Historię świątyni i parafii przedstawił ksiądz proboszcz Andrzej Nicałek. – W ostatnim tygodniu II wojny światowej kościół Ducha Świętego uległ zniszczeniu. Duszpasterstwo parafialne przeniesiono na ul. Kamieniecką. Przez 26 lat w baraku lud wrocławskiego Tarnogaju modlił się do Boga. Urzędowe zezwolenie na budowę nowej świątyni uzyskano dopiero w grudniu 1971 r. Z początkiem roku 1973, po zatwierdzeniu lokalizacji i projektu rozpoczęto budowę, którą ukończono i w pełni wyposażono kościół w 1994 r. Konsekracji kościoła dokonano 8 października 1994 r. - mówił ks. prał. Nicałek.

Aktu konsekracji dokonał nuncjusz apostolski abp Józef Kowalczyk, słowo Boże wygłosił abp Bolesław Pylak, metropolita lubelski. Proboszczem kościoła był wówczas ks. prał. Stefan Wójcik, budowniczy kościoła.

W homilii abp Kupny nawiązał do odległych czasów biblijnych, kiedy Pan Bóg postanowił zamieszkać wśród swego ludu. Przypomniał czasy króla Dawida, który zauważył, że Bóg Izraela nie ma swego mieszkania. Dlatego postanowił wybudować świątynię a ta myśl spodobała się Bogu. Budowy świątyni podjął się Salomon, syn króla Dawida. Kiedy zakończył budowę, Bóg ukazał mu się w nocy i powiedział, że wysłuchał jego modlitwę i wybrał to miejsce na dom ofiar.

– Wielka była radość Izraelitów z tego, że wybudowali świątynię, w której zamieszkał ich Bóg. Przez pierwsze wieki chrześcijaństwa z powodu prześladowań nie budowano świątyń. Wierni gromadzili się w swoich domach, tam się modlono i sprawowano Eucharystię. Dopiero edykt mediolański w 313 r. zaprowadził wolność wyznawania wiary w cesarstwie rzymskim i umożliwił wiernym budowanie świątyń. A budowano je chętnie, bo rozumiano, że Bóg jest Bogiem z nami – tłumaczył ksiądz arcybiskup.

Podkreślił, że Bóg zawsze był, jest i chce być blisko człowieka. Wszędzie tam, gdzie toczy się jego życie, chce kroczyć razem z nim.

– Bez przyjęcia sercem i umysłem tej prawdy, że Bóg jest Bogiem z nami, nigdy się nie zrozumie miłości Ojca niebieskiego do swoich dzieci. Nie zrozumie się ofiary krzyża Chrystusa i nie zrozumie się działania Ducha Świętego – mówił pasterz Kościoła wrocławskiego, zaznaczając, że wszystko w historii zbawienia wydarza się po to, by Bóg był blisko nas ze swoją miłością.

– Wasza świątynia dedykowana jest Duchowi Świętemu, który jest darem Chrystusa. Jest on duchem prawdy i miłości. On jest z nami w samotności, cierpieniu i smutku. Mocą Ducha Świętego współczujący z nami Bóg przezwyciężył naszą samotność. Dotknął w nas tego, co nosimy najgłębiej w swoim sercu: potrzeby miłości, współczucia, zrozumienia. Bo samotność potęguje w nas wrażenie, że nie jesteśmy kochani – mówił abp Kupny.

Zachęcił do zapoznania się z Psalmem 139, który pięknie wyraża prawdę o tym, że Bóg jest z nami, widzi nas i ma nas w swej ojcowskiej opiece. On nas przenika i interesuje się naszym losem. Psalmista ma świadomość, że spoczywa na nim spojrzenie Boga. A jego odpowiedzią jest wdzięczność i ufność.

– Człowiek wierzący chce być widziany przez Boga. W tym patrzeniu na nas zawarta jest cała Jego troska o nasze szczęście doczesne i wieczne. Bóg, patrząc na nas, nie chce nas kontrolować czy upokorzyć, ale chce chronić i być z nami. Jezus powiedział: „Nie zostawię was sierotami”. I nie zostawił. Dzisiaj także patrzy na nas tak licznie zgromadzonych na tej liturgii eucharystycznej i swoją troską pragnie ogarnąć wszystkie nasze sprawy. To wszystko, czym żyjemy. A przychodzimy tutaj z naszymi problemami osobistymi, rodzinnymi i społecznymi. Z naszymi prośbami i dziękczynieniem. Tu jest właściwe miejsce, by o tym wszystkim z Bogiem rozmawiać – podkreślał metropolita wrocławski.

Ksiądz arcybiskup zwrócił uwagę, że świątynia to miejsce kultu, sprawowania sakramentów i słuchania słowa Bożego. A dziś w liturgii słowa Bóg mówi o istocie małżeństwa, które jest nierozerwalnym związkiem. Hierarcha zauważył, że trudno nam o tym mówić i słuchać, bo dziś mamy kryzys małżeństwa.

– Jezus nie potępia ludzkiej ułomności. Jezus dobrze wie, że wiele małżeństw jest w kryzysie, że małżonkowie się rozstają. Trzeba to wyraźnie powiedzieć, że niektórzy patrzą na Kościół restrykcyjnie, że nie da się zreformować, a trzeba iść z duchem czasu. Jezus nie potępia ludzkiej ułomności, ale nie można zmieniać odwiecznego prawa Bożego, przy całym współczuciu dla ludzkiej tragedii. Ono obowiązuje po wieczne czasy – nauczał pasterz Kościoła wrocławskiego, podkreślając, że piękno małżeństwa objawia się w jedności i otwartości na nowe życie. Kościół z wielkim smutkiem patrzy na rozbite małżeństwa, nie wyklucza ich, lecz w miarę możliwości spieszy z pomocą.

– Ta świątynia tworzy przestrzeń i zapewnia warunki prowadzenia rozmowy z Bogiem, prawdziwego osobowego spotkania z Nim. Dlatego jest tak ważna. Możecie tu przychodzić ze swoimi wszystkimi, trudnymi pytania i troskami. Możecie je tutaj wyznawać. Nie na przystanku tramwajowym, czy autobusowym, ale przed Najświętszym Sakramentem w tej świątyni. Z okazji pięknego jubileuszu poświęcenia tego kościoła dziękuję wszystkim budowniczym, ofiarodawcom, dobrodziejom, kapłanom tutaj pracującym oraz wiernym, którzy angażują się na rzecz wspólnoty parafialnej. Nie byłoby dzisiejszego jubileuszu i ciągłości dziedzictwa modlitwy bez waszego świadectwa wiary i miłości. Niech ta Eucharystia będzie dla każdego z Was chwilą osobistego spotkania z Jezusem – życzył aby Kupny.

Na zakończenie Eucharystii metropolita wrocławski wręczył zasłużonym parafianom medale św. Jadwigi, najwyższe odznaczenie dla świeckich za ich pracę na rzecz lokalnego Kościoła, i pobłogosławił epitafium poświęcone bp. Wincentemu Urbanowi, który wsparł budowę parafialnej świątyni. Abp Kupny udzielił wszystkim papieskiego błogosławieństwa, na które specjalnie zezwolił papież Franciszek.

Na mocy Dekretu Penitencjarii Apostolskiej od 6 października 2024 r. do 6 stycznia 2025 r., w kościele Ducha Świętego można uzyskać odpust zupełny, pod zwykłymi warunkami, nawiedzając świątynię i uczestnicząc tam w Eucharystii, lub przynajmniej poświęcając odpowiedni czas na nabożne rozważania, zakończone Modlitwą Pańską, wyznaniem wiary jak również wezwaniami do NMP. Wierni w podeszłym wieku, którzy z poważnej przyczyny nie mogą opuszczać domu, będą mogli uzyskać odpust zupełny, wzbudzając w sobie odrazę do wszelkiego grzechu i pragnienie wypełnienia wszelkich warunków, gdy tylko nastąpi taka możliwość.