotrze, czy Mnie miłujesz?”. Jezus Chrystus odchodzący do nieba zadecydował, że Piotr będzie pierwszy spośród Apostołów. Jest to pierwszeństwo nie tyle honorowe, zewnętrzne, co merytoryczne. Św. Piotr otrzymał realną władzę nad Kościołem, którą nazywamy władzą prymatu. Rzutuje ona na całą strukturę Kościoła. Mamy też w Kościele władzę święceń, którą otrzymali wszyscy Apostołowie, wyświęceni przez Chrystusa i uczynieni Jego uczniami. Ale tu koncentrujemy się na władzy jurysdykcji. Jest ona z jednej strony władzą kolegialną, bo Pan Jezus powiedział: „Idąc na cały świat, nauczajcie wszystkie narody” – to polecenie Chrystusa skierowane jest do całego kolegium apostolskiego, a przez Apostołów do tych wszystkich, którzy będą przemawiali w imieniu Jezusa, głosili Jego naukę o Trójcy Świętej i przekazywali wszystko, co dotyczy zbawienia. I wszyscy Apostołowie niejako objęli dzieje zbawienia. Jednak o nauczaniu chrześcijańskim decyduje sam Piotr – czyli każdorazowy papież, i zawsze jest ono oparte na władzy prymatu. Każdy papież w chwili wyboru, gdy wyraża zgodę na przyjęcie władzy papieskiej, otrzymuje tę władzę nie od kolegium kardynalskiego, ale od samego Boga. To Chrystus wywyższa i osobiście daje władzę prymatu. Jeżeli potem papież mianuje biskupów i posyła ich do ludu, jeżeli dokonuje rządów w całym Kościele – to nie są one sprawowane na zasadzie demokratycznych wyborów, ale są hierarchiczne, tak jak hierarchiczne jest pochodzenie władzy w Kościele. Także nauczanie papieża, zwłaszcza gdy wypowiada się jako najwyższy nauczyciel Kościoła, gdy przemawia ex cathedra, jest obowiązujące i najwyższej klasy.
Gdy w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła rozważamy naukę o Kościele, mamy na uwadze nauczanie całego Kościoła. Przejawia się ono w nauczaniu soboru powszechnego, ale przede wszystkim papieża. Nie ma soboru bez papieża i jego głos jest zawsze najważniejszy. Wypływa to właśnie z władzy prymatu. Stąd też uroczystość tę można nazwać świętem prymatu, zasadniczo prymatu św. Piotra. Jest to także święto całego Kościoła, bo Magisterium Kościoła związane jest z władzą, którą kolegium apostolskie otrzymało od samego Chrystusa.
Tak więc dzień Świętych Patronów Kościoła z jednej strony objawia nam nauczanie Chrystusa, a z drugiej – jest świętem wielkiego charyzmatu kościelnego, który ma swój wyraz w strukturach organizacyjnych Kościoła. Włączamy się zatem serdecznie i z całą świadomością w rzymskie świętowanie, bo istotnie jest to święto całego Kościoła powszechnego.
Dla nas, chrześcijan XXI wieku, obchody rzymskie będą się niewątpliwie łączyć z osobą współczesnego nam wielkiego apostoła Chrystusa – sługi Bożego Jana Pawła II, którego grób, mieszczący się w pobliżu grobu św. Piotra, jest dziś tak licznie i serdecznie nawiedzany. Módlmy się, by ci wielcy Apostołowie Jezusa swoim orędownictwem w Niebie umacniali współczesnych pasterzy Kościoła Chrystusowego, by swoją nauką i świadectwem życia docierali do naszych sumień, tak często zagubionych na drodze do zbawienia.
"Niedziela" 25/2007