Miłość do Chrystusa, Kościoła i człowieka – to trzy istotne pasje Pawła VI. Wciąż jeszcze słychać echo jego wezwania: „Potrzebujemy Cię, Chryste!”. W pełni doświadczył on udręk wspólnoty wierzących po Soborze Watykańskim II, ale też światła, nadziei i napięcia. Miał jednak jasną wizję Kościoła, który jest Matką, niesie Chrystusa i do Niego prowadzi
Adhortacja apostolska „Evangelii nuntiandi” Pawła VI stała się najważniejszym dokumentem duszpasterskim wszech czasów ze względu na wciąż aktualne pytania o ewangelizację. W odniesieniu do człowieka przyjął postawę Samarytaninia – służył mu, kochał go i wierzył w niego. Promieniowało z niego dużo miłości, a równocześnie cierpienia. Był człowiekiem wielkiej głębi. Mówiono czasem o nim jako o papieżu pokory, który stale i uważnie wysłuchiwał różnorodnych słów ludzi współczesnych: głosów wiary, nadziei, miłości, poświęcenia, solidarności, ale także głosów bólu, strachu, niepewności, zwątpienia, zaprzeczenia, nienawiści. On, pogrążony w wiecznym rozważaniu Prawdy, potrafił przez tyle lat nakłaniać ludzi do wysłuchiwania swojego głosu: pełnego pasji, oświecającego, orientującego, a równocześnie napominającego; umiał wskazać Kościołowi i światu drogę, niejednokrotnie twardą i trudną, pośród zmian kulturalnych, politycznych i społecznych.
