Byli młodzi, żyli pogodnie i szczęśliwie, a wiara dodawała im odwagi, by głosić Chrystusa najuboższym mieszkańcom Peru. Zostali zamordowani w 1991 r. strzałem w tył głowy. Zginęli, bo do końca zostali wierni Chrystusowi w głoszeniu chrześcijańskiego orędzia miłości i pokoju. Dlatego też dwaj franciszkanie konwentualni – o. Michał Tomaszek i o. Zbigniew Strzałkowski zostaną beatyfikowani. Dokładnie 5 grudnia 2015 r. będziemy mogli cieszyć się pierwszymi polskimi misjonarzami męczennikami wyniesionymi do chwały ołtarzy.

– Ludzie, których dziś spotkaliśmy na terenie parafii w Pariacoto, mówili, że polscy misjonarze są dowodem na istnienie Boga – podkreśla Krzysztof Tadej, reżyser filmu o męczennikach z Peru.

Przygotowanie do beatyfikacji

Film pt. „Życia nie można zmarnować” jest specjalną produkcją zrealizowaną przez TVP. Dlatego też na przedpremierowy pokaz zaproszono przedstawicieli KEP, ojców franciszkanów konwentualnych, rodziny męczenników oraz dziennikarzy. – Trudno mówić po tak pięknym filmie – podkreślił tuż po projekcji kard. Kazimierz Nycz, metropolita warszawski. – Ten obraz, sposób pokazania postaci, ich rodzin i całej sytuacji bardzo pięknie przygotowuje nas do beatyfikacji męczenników. Widzimy tu drogę od zabójstwa do tego, co się nazywa męczeństwem.

O. Michał Tomaszek i o. Zbigniew Strzałkowski zostali zamordowani w bardzo młodym wieku, mieli niewiele ponad 30 lat. Film pokazuje, w jakich warunkach wzrastali, formowali się, a później posługiwali na misji w Peru. Dokument został zrealizowany przez ekipę TVP w rodzinnych stronach zakonników w Polsce, a także w peruwiańskich Andach, w Limie, Chimbote, w Barrace nad Oceanem Spokojnym oraz w parafii Pariacoto. – Ten film jest bardzo piękny. Dzięki niemu cała Polska będzie mogła poznać mojego brata – powiedziała „Niedzieli” Maria Kozieł, starsza siostra o. Michała Tomaszka. – Najbardziej cieszę się, że polscy franciszkanie nie wystraszyli się. Nadal wyjeżdżają pracować w Peru i kontynuują misję mojego brata – dodała.

Kult męczenników

Pamięć o polskich misjonarzach jest nadal żywa pośród Peruwiańczyków. Choć parafia w Pariacoto obejmuje teren wielkości jednej diecezji w Polsce, to jednak ludzie jechali wiele godzin konno, aby uczestniczyć w rocznicowych uroczystościach upamiętniających śmierć Polaków.

Krzysztof Tadej brał udział w 24. rocznicy ich śmierci. Reżyser opowiada zarówno o wielkim kulcie zamordowanych franciszkanów, jak i o spuściźnie duszpasterskiej, którą pozostawili po sobie w tym trudno dostępnym miejscu. – Pamiętam cykl dokumentów o wielkich Polakach, gdy 25 lat temu przyszedłem do pracy w TVP. Zwiastuny tych filmów kończyły się słowami: „TVP, mądry wybór, zobacz więcej”. Mam nadzieję, że ten film pozwoli Polakom zobaczyć więcej prawdy o swoich życiowych wyborach. Pozwoli także inaczej spojrzeć na ponad 2 tys. polskich misjonarzy posługujących w 98 krajach świata oraz na wspaniały zakon Franciszkanów Konwentualnych – podkreśla Krzysztof Tadej.

Reżyserowi dokumentu udała się bardzo trudna sztuka. Choć film opowiada o męczeńskiej śmierci franciszkanów, to jednak cała jego wymowa jest bardzo optymistyczna. Kończy się bowiem współczesnymi obrazami z codziennej pracy duszpasterskiej polskich zakonników w Pariacoto. Jeden z nich mówi, że wstąpił do franciszkanów, aby wyjechać do Peru, bo poruszyła go historia z 1991 r. – Krew męczenników posiewem wyznawców w Peru i pewnie także w Polsce – te słowa kard. Nycza są najlepszym komentarzem do całego filmu.

* * *

Jacek Raczek, siostrzeniec o. Michała Tomaszka

Pamiętam o. Michała Tomaszka jako uśmiechniętego, ciepłego wujka, z którym świetnie się bawiłem, śpiewałem piosenki, a jak wyjechał, uwielbiałem pisać do niego listy i czekać, aż przyjedzie listonosz z odpowiedzią. Jego śmierć była dla mnie traumatycznym przeżyciem. Został zamordowany dokładnie w moje 11. urodziny. Choć była to dla nas wielka strata, to jednak od razu wiedzieliśmy, że mamy w rodzinie świętego. Przez te 24 lata modliliśmy się o beatyfikację i cieszyliśmy się z każdej informacji o tym, że kult franciszkanów się rozwija. Pomagałem też przy realizacji tego filmu w naszych rodzinnych stronach i gdy go teraz oglądam, łza się w oku kręci.